Gdzie teraz jesteś? Dokąd idziesz? I kto przygotuje jedzenie?

Co tu się dzieje? Gdzie lecisz? Kto zrobi obiad? zirytował się mąż, widząc, co Antonina robi po kłótni z jego matką.
Antonina spojrzała przez okno. Ponure chmury, choć była już wiosna. W ich małym miasteczku na północy Polski rzadko świeciło słońce. Może dlatego ludzie tu żyjący wydawali się przygnębieni i chłodni.
Ona sama coraz częściej zauważała, iż przestała się uśmiechać, a stała zmarszczka na czole dodawała jej dziesięć lat.
Mamo! Idę na spacer! oznajmiła córka, Weronika.
Aha skinęła głową Antonina.
Co to za aha? Daj mi pieniądze.
Spacery już są płatne? westchnęła kobieta.
Mamo! Po co te pytania?! wybuchnęła Weronika. No, szybciej! Dlaczego tak mało?
Wystarczy na lody.
Skąpiszko rzuciła Weronika, ale matka już tego nie usłyszała, bo córka zatrzasnęła drzwi.
*Nie wierzę* pokręciła głową Antonina, przypominając sobie, jaka słodka była Weronika, zanim wkroczyła w nastoletni wiek.
Antonina, burczy mi w brzuchu! Jak długo jeszcze?! krzyknął niezadowolony mąż, Tadeusz.
Zjedz sam odparła obojętnie, stawiając talerz na stole.
A może przyniesiesz?
Antonina o mało nie upuściła garnka. *Co on sobie wyobraża*
W kuchni się je, Tadeuszu. Chcesz jedz, nie chcesz twój wybór powiedziała i usiadła sama przy stole.
Po kwadransie Tadeusz wszedł do kuchni.
Zimne fuj
Trzymałam dłużej.
Prosiłem cię! Zero miłości, zero troski! Wiesz, iż oglądam mecz! wsuwał pośpiesznie kurczaka. Niesmaczne.
Antonina tylko przewróciła oczami. Z futbolem Tadeusz stawał się kimś innym. Zakłady, gadżety, drogie bilety choć za młodu nie interesował się sportem.
Nie siadając, chwycił puszkę piwa, paczkę chipsów od źródła i wrócił przed telewizor. A Antonina została w kuchni, by zmywać brudne naczynia.
*Na próżno się starałam. Nikt tego nie docenił.*
Była śmiertelnie zmęczona po dyżurze w szpitalu, gdzie pracowała jako pielęgniarka starsza. Pacjenci przychodzili do niej z problemami, zirytowani, chorzy. Tak się układało w pracy stres, a w domu zamiast ciepła i spokoju druga zmiana. Podaj-posprzątaj-upierz.
Jest jeszcze? mąż sięgnął po kolejną puszkę z lodówki. Dlaczego nie ma?
Wypiłeś wszystko! Czy ja muszę to kupować?! Miej sumienie, Tadeusz! nie wytrzymała Antonina.
Jacy to my wybredni sarknął mąż i zatrzasnął drzwi, idąc uzupełnić zapasy na kolejny mecz.
Antonina postanowiła iść spać, bo czekał ją kolejny ciężki dzień. Ale nie mogła zasnąć. Martwiła się o córkę gdzie ona chodzi, z kim? Na dworze już ciemno, a Weroniki nie ma. Bała się do niej dzwonić, bo córka wtedy wrzeszczała.
Wstydzisz mnie przed znajomymi! Przestań dzwonić! krzyczała Weronika przez telefon. Po takich rozmowach Antonina przestała do niej dzwonić, tłumacząc sobie, iż córka niedawno skończyła 18 lat. Pracować nie chciała, uczyć się też nie. Skończyła szkołę i postanowiła wziąć sobie gap year, by znaleźć siebie.
Gdy wreszcie zaczęła zasypiać, usłyszała radosne okrzyki męża. Ktoś strzelił gola. Potem Tadeusz zaczął głośno komentować mecz z sąsiadem, który wpadł na piwo i został. Później sąsiad przyprowadził koleżankę, i zaczęli kibicować we trójkę. A w nocy wróciła Weronika, postukała talerzami i poszła spać. Gdy wreszcie zapanowała cisza, Antonina ledwie zasnęła, gdy kot zaczął domagać się jedzenia.
Czy w tym domu ktoś jeszcze potrafi nakarmić kota, czy tylko ja?! wściekła i rozbita migreną oraz bezsennością, Antonina wyszła z pokoju. Chciała, by ją usłyszeli, ale córka miała słuchawki na uszach i tylko kręciła palcem przy skroni. A Tadeusz zasnął przed telewizorem z puszką w ręce.
*Mam dość mam dość tego wszystkiego!* pomyślała Antonina.
Następnego dnia obudził ją dzwonek od teściowej.
Antonino, kochanie, pamiętasz, iż czas sadzić warzywa? I trzeba zajechać na działkę posprzątać.
Pamiętam westchnęła Antonina.
To jedziemy jutro.
Jedyny wolny weekend Antonina spędziła, harując na działce pod dyktando teściowej.
Jak zamiatasz?! Trzeba inaczej trzymać miotłę! siedząc na ławeczce, komenderowała starsza kobieta.
Mam prawie pięćdziesiąt lat, Wiesł