Gdy wprowadziliśmy się do nowego domu, miałam dobre przeczucie. To był nowy rozdział w naszym życiu, na który byłam gotowa. Mój mąż Krzysztof i ja nie mogliśmy się doczekać, by dać naszemu synowi, Jakubowi, nowy początek. Niedawno doświadczył przemocy w szkole, a my chcieliśmy to zostawić za sobą.

Gdy wprowadziliśmy się do naszego nowego domu, miałam dobre przeczucie. To był nowy rozdział w naszym życiu, na który byłam gotowa. Mój mąż, Krzysztof, i ja cieszyliśmy się, iż nasz syn, Tomek, dostanie nowy start. Niedawno przeżył trudną sytuację w szkole – był prześladowany przez rówieśników – i chcieliśmy to wszystko zostawić za sobą.

Dom należał wcześniej do starszego pana, Henryka, który niedawno zmarł. Jego córka, kobieta po czterdziestce, sprzedała nam go, mówiąc, iż zbyt bolesne jest dla niej zatrzymanie go, a od śmierci ojca choćby w nim nie mieszkała.

„Za dużo tu wspomnień, rozumie pani?” – powiedziała mi, gdy pierwszy raz przyszliśmy obejrzeć dom.

„Nie chcę, żeby trafił w nieodpowiednie ręce. Chcę, żeby był domem dla rodziny, która pokocha go tak, jak moja.”

„Doskonale panią rozumiem, Agnieszko” – odparłam uspokajająco. „Zrobimy z tego domu nasze miejsce na zawsze.”

Byliśmy podekscytowani, ale już pierwszego dnia stało się coś dziwnego. Każdego ranka pod drzwiami pojawiał się husky. Był to starszy pies, z siwiejącym futrem i przenikliwymi niebieskimi oczami, które zdawały się patrzeć prosto przez człowieka.

Spokojny, nie szczekał ani nie robił hałasu. Po prostu siedział i czekał. Oczywiście, daliśmy mu jedzenie i wodę, myśląc, iż należy do sąsiadów. Po posiłku odchodził, jakby to była jego codzienna rutyna.

„Mamo, myślisz, iż jego właściciele go nie dokarmiają?” – zapytał pewnego dnia Tomek, gdy byliśmy w sklepie po zakupy i jedzenie dla husky’ego.

„Nie wiem, Tomek. Może poprzedni właściciel naszego domu go karmił, więc pies się do tego przyzwyczaił?”

„Tak, to ma sens” – odparł Tomek, wkładając do koszyka psie smakołyki.

Na początku nie przywiązywaliśmy do tego większej wagi. Razem z Krzysztofem chcieliśmy kupić Tomkowi psa, ale postanowiliśmy poczekać, aż syn zadomowi się w nowej szkole.

Jednak husky przychodził następnego dnia. I kolejnego. Zawsze o tej samej porze, zawsze cierpliwie czekając na ganku.

Miało się wrażenie, iż to nie był zwykły bezdomny pies. Zachowywał się, jakby to był jego dom, a my tylko tymczasowi goście. Dziwne, ale nie analizowaliśmy tego zbyt głęboko.

Tomek był zachwycony. Widziałam, jak mój syn z dnia na dzień coraz bardziej przywiązywał się do husky’ego. Biegał z nim po podwórku, rzucał patyki, a czasem po prostu siedział na ganku i rozmawiał, jakby znali się od zawsze.

Patrzyłam przez okno kuchni, uśmiechając się na widok tej niezwykłej więzi między nimi. To było dokładnie to, czego Tomek potrzebował po wszystkim, co przeżył w poprzedniej szkole.

Pewnego ranka, gdy głaskał psa, jego palce natrafiły na obrożę.

„Mamo, tu jest imię!” – zawołał.

Podeszłam i uklękłam, odgarniając futro, by odsłonić starą skórzaną obrożę. Napis był już wytarty, ale można go było odczytać:

Henryk Junior.

Serce zamarło mi w piersi.

Czy to przypadek?

Henryk, tak jak poprzedni właściciel domu? Czyżby ten husky był jego psem? Przebiegły mnie ciarki. Agnieszka nie wspomniała nic o psie.

„Myślisz, iż przychodzi, bo tu był jego dom?” – zapytał Tomek szeroko otwartymi oczami.

Wzruszyłam ramionami, czując lekkie niepokoj