Gdy teściowa dowiedziała się o zakupie mieszkania, porwała syna na rozmowę. To, co stało się potem, było szokujące.

Gdy moja teściowa dowiedziała się, iż planujemy kupić mieszkanie, zabrała syna na rozmowę. To, co wydarzyło się później, wstrząsnęło mną do głębi.

Z mężem długo oszczędzaliśmy na własne lokum. Pracowałam w stabilnej międzynarodowej firmie, zarabiałam dwa razy więcej niż on, ale w naszym związku wszystko było sprawiedliwe – wspólny budżet, wspólne cele. Marzenie o własnym mieszkaniu nas łączyło i wydawało się, iż nic nie może stanąć nam na drodze. Aż do momentu, gdy jego rodzina się o tym dowiedziała.

Mój mąż miał cztery siostry. W tej rodzinie mężczyzna to nie tylko brat – to filar, sponsor i rozwiązujący wszystkie problemy. Od młodości pomagał każdej z nich – opłacał studia, kupował telefon, pożyczał „do wypłaty”, która nigdy nie wracała. Widziałam to wszystko, milczałam, znosiłam. Rozumiałam – rodzina, trzeba pomagać. Sama czasem wysyłałam pieniądze moim rodzicom. Ale przez te „pomoc” nasza droga do własnego mieszkania wydłużyła się prawie o trzy lata.

W końcu, gdy uzbieraliśmy potrzebną sumę, zaczęliśmy szukać mieszkania. Głównie ja przeglądałam oferty – mąż miał natłok w pracy, wracał późno. Cieszyłam się, iż mogę wszystko zorganizować, wybrać najlepszą opcję, bo naprawdę chciałam, żeby było dobrze dla nas obojga.

Pewnego dnia jego mama zaprosiła nas na uroczystość – najmłodsza córka kończyła szkołę. Przyjechaliśmy, zjedliśmy kolację, a podczas przyjęcia teściowa nagle zaczęła temat:

– Niedługo, mam nadzieję, mój synek wprowadzi się do własnego mieszkania… Zmęczyłam się już tym jeżdżeniem w odwiedziny – powiedziała z uśmiechem.

Wtedy mój mąż z dumą oznajmił, iż już szukamy mieszkania i iż to ja zajmuję się poszukiwaniami.

Powinniście byli widzieć, jak w jednej chwili zmieniła się jej mimika. Z szerokiego uśmiechu nie zostało ani śladu. Zmierzyła mnie ciężkim spojrzeniem i lodowatym tonem rzuciła:

– To oczywiście dobrze… Ale powinieneś, synku, ze mną się konsultować. Ja życie przeżyłam, ja wiem lepiej. Jak możesz powierzyć taką sprawę żonie na chybił trafił?

Najstarsza siostra natychmiast ją poparła:

– No właśnie. Ta twoja żona to egoistka. Tylko o sobie myśli. Ani złotówki nikomu z nas nie pomogła. Dla niej mieszkanie ważniejsze niż rodzina!

Omal się nie zakrztusiłam z oburzenia. Chciałam powiedzieć im wszystko, co myślę: iż jeżeli tak potrzebują pieniędzy, niech idą i zaczną zarabiać. Ale się powstrzymałam. Po prostu milcząco jadłam dalej, unikając kłótni. Byłam zbyt zszokowana. Nie spodziewałam się takiego podstępu przy świątecznym stole.

A potem teściowa wstała, złapała syna za rękę i zabrała go do kuchni. „Musimy porozmawiać” – rzuciła w biegu. Przy stole średnia siostra męża nagle oświadczyła:

– My z bratem będziemy mieszkać w jego nowym mieszkaniu. Będziemy mieli swój pokój.

Zacisnęłam zęby tak mocno, iż aż zabolały mnie skronie. Nie wytrzymałam, wstałam i wyszłam do przedpokoju. Nie musiałam zbierać swoich rzeczy – wracaliśmy taksówką.

Wieczorem w domu próbowałam rozmawiać z mężem. Ale był jak obcy. Siedział w milczeniu, aż w końcu powiedział:

– Powinniśmy się rozwieść.

– Co?

– Tak będzie lepiej. Muszę pomyśleć o rodzinie… o mojej rodzinie.

Następnego dnia spakował swoje rzeczy i wyszedł. Po dwóch tygodniach zadzwonił, żąda”Przekazałam mu jego część oszczędności i zamknęłam ten rozdział życia na zawsze.”