Gdy teściowa dowiedziała się o planach zakupu mieszkania, porozmawiała z synem. To, co wydarzyło się później, zszokowało mnie do głębi.

Gdy moja teściowa dowiedziała się, iż planujemy kupić mieszkanie, zabrała mojego męża na „rozmowę”. To, co się potem wydarzyło, wstrząsnęło mną do głębi.

Od lat oszczędzaliśmy z mężem na własne lokum. Pracowałam w stabilnej międzynarodowej firmie, zarabiałam dwa razy więcej od niego, ale w naszym związku panowała równość — wspólny budżet, wspólne cele. Marzenie o własnych czterech kątach nas łączyło i wydawało się, iż nic nie może tego zepsuć. Aż do momentu, gdy jego rodzina się o tym dowiedziała.

Mój mąż miał cztery siostry. W jego rodzinie mężczyzna to nie tylko brat — to filar, sponsor i rozwiązywacz wszystkich problemów. Od młodości pomagał każdej z nich — raz opłacił studia, innym razem kupił telefon, a czasem po prostu „pożyczał do wypłaty”, choć te pieniądze nigdy nie wracały. Widziałam to wszystko, milczałam, znosiłam. Rozumiałam — rodzina, trzeba pomagać. Samo czasem wysyłałam pieniądze swoim rodzicom. Ale właśnie przez te „pomocowe akcje” nasza droga do własnego mieszkania przeciągnęła się o prawie trzy lata.

W końcu, gdy uzbieraliśmy potrzebną sumę, zaczęliśmy szukać mieszkania. Głównie ja, bo mąż miał natłok w pracy i wracał późno. Cieszyłam się nawet, iż mogę wszystko zorganizować, wybrać najlepszą opcję — chciałam przecież jak najlepiej dla nas obojga.

Pewnego dnia jego mama zaprosiła nas na uroczystość — najmłodsza córka kończyła liceum. Przyjechaliśmy, zasiedliśmy do stołu, a w trakcie uczty teściowa nagle zaczęła:

— Niedługo mój synek pewnie się wyprowadzi… Zmęczyło mnie już jeżdżenie od córki do córki — powiedziała z uśmiechem.

Wtedy mój mąż, dumny, oznajmił, iż już szukamy mieszkania i iż to ja zajmuję się poszukiwaniami.

Powinniście byli widzieć, jak w jednej chwili zmienił się wyraz jej twarzy. Szeroki uśmiech zniknął. Zmierzyła mnie ciężkim spojrzeniem i lodowatym tonem rzuciła:

— No, dobrze… Ale powinieneś, synku, ze mną się konsultować. Ja życie przeżyłam, ja wiem lepiej. Jak możesz powierzać taką sprawę żonie?

Najstarsza siostra natychmiast ją poparła:

— No właśnie. Twoja żona to egoistka. Myśli tylko o sobie. Ani grosza nam nie pomogła. Dla niej ważniejsze jest mieszkanie niż rodzina!

Omal się nie zakrztusiłam z oburzenia. Chciałam krzyczeć, iż jeżeli tak bardzo potrzebują pieniędzy, niech idą i zarobią. Ale powstrzymałam się. Jęłam jeść w milczeniu, nie wdając się w dyskusję. Byłam zbyt wstrząśnięta. Nie spodziewałam się takiego ciosu przy rodzinnym stole.

A potem teściowa wstała, złapała syna za rękę i wyprowadziła go do kuchni. „Musimy porozmawiać” — rzuciła po drodze. Przy stole średnia siostra mojego męża oznajmiła nagle:

— Będziemy mieszkać z braciszkiem w jego nowym mieszkaniu. Będzie dla nas pokój.

Aż mi w skroniach zabiło. Nie wytrzymałam, wstałam i wyszłam do przedpokoju. Nie musiałam choćby pakować rzeczy — wyjechaliśmy taksówką.

Wieczorem próbowałam rozmawiać z mężem. Ale był jak obcy. Siedział w milczeniu, aż w końcu powiedział:

— Powinniśmy się rozwieść.

— Co?

— Tak będzie lepiej. Muszę myśleć o rodzinie… o mojej rodzinie.

Następnego dnia spakował swoje rzeczy i wyszedł. Dwa tygodnie później zadzwonił, żądając „swojej połowy” naszych oszczędności. PrzePrzesłałam mu wszystko bez słowa, bo zrozumiałam, iż nie warto tracić czasu w ludzi, którzy nie potrafią docenić miłości i poświęcenia.