Gdy miłość przeszła obok: Życie u boku kobiety, która niszczyła mnie każdego dnia
Moje milczenie trwało zbyt długo. Milczałem, bo wydawało mi się, iż moje cierpienie jest niczym w porównaniu z tragediami innych. Milczałem, bo wierzyłem, iż mężczyzna musi znosić. Ale dziś mam 58 lat. Trzydzieści lat małżeństwa za sobą, a w sercu tylko zmęczenie, ból i pustkę. Życie minęło, a szczęście nigdy nie nadeszło. To nie dom tylko ściany. To nie rodzina tylko niekończąca się wojna. Pod jednym dachem, ale obcy. Razem, a jednak każdego dnia walka o prawo do istnienia. I może już za późno, by cokolwiek zmienić.
Ożeniłem się z wyrachowania. I zapłaciłem za to całym życiem.
Miałem 28 lat, gdy rodzice przekonali mnie, bym poślubił Kingę. Mówili: Dość już tego stanu kawalerskiego, to dobra dziewczyna, poważna, z porządnej rodziny. Nie kochałem Kingi. Ale wtedy wydawało mi się, iż miłość to romantyczna głupota, a w życiu liczy się stabilizacja. Pobraliśmy się. I wtedy zaczął się piekło.
Kinga gwałtownie dała mi do zrozumienia, kto rządzi w domu. Upokarzała mnie przed przyjaciółmi, drwiła ze mnie w obecności rodziny. Słodka i urocza na zewnątrz w domu zamieniała się w lodowatą burzę. Mogła powiedzieć przy wszystkich: Jaki troskliwy mąż!, a potem, w domu, rzucić we mnie kubkiem i wyszeptać przez zęby: Jesteś zerem! Jesteś niedojdą!
Wszystko ją wkurzało: jak siedziałem, jak jadłem, jak mówiłem, jak oddychałem. Ale ja milczałem. Znosiłem. Dla dzieci. Żeby mieli rodzinę. Miałem nadzieję, iż wszystko się ułoży. Nie ułożyło się. Stało się tylko gorzej. Nie żyłem wegetowałem. choćby sąsiedzi nie traktują się tak, jak ona mnie traktowała.
Gdy dzieci odeszły koszmar zaczął się na dobre
Nasi synowie dorośli, założyli własne rodziny, a wtedy maski opadły ostatecznie. Kinga przestała udawać żonę. Zbudowałem sobie małą izbę obok domu i tam się wyniosłem. Nie było już wspólnych posiłków, rozmów, śmiechu. Dzieliliśmy kuchnię, naczynia, lodówkę. Ona podpisywała pojemniki z jedzeniem, żebym ich nie dotykał. Śmieszne, prawda? Jeden dach, a jakby dwa obce domy.
Jadłem sam. Zasypiałem sam. Budziłem się z tą samą goryczą w sercu. A gdy ktoś mówił: Ty i Kinga to silna para!, miałem ochotę krzyczeć. jeżeli to siła, to tylko klatka.
Każdy jej dzień zaczynał się od wyrzutów, a kończył obelgami
Gdy Kinga była w domu, wszystko zamieniało się w piekło. Mogła zacząć od: Znowu nie wyniosłeś śmieci, niedojdo!, a skończyć na tym, iż zrujnowałem jej życie. Jesteś nieudacznikiem! Zawadzałeś mi na każdym kroku! to lubiła powtarzać najbardziej. Starałem się milczeć. Myślałem: jeżeli nie odpowiem, zmęczy się. Ale nie. Jej nienawiść nie znała odpoczynku. Potrzebowała kogoś złamać a ja byłem pod ręką.
Pewnego razu usłyszałem, jak mówi przez telefon do przyjaciółki: Jest jak kawałek mebla. Stoi w kącie i nie przeszkadza. Wtedy zrozumiałem naprawdę: przestałem istnieć. Zostałem zmiażdżony. A najgorsze nie miałem dokąd pójść. Dom zbudowałem własnymi rękami. Ciężko pracowałem, wychowałem synów, oszczędzałem każdy grosz teraz musiałem znosić, by nie skończyć na ulicy.
Dlaczego wciąż tu jestem sam nie wiem
Odejść? Dokąd? Dzieci mają swoje problemy. Żyją własnym życiem. Odwiedzają rzadko, a gdy już przyjdą udają, iż u nas wszystko w porządku. Tak im łatwiej. A mnie już to nie obchodzi. Czekam. Czekam, aż wszystko się skończy. Żeby nie zgrzytać zębami ze złości. Żeby zniknęła nienawiść, żebym nie musiał się bronić każdego dnia przed kimś, kto stał się obcy.
Może nie piszę tego dla siebie. Ale dla tych, którzy jeszcze mogą coś zmienić. Dla tych, którzy stoją na rozdrożu. Błagam nie ż
