„Gdy mąż zachorował, teść dbał, by dopisywał mi humor. ...

„– Samotność potrafi być okrutna – powiedział cicho. – Człowiek myśli, iż da radę, iż sobie poradzi… ale nocami wszystko staje się trudniejsze. Spojrzałam na niego uważniej. Jego oczy były smutne, zmęczone, ale czułe. I nagle poczułam, iż nie chcę być sama. Nie dziś”.