Kiedy mama powiedziała „nie”: jak Danuta uratowała cudze małżeństwo
Danuta smażyła cukinię, gdy nagle zadzwonili do drzwi. Otworzyła i zobaczyła syna — Tomek stał z torbą i zmęczonym spojrzeniem.
— Mamo, odszedłem od Kasi — wyznał od progu.
— Jak to odszedłeś?! — zdziwiła się Danuta.
— Mam jej dość. Ani gotować nie umie, ani domu posprzątać, ani pracy nie ma… — mówił, ledwo powstrzymując łzy. — Możesz mnie przygarnąć?
— Nie — odpowiedziała stanowczo, wycierając ręce z oleju i patrząc mu prosto w oczy.
Tomek osłupiał:
— Co znaczy „nie”?
— Właśnie to znaczy. Nie wpuszczę. Ale usiądź, zjedz, pogadamy później.
Tomek pałaszował barszcz z bułeczkami, jakby od tygodnia nic nie jadł. Między łykami narzekał:
— Przed ślubem chodziliśmy po knajpach, było super. A po ślubie myślałem, iż jedzenie samo będzie się pojawiać na stole. A ona jak dziecko szuka przepisów w internecie — raz przesoli, raz będzie surowe. Udaję, iż smakuje, ale ledwo przełykam.
— Ale się stara, synku — westchnęła matka. — Nie wszystkim od razu wychodzi. A ty tylko krytykujesz.
— Stara? A ten bałagan to kto robi? Wszystko porozrzucane! Ubrania na krzesłach, na łóżku, choćby w łazience. Szafa wygląda jak po huraganie. Co chwila drzemie albo wgapiona w laptopa. Chodzę i zbieram za nią rzeczy, zwróciłem uwagę — rozbeczała się.
— Młoda jeszcze, głupia — spokojnie odparła Danuta. — A ty co, dorosły całkiem? Ryczysz jak dziecko. Facet powinien dawać przykład, okazywać miłość, wtedy i żona się zmieni.
— Ale ja ją kocham…
— A ona tego nie czuje. I tyle.
Następnego ranka, gdy syn poszedł do pracy, Danuta zadzwoniła do Kasi:
— Córko, wpadnę do ciebie, pogadamy.
Kupiła zakupy, dotarła do ich mieszkania — drzwi otworzyła Kasia, jeszcze śpiąca.
— Tomka odprowadziłaś? — zapytała Danuta, wchodząc do kuchni.
— A po co? Sam się zebrał i poszedł, herbatę wypił z kanapką. Dlaczego?
— I uważasz to za normalne? A w kuchni jak po bitwie? Południe, a ty dopiero wstałaś.
— Przepraszam… późno poszłam spać… siedziałam w internecie…
— Kasiu, kocham cię jak córkę. Przyszłam pomóc. Posprzątamy i ugotujemy obiad.
— Dam sobie radę sama… My z Tomkiem się dogadamy.
— No jak chcesz. Tylko potem nie przychodź się żalić. Masz, przyniosłam zakupy.
— Dziękuję. I nie gniewajcie się.
Mijały dni. Tomek coraz częściej zostawał u matki, raz choćby skłamał Kasi, iż wyjeżdża w delegację. W rzeczywistości po prostu nie chciał wracać do domu.
— Mam jej dość — narzekał. — Nic nie czyta, niczym się nie interesuje. Tylko zakupy i gry. Pracować nie chce. Każe mi kupować coraz to nowe rzeczy. Nie jestem bankomatem.
Danuta słuchała, nie sprzeczała się. Ale następnego wieczoru na jej progu pojawiła się Kasia. We łzach.
— Mamo… on mnie nie kocha… przychodzi późno, nie je, nie rozmawia… mówi, iż ślub był błędem… To wy go tak wychowaliście.
— A może twoja mama czegoś nie dopilnowała? Myślisz, iż tylko mężczyzna ma obowiązki? Kobieta też. A życie razem to praca, nie spacer po parku.
Długo rozmawiały. Danuta tłumaczyła, doradzała, prosiła. Umówiły się: Kasia zacznie się uczyć gotować, sprzątać, szukać pracy.
Minęło kilka miesięcy. Danuta pomogła synowej znaleźć pracę, nauczyła ją gotować barszcz i smażyć kotlety. Pewnego dnia zaprosiła ją na obiad. Na stole — domowe jedzenie.
— Mamo, Kasia to złoto. Obiad jak w restauracji! Tak gwałtownie wszystkiego się nauczyła.
Danuta powstrzymywała łzy. Poklepała Kasię po ramieniu:
— Dobra robota, córeczko. Wszystko w twoich rękach.
Życie się ułożyło. Rano jedli śniadanie razem, wieczorem gotowali, dzielili obowiązki. Tomek przestał biegać do matki z narzekaniami, a Kasia — z płaczem.
Pięć lat później urodziła im się córka. Na pierwsze urodziny zaprosili rodzinę. Po przyjęciu Kasia przysiadła się do teściowej:
— Mamo, dziękuję. Bez was byśmy się rozstali. Byłam wtedy taka głupia…
— Byłaś mądra, tylko nieporadna. A teraz — oto rodzina.
— Chcę wcześniej wrócić do pracy. Pomoc— Pomogę oczywiście, głuptasiu, bo przecież największą euforią jest być blisko tych, których kochamy.
