Dziękuję synowi za święto!” – powiedziała przy stole, który ja nakrywałam 12 godzin! Odpowiedź otrzymali dokładnie rok później.

Dziękuję synowi za święto! powiedziała teściowa przy stole, który nakrywałam przez 12 godzin! Moja odpowiedź przyszła dokładnie rok później.

Znacie to, prawda? Wigilia, 31 grudnia. U normalnych ludzi wszystko już gotowe, a w mojej kuchni istny poligon wojskowy. Na nogach od szóstej rano. Powietrze w mieszkaniu nie pachnie choinką i mandarynkami, tylko rozgrzanym olejem, gotowanymi ziemniakami i, szczerze mówiąc, moją cichą rozpaczą.

Na kuchence bulgocze rosół, w piekarniku kaczka z jabłkami, na stole góra warzyw do sałatki jarzynowej i śledzia pod pierzynką. w uproszczeniu standardowy zestaw świąteczny, od którego do wieczora trochę już mdli. A moja kochana rodzina? Pełni rolę komisji odbiorczej.

Mąż leży na kanapie i z poważną miną pyta: Kasia, ziemniaki do sałatki nie rozgotowały się?. Pomocy zero, ale kontrola na najwyższym poziomie! Dorosłe dzieci, syn z synową, siedzą w telefonach i co godzinę wpadają do kuchni, żeby ukraść kawałek kiełbasy.

A na czele komisji, oczywiście, moja teściowa, Anna Kowalska. Chodzi za mną krok w krok i rzuca bezcenne rady: Kasiu, majonez dodaj tuż przed podaniem, pamiętasz? A koperek lepiej posiekaj drobniej. Dziewczyny, aż miałam ochotę wysypać jej ten koperek na głowę. Ale milczałam. Cierpiałam. Bo przecież jestem dobrą żoną i synową, mam stworzyć cud świąteczny. A może tak mi się wtedy wydawało.

I wtedy, jak w bajce, wybiła jedenasta wieczorem. Stół aż się ugina. Piękno! Wszystko lśni, błyszczy, mieni się. Ja, wyciśnięta jak cytryna, padam na krzesło. Znacie to uczucie? Ręce bolą, plecy nie prostują się, a jedyne moje marzenie to nie wypić szampana, tylko zanurzyć twarz w sałatce i zasnąć.

Wszyscy rozsiedli się, piękni, odświętni. Zaczęli nalewać szampana. I wtedy teściowa, taka uroczysta, unosi swój kieliszek. A ja, naiwna, jeszcze pomyślałam: może teraz podziękuje? Taak, jasne!

Kochani! zaczyna. Zanim pożegnamy stary rok, chcę wznieść toast za mojego wspaniałego synka, za naszego żywiciela! Dziękuję ci, skarbie, za ten przepyszny, hojny stół i za te cudowne święta!

Dziewczyny, aż mi w uszach zadzwoniło. Wszyscy krzyknęli Hura!, kieliszki zadzwoniły. Mój mąż wyprostował się jak paw, taki dumny. No bo jego chwalą, nie mnie.

A na mnie? Zero uwagi. Nikt, wyobraźcie sobie, nikt choćby nie spojrzał w moją stronę. Jakby kaczka sama wskoczyła do piekarnika, a sałatki materializowały się z powietrza.

I wtedy coś we mnie kliknęło. Jakby ktoś nacisnął przełącznik. Obraza? To za mało powiedziane! Nie rozpłakałam się. Nie zrobiłam awantury. Nie. Wszystkie zmęczenie zniknęło, a na jego miejsce przyszła zimna, ostra jasność.

Patrzyłam na ich szczęśliwe, przeżuwające twarze i zrozumiałam: to był mój ostatni Nowy Rok w roli darmowej służącej.

Przez cały kolejny rok żyłam z tą myślą, i, wiecie co, grzała mnie lepiej niż kominek. Byłam idealną żoną: uśmiechałam się, gotowałam, ale w środku dojrzewał plan.

Prawdziwy, kobiecy, podstępny plan. Co miesiąc odkładałam trochę z pensji na osobiste konto, które nazwałam Fundusz Równowagi Duchowej.

Gdy latem padło pytanie o przyszłoroczne święta, tylko tajemniczo się uśmiechałam: Oj, jeszcze trzeba dożyć!. Mąż nic nie podejrzewał. Teściowa była pewna, iż jej ulubiona kucharka znów zrobi show. No naiwna, co?

I w końcu na początku grudnia mój plan dojrzał. Zrobiłam to, o czym marzyłam przez 365 dni.

Kupiłam sobie wyjazd. I nie byle gdzie do luksusowego sanatorium z basenem, masażami i pełnym wyżywieniem.

Od 30 grudnia do 10 stycznia. Płacąc, czułam, jakbym kupowała bilet na wolność. Nie da się tego opisać, dziewczyny!

Nadszedł ranek 30 grudnia. Mąż jeszcze chrapał w łóżku. Cicho spakowałam małą walizkę, zamówiłam taksówkę. Pisząc te słowa, nie mogłam się nie uśmiechać już widziałam ich miny, gdy przeczytają moje świąteczne przesłanie. Na lodówce przyczepiłam magnesem kolorową kartkę, a w środku napisałam:

Kochani! W tym roku postanowiłam nie przeszkadzać głównemu czarodziejowi świąt, którego tak hucznie chwaliliście w zeszłym roku. Wierzę, iż i tym razem da radę! W lodówce są składniki na sałatkę jarzynową. Przepis na gęś znajdziecie w internecie.
Całuję. Wasza Kasia.
P.S. Wracam 10 stycznia. Nie tęsknijcie!

Och, jakże chciałam zobaczyć ich twarze w tej chwili! Siedziałam już w taksówce, gdy zadzwonił telefon mąż. Nie mówił, wrzeszczał! W jego głosie słychać było szok, zagubienie i urazę wielkości wszechświata.

No jak to?! Więc to ja jestem winna, iż odważyłam się odpocząć? A ja, patrząc przez okno na ośnieżone świerki, spokojnie odpowiedziałam:

Kochanie, jestem już w sanatorium. Nakładam maseczkę. Nie denerwuj się posiekaj koperek drobniej, jak uczyła twoja mama. Dasz radę.

No i jak myślicie poradzili sobie? Podobno świętowali Nowy Rok z kupnymi pierogami i butelką szampana. A ja w miękkim szlafroku, po basenie, spokojna i szczęśliwa.

Powiedzcie mi, dziewczyny, postąpiłam za ostro? Czy czasem tylko taki krok nauczy bliskich prostej prawdy: jeżeli nie doceniasz tego, kto dla ciebie się stara pewnego dnia zostaniesz bez świąt w ogóle?