Nazywam się Kasia. Tydzień temu mój brat, Marek, pojawił się na progu mojego domu we wsi pod Łodzią po latach rozłąki. Wręczył mi pudełko z pieniędzmi — oszczędnościami całego swojego życia — i odszedł, pozostawiając mnie w zamęcie. Te pieniądze palą mi dłonie, a jego smutna historia rozdziera serce. Teraz stoję przed trudnym wyborem: oddać je jego żonie i córce, które go odrzuciły, czy zatrzymać dla siebie? Moja dusza woła o sprawiedliwość, ale strach i wątpliwości nie dają spokoju. Co robić, gdy uczciwość zderza się z bólem przeszłości?
Mówią, iż wieś to jedna wielka rodzina, gdzie wszyscy się wspierają. Ale życie pokazuje coś innego. Młodzi, ledwo dorastając, uciekają jak najdalej od rodzinnych stron. Ja, jako najmłodsza, zostałam z rodzicami. Moja starsza siostra, Ania, wcześnie wyszła za mąż i wyjechała za granicę. Zawsze narzekała, iż musiała się nami opiekować — mną i Markiem — i nie kryła, iż nas nie znosi. Kontakt się urwał, a wiejska sielanka okazała się mitem.
Marek był inny. Nie geniusz, ale uczciwy i pełen humoru, znał milion dowcipów i zawsze rozśmieszał innych. Kochałam go za szczerość. Ożenił się z kobietą z sąsiedniej wioski, ale nie przyprowadził jej do nas, tylko sam się wyprowadził. Szanował ciężką pracę, zatrudnił się na budowie, ale pieniędzy zawsze brakowało. Jego żona, Ewa, i jej rodzina nie byli hojni, więc Marek harował, by ich utrzymać. Gdy ja wychodziłam za mąż, jego nie było — wyjechał do Niemiec do pracy. Ewa była w ciąży, więc rozumiałam, dlaczego nie mógł zostać. Ale ból po jego nieobecności we mnie pozostał.
Lata mijały. Żyłam z mężem, Jackiem, i rodzicami, wychowywałam trójkę dzieci. Marek pracował jako magazynier za granicą, wysyłając pieniądze Ewie na budowę domu. Jego córka, moja siostrzenica Ola, dorastała, ale Ewa nie przywoziła jej do nas. Kontakt z bratem prawie wygasł, i pogodziłam się, iż kolejna bliska osoba zniknęła z mojego życia. Na szczęście z Jackiem łączyły mnie miłość i zaufanie, co dawało mi oparcie.
Wszystko się zmieniło, gdy Marek niespodziewanie zadzwonił. Jego głos drżał — wyznał, iż zakochał się w innej kobiecie i nie może już kłamać żonie. Zostawił Ewie wszystkie oszczędności, obiecał łożyć na Olę do jej pełnoletności, ale odchodzi. Było mi go żal, ale szanowałam jego decyzję. Ewa po tym wyrzuciła nas ze swojego życia, nie pozwalając rodzicom widywać wnuczki. To łamało im serca, ale nie mogłam nic zmienić.
Tydzień temu Marek stanął u moich drzwi. Ledwo go poznałam — twarz poorana zmarszczkami i spalona słońcem zdradzała lata ciężkiej pracy. Ale się uśmiechał, żartował, jak kiedyś. Dopiero pod koniec rozmowy jego oczy napełniły się żalem. Opowiedział, iż jego nowa miłość zmarła na ciężką chorobę. Dzieci nie mieli. Ewa nie wpuściła go choćby do domu, a Ola powiedziała, iż nie chce go znać. Marek przyszedł się pożegnać, czując, iż jego czas dobiega końca. Wręczył mi kartonik z pieniędzmi — 80 tysięcy złotych, całe swoje oszczędności. „Mnie już nie będą potrzebne, a wam się przydadzą” — rzekł i odszedł, nie zostawiając adresu.
Siedziałam, wpatrując się w te pieniądze, i czułam, jak zatruwają mi duszę. Marek wybrał mnie, ale może tylko dlatego, iż żona i córka go odtrąciły. Te pieniądze to jego ból, jego ofiara. Ola jest już dorosła, ale czy nie ma prawa do części tego? Albo Ewa, która sama ją wychowała? Nie chcę ich widzieć — Ewa zawsze była zimna, a Ola wyparła się ojca. Ale uczciwość, której uczył mnie Marek, każe powiedzieć prawdę. A jeżeli później żałowałby swojej decyzji?
Z Jackiem mamy na co wydać te pieniądze — remont domu, edukacja dzieci. Zwrócić ich nie mogę. Ale myśl, iż je ukryję, gryzie mnie od środka. Co robić? Iść do Ewy i wszystko wyznać, ryzykując jej gniew? Czy zostawić je sobie, skoro Marek sam tak postanowił? Sumienie szepcze, a jego odejście zostawiło pustkę. Może ktoś z was stanął przed takim wyborem? Jak zachować uczciwość, gdy może wszystko zniszczyć? Chcę wierzyć, iż znajdę odpowiedź, ale póki co, dźwigam ten ciężar sama, a on dusi mnie każdego dnia.
**Czasem najtrudniejsza prawda jest tą, którą musimy powiedzieć samym sobie — choćby jeżeli nas zaboli.**
