Dwadzieścia lat bólu i rozczarowania: jak dawna rodzina męża zamieniła moje życie w piekło
Gdy po raz ostatni zamknęłam drzwi swojego warszawskiego mieszkania, miałam wrażenie, iż wkraczam w nowy, piękny etap życia. Wyjeżdżałam nie tylko za granicę, ale do Paryża — aby zostać żoną. Nie byle jaką żoną, a żoną szanowanego mężczyzny — Żyda, rozwodnika, człowieka kulturalnego, dojrzałego, który opuścił dla mnie swoją poprzednią rodzinę. Ślub w kościele Sacré-Cœur, pod kopułą Montmartre’u, wydawał się początkiem bajki. Zazdrość koleżanek, podziw znajomych, spotkania towarzyskie, bankiety, zdjęcia w czasopismach — wydawało się, iż los w końcu obdarzył mnie tym, o czym marzy każda kobieta. Nigdy bym nie pomyślała, iż wszystko to stanie się błyszczącą okładką, pod którą skrywają się lata bólu, zdrady i samotności.
Samuel był starszy ode mnie o ćwierć wieku. Nie mieliśmy dzieci — zbliżałam się do czterdziestki, a on już zaczął podupadać na zdrowiu. Jego dorosłe córki, w moim wieku, Katarzyna i Franciszka, od początku okazywały mi pogardę i chłód. W moich oczach były bezczelne, rozpieszczone, z wyciągniętymi rękami. Przychodziły do naszego domu i wychodziły z obrazami, serwisami, statuetkami. Nigdy nie poprosiły o zgodę. Samuel milczał. Milcząco pozwalał nas okradać — swoją nową żonę i dom. Mieszkał ze mną, ale wciąż płacił alimenty swojej byłej żonie. Tak, wszystko to było zapisane w umowie ślubnej. Podczas gdy my wynajmowaliśmy skromne mieszkanie, jego eks-żona cieszyła się rodzinną willą i comiesięcznymi przelewami z jego emerytury. Gotowałam mu zupy, siedziałam obok, gdy nie mógł wstać z łóżka, a pieniądze znikały w przeszłości.
Gdy zachorował, nasze wystawne życie dobiegło końca. Nie było żadnego wybrzeża ani podróży — były leki, kroplówki i upokorzenie. A po jego śmierci? Jego córki wtargnęły do naszego mieszkania i zabrały wszystko, co uznały za „rodzinne”. Wyważyły drzwi szafy, zabrały fotel, choćby czajnik. Milczałam. Nie miałam siły walczyć. Wszystko, co mi pozostało, to żydowskie nazwisko i małe mieszkanie w Woli, w Warszawie, wynajmowane. Tylko te pieniądze pozwalają mi przeżyć, bo w Paryżu jestem jedną z wielu potrzebujących, mieszkającą w komunalnym lokalu. Miejscowe służby socjalne ciągle mnie kontrolują, czy nie kłamię, czy nie zarabiam gdzieś po kryjomu. Żyję jak pod lupą, wśród obcych twarzy, w zimnie i obcym języku.
A kiedy przyjeżdżam do Warszawy, do swojego małego mieszkania, sąsiedzi patrzą na mnie jak na „paryżankę”, z lekką zazdrością. Nikt nie wie, iż przyjeżdżam nie odpoczywać, a oddychać. Tutaj, w swoim kącie, czuję się żywa. Tutaj nikt mnie nie wytyka, nie okrada, nie śledzi każdego kroku. Tutaj jest moja cisza. I choćby nie dzwoniły do mnie koleżanki, zazdroszcząc mojego „francuskiego szczęścia”, wiem, jak naprawdę wygląda Paryż — nie miasto miłości, a miasto samotności.
Nie mam dzieci. Nie mam bliskich. Tylko przyjaciółki, które wpadają — przenocować i skorzystać z darmowego „europejskiego” dachu. Potem znikają. Zostaje Skype, rozmowy przez telefon i pustka. Żyję na krawędzi — pomiędzy dwoma krajami, dwoma życiami, dwoma światami. Czasami mam ochotę wszystko rzucić i wrócić na stałe. Ale gdzie? Do kogo? Wszystko już zostało przeżyte, stracone, zdradzone. Pozostaje tylko jedno — cierpliwość.
Może los się jeszcze zlituje. Może choć na stare lata pożyję tak, jak marzyłam. Na razie — po prostu trwam. Zgrzytając zębami. Jak Gavroche. W Paryżu.
