Dziś w moim dzienniku chcę opowiedzieć pewną smutną historię.
Po rozstaniu z mężem, gdy mój młodszy syn miał zaledwie cztery lata, a starszy dziesięć, zostałem sam z dwoma chłopcami. Nie udało mi się znaleźć nowej partnerki – czas wypełniała praca i wychowanie dzieci. Jedynym wsparciem była moja mama, która odbierała ich ze szkoły, gotowała i pomagała, ile mogła, bym mógł utrzymać rodzinę, harując na dwóch etatach.
Dziś jestem dumny z moich synów – obaj są przystojni, mądrzy i wykształceni. Starszy, Bartosz, ożenił się dawno temu, buduje dom gdzieś na Podlasiu i żyje swoim życiem. Młodszy, Kacper, był tym, z którym wiązałem największe nadzieje. Łączyła nas szczególna więź.
Gdy Kacper studiował, wyjechałem do pracy w Holandii. Sprzątałem, opiekowałem się starszymi ludźmi, oszczędzałem każdy grosz – nie dla siebie, tylko dla niego. Wiedziałem: jeżeli ja mu nie pomogę, nikt nie pomoże.
Kiedy oznajmił, iż chce się ożenić, ucieszyłem się. Jego wybranka, Kinga, wydawała się spokojna i uprzejma. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak świetnie potrafi udawać.
Dałem im wszystko, na co mnie stać. Kupiłem mieszkanie w Łodzi, na które pracowałem, marznąc w obcych pokojach. Sfinansowałem ich wymarzone wesele – suknię, salę, fotografa. Starszy syn nie miał pretensji – rozumiał, iż Kacper był bliżej i potrzebował więcej. Marzyłem, iż w końcu będę mógł cieszyć się wnukami, spędzać z nimi wieczory, być potrzebnym.
Ale los lubi boleśnie zaskakiwać.
Kilka tygodni po ślubie odwiedziłem ich. Przywiozłem owoce, domowe jedzenie, chciałem zobaczyć, jak sobie radzą. Nie oczekiwałem fanfar, ale myślałem, iż przyjmą mnie ciepło. Tymczasem…
Kinga powitała mnie z kamienną twurzą, postawiła herbatę i oznajmiła:
— Wojciechu, możemy się umówić, iż będziemy się widywać tylko przy okazji świąt? Tak będzie lepiej dla wszystkich. Mniej nieporozumień, mniej napięć.
Omal nie upuściłem filiżanki.
— Co… co mówisz?
— To rozsądne, prawda? Dla naszego dobra.
Siedziałem w osłupieniu. Kobieta, której dałem dach nad głową, której urządziłem wesele, teraz dyktowała mi, kiedy mogę odwiedzać własnego syna.
Przed ślubem udawała słodką, byle tylko nie pokazać prawdziwej siebie. A teraz, gdy dostała, co chciała, zrzuciła maskę.
Najgorsze było to, iż Kacper milczał. Nie stanął w mojej obronie, nie powiedział: „Tato, przychodź, kiedy chcesz”. Stał z boku, jakby to nie jego sprawa.
Wyszedłem od nich z drżącymi rękami. W autobusie ledwo powstrzymywałem łzy. Całe życie pracowałem jak wół – nie dla siebie, tylko dla nich. A na starość pragnąłem jednego: być blisko. Być dziadkiem. Członkiem ich rodziny.
Bartosz zrozumiał od razu:
— Tato, nie zasłużyłeś na to. Wstyd mi za brata i za nią. Nie jesteś sam.
Tak, jest przy mnie. Ale to nie uśmierza bólu. Nie żądałem pieniędzy, nie narzucałem się. Chciałem tylko miłości i szacunku.
Teraz siedzę w swoim mieszkaniu i nie wiem, co robić. Czuję się zdradzony. Moja dobroć została odebrana jako słabość. Cały mój wysiłek poszedł na marne.
Mam udawać, iż wszystko gra, gdy zobaczę ich przy wigilijnym stole? Czy może odpuścić i pogodzić się z tym, iż stałem się obcym we własnej rodzinie?
Bo dziś nie czuję się już ojcem. Czuję się intruzem. W mieszkaniu, które sam kupiłem. W rodzinie, którą sam pomogłem zbudować.
*Dzisiejsza lekcja: czasem ci, dla których się poświęcasz, odwdzięczą ci się zimnym wyrachowaniem. I choć boli, trzeba znaleźć siłę, by żyć dalej – choćby jeżeli oznacza to odejście od tych, którzy nie potrafią docenić miłości.*
