Mój syn i jego żona postanowili sprzedać domek letniskowy, który im podarowałam, łamiąc mi serce.
Gdy mój syn Łukasz ogłosił, iż się żeni, moje serce wypełniło się radością. Trzy lata temu zostałam wdową, a samotność stała się ciężarem na moich ramionach. Mieszkając w małym miasteczku na południu Polski, marzyłam, by zaprzyjaźnić się z synową, pomagać wychowywać wnuki, znów poczuć ciepło rodziny. Ale nic nie potoczyło się tak, jak liczyłam, a ich decyzja o sprzedaży podarowanej przeze mnie działki okazała się ostatnią kroplą, która przelała czarę goryczy.
Z moją synową, Kasią, od początku nie było łatwo. Starałam się nie wtrącać w życie Łukasza i Kasi, choć wiele w jej zachowaniu mnie irytowało. Ich mieszkanie tonęło w kurzu – Kasia chętniej wydawała pieniądze na pielęgnację paznokci niż na porządki. Milczałam, bojąc się konfliktu, ale w głębi duszy martwiłam się o syna. Jeszcze bardziej michaziła jej niechęć do gotowania. Łukasz żywił się głównie gotowymi daniami lub przepłacanymi kolacjami w restauracjach. Widziałam, jak mój syn ciągnął ciężar utrzymania rodziny, podczas gdy Kasia wydawała swoją skromną pensję na salony kosmetyczne i nowe ubrania. Zamykałam jednak usta, by nie zrobić awantury.
Żeby wesprzeć syna, zaczęłam zapraszać go do siebie po pracy. Gotowałam domowe obiady – żurek, pierogi, schabowego – mając nadzieję, iż poczuje smak rodzinnego domu. Pewniego dnia, przed urodzinami Kasi, zaproponowałam pomoc w przygotowaniu przyjęcia. „Nie trzeba”, odparła ostro. „Zamówimy kolację w restauracji. Nie zamierzam spędzać swojego święta w kuchni, wyrzucając pieniądze w błoto”. Jej słowa zabolały. „W moich czasach radziliśmy sobie sami”, odparłam. „A restauracje to czyste marnotrawstwo!” Kasia zirytowała się: „Niech Pani nie liczy naszych pieniędzy! Utrzymujemy się sami!” Zamilkłam, ale jej wyniosłość zraniła mnie głęboko.
Minęło kilka lat. Kasia urodziła dwoje dzieci – moich ukochanych wnuków, Zosię i Wojtka. Jednak sposób ich wychowania przyprawiał mnie o dreszcze. Dzieci były rozpieszczone, dostawały wszystko, czego zaprawdakały. Zasypiały po północy, wpatrzone w telefony i tablety, nie znając pojęcia dyscypliny. Bałam się odezwać – nie chciałam stracić kontaktu z synem i synową. Milczenie stało się moją tarczą, ale jednocześnie wypalało mnie od środka.
A teraz Łukasz zaskoczył mnie wiadomością, od której wciąż nie mogę dojść do siebie. Razem z Kasią postanowili sprzedać letniskowy domek, który otrzymali ode mnie rok temu. Ten domek, ukryty wśród sosen i brzóz nad jeziorem, był sercem naszej rodziny. Mój zmarły mąż, Tadeusz, uwielbiał to miejsce. Spędzaliśmy tam każde lato, uprawiając warzywa i pielęgnując ogród pełen jabłoni i śliw. Po jego śmierci wciąż tam jeździłam, ale zkamiałam za słaba, by dbać o cały teren. Z ciężkim sercem podarowałam go Łukaszowi, wierząc, iż będzie tam wypoczywał z rodziną, iż dzieci będą oddychać świeżym powietrzem i kąpać się w czystej wodzie.
Ale Kasi domek nie przypadł do gustu. „Toaleta na zewnątrz, woda ze studni – to nie jest wypoczynek, tylko obóz survivalowy”, oświadczyła. „Wolę wyjechać nad morze!” Łukasz poparł żonę: „Mamo, jakibądź wypoczynek? To nie dla nas. Sprzedamy i pojedziemy do Grecji.” Zaniemówiłam z bólu. „A co z pamięcią o ojcu?”, wykrztusiłam. „Myślałam, iż pokochacie to miejsce tak jak on!” Ale syn tylko wzruszył ramionami: „Nie mamy na to ochoty. To nie nasz styl.”
Serce pękło mi na dwoje. Ten domek to nie tylko kawałek ziemi – to wspomnienia naszych szczęśliwych chwil, śmiechu mojego męża, jego marzeń, by dzieci i wnuki pokochały to miejsce tak jak on. A teraz sprzedadzą go jak zbędny grat, byle tylko móc spędzić kilka dni na wakacjach. Czuję się zdradzona – nie tylko przez syna, ale też przez własną naiwność. Latami milczałam, by zachować spokój w rodzinie, ale teraz widzę jasno: moje milczenie pozwoliło im zapomnieć o tym, co naprawdę ważne. I ten ból, tak mi się wydaje, nigdy nie przestanie mnie palić.
