Wczoraj wieczorem miałam chwilę relaksu, kiedy nagle zadzwonił telefon. Na ekranie pojawiło się imię mojej bliskiej przyjaciółki, Jadwigi. Od razu poczułam, iż coś jest nie tak – jej głos drżał od łez i rozpaczliwych westchnień. Odebrałam telefon i zaczęłam zadawać pytania:
— Jadwigo, gdzie jesteś? Co się stało?
— Przepraszam, iż dzwonię tak późno, ale muszę komuś się wyżalić. Postanowiłam odwiedzić mojego syna i synową – bardzo tęskniłam za moim chłopcem. Przygotowałam dla nich upominki, spakowałam walizkę i wyruszyłam, przekonana, iż ucieszą się na mój niespodziewany przyjazd. Poprosiłam syna, aby mnie odebrał, ale on odpowiedział, iż nie może, bo jest w pracy. Czy naprawdę nie mógł na chwilę odłożyć swoich obowiązków, żeby spotkać swoją mamę? Przecież nie przyjeżdżam codziennie.
Syn wyjaśnił, iż nie miał możliwości odpuszczenia i dodatkowo zapytał, dlaczego nie uprzedziłam o swojej wizycie – gdyby wiedzieli, mogliby zmienić swoje plany. Po około trzydziestu minutach zadzwonił ponownie i oznajmił, iż zarezerwował dla mnie pokój w komfortowym hotelu, opłacił pobyt i zasugerował, żebym przyjechała, zakwaterowała się i odpoczęła, a po pracy spotkamy się, by omówić, co dalej.
Nie mając innego wyboru, przyjechałam do hotelu – nie chciałam siedzieć na dworcu. Zameldowałam się, odpoczęłam trochę, a wieczorem do mojego pokoju przyjechali syn i synowa, którzy po pracy byli wyczerpani. Zaproponowali kolację w restauracji, aby się nasycić. Po posiłku zaczęli się zbierać do wyjścia.
— Gdzie idziecie? A co ze mną? – zapytałam z nadzieją, iż zostanę w ich bliskości.
— Mamo, jesteśmy bardzo zmęczeni po pracy. Poza tym, u nas jest tylko jedno łóżko, więc nie mamy miejsca, żeby cię przyjąć – odparł syn.
— Poczekajcie, mam przy sobie domowe przetwory – powiedziałam, przypominając, iż przyjechałam specjalnie, by podzielić się upominkami.
— Mamo, po co ci było to wszystko przewozić? Poza tym, nie przepadam za konserwami – odpowiedziała synowa.
Tak oto syn i synowa pożegnali mnie, a ja została sama w hotelu, płacząc. Czułam, iż choćby mój własny syn mnie nie potrzebuje. W końcu, nie wytrzymawszy emocji, wyraziłam swoje rozgoryczenie przyjaciółce:
— Jadwigo, masz mnóstwo wolnego czasu, a dzieci są zajęte pracą. Dlaczego nie mogłaś uprzedzić ich, iż przyjedziesz? Gdybyś wcześniej dała znać, na pewno zmieniliby swoje plany. Syn zarezerwował dla ciebie pokój, opłacił pobyt, zorganizował kolację – a ty teraz czujesz, iż nie jesteś mu potrzebna? Gdyby tak było, od razu by ci powiedział, żebyś wróciła do domu i nigdy więcej nie przyjeżdżała.
Po tych słowach Jadwiga zaczęła się zastanawiać i doszła do wniosku, iż być może martwi się na zapas. Jej syn jest dobrym i pracowitym człowiekiem, a wszystko wynikło z braku odpowiedniej komunikacji. Gdyby tylko wcześniej ustalili termin wizyty, wszystko mogłoby potoczyć się inaczej.
Ta historia skłania do refleksji: czy syn, który nie przyjął mamy do domu, a zamiast tego umieścił ją w hotelu, jest naprawdę złym człowiekiem? Często niewłaściwa komunikacja i drobne nieporozumienia potrafią wywołać ogromne emocje oraz pozostawić bolesne wspomnienia. Może wystarczyła jedna szczera rozmowa, aby uniknąć tego dramatycznego rozstania.
Pamiętajmy, iż w życiu rodzinnym kluczem do harmonii jest otwartość i wzajemne zrozumienie – czasem wystarczy tylko porozmawiać, aby zapobiec niepotrzebnym konfliktom.
