*Zapiski z mojego życia*
Babcia Krysia większość życia spędziła w spokojnej dzielnicy na obrzeżach Łodzi. Po śmierci męża została ona sama w dwupokojowym mieszkaniu, które kiedyś dostała w spadku po swojej matce. Rodzice jej wnuków wiecznie zajęci byli własnymi sprawami — wyjazdami, pracą do późna — więc młodszą wnuczkę, Zosię, często zostawiali pod opieką babci.
Starszy wnuk, Krzysiek, od zawsze był oczkiem w głowie rodziny. Kupowaność mu najlepsze zabawki, posyłano na zajęcia dodatkowe, a potem opłacono prestiżowe studia. Zosia była cieniem — nie marudziła, nie domagała się uwagi, gwałtownie dorosła. Uczyła się, pracowała, wynajmowała pokój i nikogo o niczym nie prosiła. Jedynym naprawdę ciepłym światłem w jej życiu pozostała babcia Krysia.
Zosia odwiedzała ją niemal co tydzień — po pracy, w weekendy, w każdą pogodę. Czasem przynosiła zakupy, czasem leki, a czasem po prostu przychylali się razem przy herbacie. I pewnego takiego zwykłego wieczoru babcia przywitała ją chłodnym spojrzeniem, twarzą jak z kamienia.
— Po co tak często do mnie przychodzisz, Zosiu? — spytała, wpatrzona w telewizor. — Może licytujesz na moje mieszkanie?
Zosia, która właśnie myła podłogę w przedpokoju, zastygła.
— Babciu, co ty mówisz? Jakie mieszkanie? Obiecałam ci rosół — może zrobimy kluski lane?
Babcia prychnęła, ale nie odpowiedziała. Zosia uśmiechnęła się, jak zwykle ukrywając urazę, i poszła do kuchni. Zagotowała wodę, wyjęła ulubione babcine masło czekoladowe i zaczęła gotować.
Po chwili babcia weszła i rzuciła słowa, które ścisnęły Zosię w środku:
— Wiesz, już przepisałam mieszkanie na Krzyśka. Więc nie masz poństw strzępić języka. I tak nic nie dostaniesz.
Zosia wyprostowała się, otarła dłonie i spokojnie odparła:
— I dobrze. Nie przychodzę dla mieszkania. Jesteś moją rodziną, wychowałaś mnie, a teraz moja kolej, by się tobie zaopiekować. Mieszkanie to tylko cztery ściany.
Babcia milczała. Ale jej wzrok już się zmienił — było w nim teraz coś niespokojnego, niemal lękliwego. Wypili herbatę, pogadali o serialu, który babcia uwiebeliała, i więcej tego wieczoru o mieszkaniu nie wspomnieli.
Kilka dni później Zosia odebrała telefon od brata. Krzyczał do słuchawki, oskarżając ją, iż „przekabaciła” babcię i namówiła ją na zmianę papierów.
— Jesteś taka jak wszyscy! — ryczał. — Nie chcę cię znać!
Zaraz potem zadzwoniła matka. Ta sama piosenka: „Jak mogłaś? To nasz rodzinny dom!” Zosia, kompletnie zdezorientowana, odłożyła słuchawkę i pobiegła do babci.
— Babciu, co się dzieje? — zapytała cicho. — Krzysiek mówi, iż przepisała je na mnie. Nic nie rozumiem. Mam znajomego prawnika, jeżeli trzeba — pomoże. Ale powiedz szczerze: coś podpisałaś?
Babcia wolno usiadła, westchnęła i wyznała. Przestraszyły ją plotki sąsiadek o tym, jak rodzina „dba” o starszych tylko dla spadku. Postanowiła więc sprawdzić, kto jak się zachowa. Zosi powiedziała, iż mieszkanie jest na Krzyśka. Krzyśkowi — iż na Zosię.
— No i zobaczyłam, kto jest kto — rzekła ze smutkiem. — Ty, Zosieńko, jak zawsze, pozostałaś dobra i wierna. A twój brat… cóż, sam widzisz, jak zareagował.
Zosia tylko pokiwała głową. Nie była zła. Po prostu wszystko stało się jasne.
Babcia zaproponowała, by się do niej wprowadziła, skoro teraz mieszkanie oficjalnie do niej należy. Ale Zosia odmówiła.
— Przywykłaś do spokoju, babciu. Ja żyję w biegu — praca, przyjaciele, życie. Zostawmy wszystko, jak jest. Będę przychodzić, tak jak dawniej. Mieszkanie to nie wszystko.
Od tamtej pory nic się nie zmieniło. Zosia wresz dalia przychodzi do babci, przynosi jej ulubione smakołyki, ogląda seriale i po prostu daje jej ciepło. A babcia wie: jej wnuczka to jedyna osoba, dla której naprawdę coś znaczy. Nie przez metry kwadratowe. Tylko z miłości.
*Dzisiaj zrozumiałem, iż prawdziwa rodzina nie liczy ścian, tylko serca.*
