«Czy mogę posprzątać twój dom w zamian za talerz jedzenia?» – ale gdy milioner ją zobaczył, oniemiał z wrażenia.

Czy mogę posprzątać wasz dom w zamian za talerz jedzenia? ale kiedy milioner ją zobaczył, oniemiał.
Deszcz lał jak z cebra na szklany dach luksusowej rezydencji miliardera, położonej na obrzeżach Warszawy. W środku Julian Kowalski stał przy kominku, trzymając w dłoniach filiżankę czarnej kawy, jego wzrok zatopiony w tańcu płomieni. Przywykł do ciszy; choćby w tym imponującym domu nigdy nie był naprawdę otoczony ludźmi. Sukces przyniósł mu pieniędzy, ale nie spokoju ducha.
Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi.
Julian zmarszczył brwi. Nie spodziewał się nikogo: służba miała wolne, a goście pojawiali się rzadko. Odstawił filiżankę i podszedł do wejścia. Kiedy otworzył drzwi, na progu stała kobieta przemoczona do suchej nitki, trzymająca na rękach dwuletnią dziewczynkę. Jej ubranie było wytarte, a oczy zapadnięte ze zmęczenia. Dziecko, ciche, wtuliło się w sweter matki, rozglądając się ciekawie.
Przepraszam, iż przeszkadzam powiedziała kobieta drżącym głosem. Nie jadłam od dwóch dni. Mogę posprzątać wasz dom tylko za talerz jedzenia dla mnie i córki.
Julian zastygł.
Jego serce zamarło nie z litości, ale z niedowierzania.
Emilia? wyszeptał.
Kobieta podniosła głowę, jej usta lekko się rozchyliły.
Julian?
Czas jakby się zatrzymał.
Siedem lat temu zniknęła bez słowa, bez pożegnania. Po prostu odeszła z jego życia.
Julian cofnął się oszołomiony. Ostatni raz widział Emilię Nowak w czerwonej letniej sukience, boso w ogrodzie, śmiejącą się, jakby świat nie mógł jej zranić.
A teraz stała przed nim w łachmanach.
Jego pierś ścisnęła się. Gdzie byłaś?
Nie przyszłam po pojednanie odpowiedziała złamanym głosem. Potrzebuję tylko zjeść. Proszę zaraz pójdziemy.
Spuścił wzrok na dziewczynkę: jasne loki, niebieskie oczy takie same jak u matki.
Jego głos załamał się. Ona jest moja?
Emilia nie odpowiedziała, tylko odwróciła wzrok.
Julian odetchnął. Wejdźcie.
Ciepło domu otuliło je. Drżąca Emilia zostawiła ślady wody na wypolerowanym marmurze, podczas gdy Julian wydawał polecenia kucharzowi, by przygotował posiłek.
przez cały czas masz służbę? zapytała cicho.
Oczywiście odparł nieco szorstko. Mam wszystko oprócz odpowiedzi.
Dziewczynka sięgnęła po miskę truskawek na stole i cichutko szepnęła: Dziękuję.
Julian uśmiechnął się lekko. Jak masz na imię?
Lila wyszeptała Emilia.
Imię go poraziło. Lila. Tak właśnie mieli nazwać córkę, gdy wszystko między nimi było dobre zanim się rozpadło.
Julian usiadł powoli. Wytłumacz mi. Dlaczego odeszłaś?
Emilia zawahała się, potem usiadła naprzeciwko, trzymając Lilę na kolanach.
Dowiedziałam się, iż jestem w ciąży w tym samym tygodniu, gdy twoja firma wchodziła na giełdę. Pracowałeś po dwadzieścia godzin na dobę. Nie chciałam być ciężarem.
To było moje zadanie, by o tym decydować powiedział gorzko.
Wiem ciągnęła. Ale potem zdiagnozowano u mnie raka.
Serce Juliana ścisnęło się.
To był drugi etap. Lekarze nie byli pewni, czy przeżyję. Nie chciałam, żebyś musiał wybierać między firmą a umierającą kobietą. Więc odeszłam Rodziłam sama, przechodziłam chemię sama. I przeżyłam.
Milczał, rozdarty między gniewem a smutkiem.
Nie ufałaś mi na tyle, by pozwolić mi pomóc? w końcu zapytał.
Łzy zabłysły w oczach Emilii. choćby sobie nie ufałam, iż przeżyję.
Lila pociągnęła za rękaw swetra matki. Mamo, chce mi się spać.
Julian nachylił się do dziewczynki. Chcesz się położyć w ciepłym łóżeczku?
Skinęła głową. Potem spojrzał na Emilię. Zostaniecie tu dziś. Przygotuję gościnny pokój.
Nie mogę zostać zaczęła.
Możesz i zostaniesz przerwał stanowczo. Nie jesteś byle kim, jesteś matką mojego dziecka.
Zdrętwiała. Myślisz, iż to twoja córka?
Julian wyprostował się. Nie potrzebuję testów, by to wiedzieć. Popatrz na nią jest moja.
Tej nocy, gdy ułożyli Lilę do snu, Julian stał na balkonie, wpatrując się w niebo rozświetlane błyskawicami. Emilia podeszła do niego, otulona w szlafrok pożyczony od jednej z pokojówek.
Nie chciałam zniszczyć twojego życia wyznała.
Nie zniszczyłaś odparł. Po prostu z niego zniknęłaś.
Zapadła cisza.
Nie przyszłam, by o coś prosić powiedziała Emilia. Byłam zdesperowana.
Julian odwrócił się do niej. Byłaś jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochałem. I odebrałaś mi prawo, by o ciebie walczyć.
Łzy spłynęły po policzkach Emilii. przez cały czas cię kocham choćby jeżeli mnie nienawidzisz.
Nie odpowiedział. Patrzył na okno, za którym spała Lila, bezpieczna.
W końcu powiedział: Zostań. Przynajmniej do czasu, aż zdecydujemy, co dalej.
Następnego ranka słońce przebiło się przez szare chmury, zalewając rezydencję Juliana złotym światłem. Po raz pierwszy od lat dom nie wydawał się pusty.
Na dole Julian niespodziewanie znalazł się przy kuchni, ubijając jajka. Zapach masła i tostów wypełnił powietrze. Usłyszał ciche kroki w drzwiach stanęła Emilia, trzymająca Lilę za rękę, teraz w czystej piżamie, z włosami starannie uczesanymi.
Gotujesz teraz? zapytała z lekkim uśmiechem.
Próbuję odparł, podając Lilie talerz: dla niej.
Dziewczynka wdrapała się na krzesło i zajadała śniadanie, jakby nie jadła prawdziwego jedzenia od tygodni.
Ona cię uwielbia zauważyła Emilia.
Łatwo ją pokochać odparł.
Kolejne dni płynęły w nowym, spokojnym rytmie: Emilia, wciąż nieufna, mówiła mało, a Julian obserwował każdy jej ruch, próbując nadrobić stracony czas.