Dziewczyna porzuciła swego ojca jak niepotrzebny przedmiot: gorzka prawda
Marian Nowak nigdy nie przypuszczał, iż skończy swe dni za obcą bramą, pod opieką pielęgniarek, wśród dusz porzuconych przez własne dzieci. Wierzył, iż zasługuje na więcej: na szacunek, trochę ciepła, odrobinę spokoju. W końcu pracował całe życie, utrzymywał rodzinę, budował swój świat wokół jedynego szczęścia żony Jadwigi i córki Kingi.
Z Jadwigą przeżyli ponad trzydzieści lat, złączeni jak dwie połówki jabłka. Po jej odejściu, cztery lata temu, dom stał się zimny, zbyt cichy. Jedyną pociechą pozostawała Kinga i wnuczka, Zosia. Pomagał, jak mógł: opiekował się dzieckiem, oddawał emeryturę na zakupy, pilnował domu, gdy córka i zięć wychodzili lub pracowali. Aż pewnego dnia wszystko się zmieniło.
Kinga zaczęła krzywo na niego patrzeć, gdy krzątał się w kuchni. Jej irytował jego kaszel. Tato, żyłeś już dość, daj żyć innym! powtarzała jak mantrę. Coraz częściej mówiła o przytulnym domu opieki z lekarzami i telewizorem. Marian się opierał.
Kinga, to moje mieszkanie. jeżeli ci ciasno, idź do teściowej. Mieszka sama w trzypokojowym.
Wiesz dobrze, iż się nie lubimy. I nie zaczynaj znowu! odparła.
Chcesz po prostu przejąć mieszkanie. Zamiast wypędzać ojca, weź się do roboty!
Nazwała go egoistą, zagroziła, iż znajdzie rozwiązanie. Tydzień później spakował walizkę. Nie z własnej woli, ale bo nie mógł znieść, iż stał się intruzem we własnym domu. Wyszedł bez słowa. Kinga promieniała. O mało nie wyniosła go na rękach za drzwi.
W domu seniora dali mu wąski pokój z oknem i starą telewizją. Marian spędzał dni w ogrodzie, pod niebem, wśród innych zapomnianych.
Dzieci pana tu umieściły? spytała pewnego dnia sąsiadka z ławki.
Tak, córka uznała, iż zawadzam odrzekł, tłumiąc łzy.
Mnie też. Syn wybrał żonę. Wyrzucili mnie. Nazywam się Halina.
Marian. Miło mi.
Zostali przyjaciółmi. Ból lżej było dźwigać we dwoje. Minął rok. Kinga nigdy nie zadzwoniła. Nigdy nie przyszła.
Pewnego dnia, gdy czytał książkę, poruszył go znajomy głos.
Marian? Nie spodziewałam się pana tu spotkać zdziwiła się dawna sąsiadka, Barbara, lekarz odwiedzający pensjonariuszy.
Ano tak. Rok już minął. Nikt mnie nie chce. Ani słowa.
Dziwne Kinga mówiła, iż kupił pan dom na wsi, by odpocząć.
Wolałbym niż gnić tu za tymi kratami.
Barbara pokręciła głową, zaniepokojona. Po obchodzie wróciła. Ich rozmowa nie dawała jej spokoju. Dwa tygodnie później złożyła propozycję:
Marian, dom mojej matki na Mazurach stoi pusty. Odeszła w zeszłym roku, sprzedaliśmy resztę. Dom solidny, z lasem i jeziorem obok. jeżeli pan zechce, jest pański. Ja tam nie wrócę, a sprzedaż łamie mi serce.
Marian zapłakał. Nieznajoma ofiarowała mu to, czego własna córka mu odmówiła.
Czy mógłbym o coś prosić? Jest tu kobieta Halina. Ona też nie ma nikogo. Chciałbym, byśmy pojechali razem.
Oczywiście uśmiechnęła się Barbara. jeżeli się zgodzi, nie ma problemu.
Marian pobiegł do Haliny:
Pakuj się! Jedziemy! Dom na Mazurach, świeże powietrze, wolność. Będzie dobrze. Po co tu tkwić?
Jedźmy! Na nowe życie!
Spakowali walizki, kupili prowiant. Barbara zawiozła ich sama, nie pozwalając jechać autobusem. Marian przytulił ją mocno, niezdolny wyrazić wdzięczności. Szepnął: Niech pani nic nie mówi Kindze. Nie chcę o niej słyszeć.
Barbara uśmiechnęła się, skinęła głową. Nie zrobiła nic nadzwyczajnego. Tylko postąpiła po ludzku. A to dziś niemal heroizm.
