Córka z wnukiem wprowadzili się do mnie tymczasowo, ale podsłuchałam, jak dyskutują, do którego domu starców mnie najlepiej oddać.
Przeprowadzka Kasi z Mikołajem przypominała żywiołowy kataklizm, który spadł na moje ciche, wypracowane latami życie. Stanęli na progu z walizkami, kartonami i wymusznym uśmiechem córki.
Mamusiu, to tylko na chwilę szczebiotała Kasia, podczas gdy Mikołaj, mój piętnastoletni wnuk, z hukiem wciągał do przedpokoju kolumnę wielkości szafki nocnej. U nas remont, wiesz, robotnicy no, rozumiesz. Miesiąc, góra dwa.
Zrozumiałam. Milcząco odsunęłam się na bok, ustępując drogi. Moje dwupokojowe mieszkanie, które jeszcze niedawno wydawało się przestronne, kurczyło się w oczach.
Najpierw padł salon. Zamienił się w filię pokoju nastolatka ubrania na oparciach krzeseł, kable oplatające nogi stołu, nieustanne buczenie komputera.
Moje fiołki, które latami rosły na parapecie, zostały deportowane do kuchni, bo mamo, tu za mało światła, a Mikołaj potrzebuje miejsca na monitor.
Potem przyszła kolejność na kuchnię. Kasia z zapałem zabrała się za wprowadzanie swoich porządków.
Po co ci tyle słoiczków? pytała, wygrzebując z szafki moje zapasy ziół i przypraw. To już sto lat leży, wszystko do wyrzucenia! Kupię nowe, w ładnych, jednolitych pojemnikach.
Nie pytała, stawiała przed faktem. Mój ulubiony miedziany czajniczek prezent od nieżyjącego już męża został zepchnięty na antresolę jako ten, który nie pasuje do wnętrza. Na jego miejsce pojawił się błyszczący french press.
Starałam się nie przeszkadzać. Wychodziłam na długie spacery, by nie słyszeć muzyki wnuka i zawodowego szurania córki.
Za każdym odtworzeniem tekstu znajdowałam coś nowego. Przemeblowane sprzęty. Inny obrus na stole. Znikający z komody album ze starymi zdjęciami.
Mamo, schowałam go do szafy, bo zbierał kurz objaśniała beztrosko Kasia, zauważywszy moje spojrzenie.
Czułam się gościem. Uprzejmym, cichym gościem, któremu pozwolono zamieszkać we własnym domu.
Przestałam rozpoznawać swoje mieszkanie. Wypełniło się obcymi dźwiękami, zapachami, obcym życiem, które wypierało moje.
Pewnego wieczoru wróciłam ze spaceru wcześniej niż zwykle. W przedpokoju paliło się światło, z kuchni dobiegały stłumione głosy.
Chciałam wejść, przywitać się, ale coś mnie powstrzymało. Kasia najwyraźniej rozmawiała przez telefon.
Zamarłam w ciemnym korytarzu, nasłuchując.
tak, Krzysiu, rozumiem. Ale trzeba wybrać najlepszy. Żeby opieka była dobra i miejsce przyzwoite
Jej głos był cichy, niemal konspiracyjny. Przywarłam do ściany, serce zabiło trwożliwie.
Nie, ten jest za daleko. A tamten, który przesyłałeś opinie są wątpliwe. Trzeba wszystko przemyśleć. To nie na miesiąc.
Cisza. Pewnie słuchała odpowiedzi męża.
Oczywiście, dla niej to będzie lepsze. Świeże powietrze, towarzystwo Ona tu zupełnie marnieje sama.
Zamknęłam oczy. Nagle zabrakło powietrza.
Dobrze, jeszcze przejrzę opcje zakończyła Kasia. Pogadamy jutro. Całuję.
W kuchni coś zadzwoniło. Na palcach przemknęłam do swojego pokoju i cicho przymknęłam drzwi.
Usiadłam na brzegu łóżka, wpatrzona w jeden punkt. Nie było ani łez, ani ochoty na awanturę. Wewnątrz wszystko zlodowaciało i stwardniało jak kamień.
Wychodzi na to, iż remont był tylko pretekstem. A te wszystkie mamusiu, przecież chodzi o twoje dobro przygotowaniem. Oni już wszystko postanowili. Za mnie. Pozostało tylko wybrać miejsce.
Siedziałam nieruchomo, gdy za ścianą wrzało życie. Wnuk śmiał się, oglądając jakieś filmiki. Córka nuciła pod nosem, zmywając naczynia we french pressie.
Oni żyli. A mnie już spisali.
Następnego ranka obudziłam się inną osobą. Lodowaty spokój, który zagnieździł się we mnie wczoraj, nie zniknął. Wstałam, odziałam się i wyszłam do kuchni.
Kasia już krzątała się, zaparzając coś w swoim french pressie.
Dzień dobry, mamusiu! uśmiechnęła się do mnie swoim zwykłym, promiennym uśmiechem. Dla ciebie, jak zwykle, owsianka?
Nie odpowiedziałam spokojnie. Zrób mi kanapkę z serem. I oddaj mój czajniczek, proszę. Chcę prawdziwej herbaty.
Kasia mrugnęła zdziwiona. Uśmiech zsunął się z jej twarzy.
Mamo, no po co ci ten stary czajnik? Popatrz, jaki wygodny press
Oddaj. Czajniczek. Na. Miejsce. Wypowiedziałam to powoli, patrząc jej prosto w oczy. Coś w moim wzroku sprawiło, iż drgnęła. W milczeniu wspięła się na stołek, wyciągnęła z antresoli moją miedzianą piękność i postawiła na stole.
Z tego dnia rozpoczęła się moja cicha wojna. Już nie wychodziłam z domu na cały dzień. Siedziałam w fotelu w salonie i obserwowałam.
Patrzyłam, jak Mikołaj wrzuca brudne skarpetki pod kanapę, jak Kasia szeptem rozmawia przez telefon, ściszając głos, gdy wchodzę.
Przyjęli moją nową milczącą stanowczość za starą dziwactwo. To było mi na rękę.
Po kilku dniach na stoliku do kawy pojawił się błyszczący prospekt. Dom Seniora Sosnowy Gaj. Odpoczynek i opieka w harmonii z naturą.
Kasia udawała, iż pojawił się tam sam z siebie.
Wzięłam prospekt do ręki, gdy była w pobliżu. Przejrzałam. Uśmiechnięci dziadkowie na zdjęciach, grający w szachy. Przytulne pokoje.
Jaka piękna oferta powiedziałam głośno. To sanatorium?
Kasia znieruchomiała.
Tak, mamo, coś w tym rodzaju. Dali mi w pracy, popatrz, jakie to urocze. Świeże powietrze, lekarze na miejscu Może wybierzesz się na tydzień, odpoczniesz od nas?
Od was? podniosłam na nią wzrok. Ależ wy sami niedługo wyjedziecie. Skończycie remont i wrócicie. Czyż nie?
Zmięszała się
