Córka z wnukiem wprowadzili się do mnie tymczasowo, ale podsłuchałam, jak dyskutują, do którego domu opieki lepiej mnie oddać.
Przeprowadzka Ewy z Kubą przypominała żywioł, który uderzył w moje spokojne, uporządkowane życie. Stanęli w progu z walizkami, pudłami i tym winowajczym uśmiechem córki.
Mamusiu, to tylko na chwilę szczebiotała Ewa, podczas gdy Kuba, mój piętnastoletni wnuk, wciągał do przedpokoju głośnik wielkości szafki nocnej. U nas remont, wiesz, robotnicy no, rozumiesz. Miesiąc, najwyżej dwa.
Rozumiałam. Dlatego bez słowa odsunęłam się, robiąc im miejsce. Moje dwupokojowe mieszkanie, które dotąd wydawało się przestronne, nagle skurczyło się w oczach.
Najpierw padł ofiarą salon. Zamienił się w filię pokoju nastolatka: ubrania na oparciu fotela, kable oplatające nogi stołu, wieczne buczenie komputera.
Moje fiołki, które latami rosły na parapecie, zostały wysiedlone do kuchni, bo mamo, tu jest za mało światła, a Kubie potrzebne miejsce na monitor.
Potem przyszła kolej na kuchnię. Ewa z zapałem zabrała się za wprowadzanie swoich porządków.
Po co ci tyle słoiczków? pytała, wyrzucając z szafki moje zapasy ziół i przypraw. To już sto lat leży, wszystko do śmieci! Kupię nowe, w ładnych, jednolitych pojemnikach.
Nie pytała, tylko informowała. Mój ukochany mosiężny czajniczek, prezent od nieżyjącego męża, został schowany na półce jako ten, który nie pasuje do wnętrza. Zastąpił go błyszczący french press.
Starałam się nie przeszkadzać. Wychodziłam na długie spacery, żeby nie słyszeć muzyki wnka i tego zajętego szurania córki.
Każdego dnia wracałam, by odkryć kolejne zmiany. Przesunięte meble. Inny obrus na stole. Znikający z komody album ze starymi zdjęciami.
Mamo, schowałam go do szafy, bo się kurzy objaśniała Ewa, zauważywszy moje spojrzenie.
Czułam się gościem. Grzecznym, cichym gościem, któremu pozwolono mieszkać we własnym domu.
Przestałam rozpoznawać swoje mieszkanie. Wypełniło się obcymi dźwiękami, zapachami, obcym życiem, które wypierało moje.
Pewnego wieczoru wróciłam ze spaceru wcześniej niż zwykle. W przedpokoju paliło się światło, z kuchni dobiegały stłumione głosy.
Chciałam wejść, przywitać się, ale coś mnie powstrzymało. Ewa rozmawiała, najwyraźniej przez telefon.
Zamarłam w ciemnym korytarzu, nasłuchując.
tak, Wojtku, rozumiem. Ale musimy wybrać najlepszy. Żeby opieka była dobra i miejsce przyzwoite
Jej głos był cichy, niemal konspiracyjny. Przytuliłam się do ściany, serce zabiło mi gwałtownie.
Nie, ten jest za daleko. A tamten, który mi wysłałeś opinie są wątpliwe. Trzeba wszystko przemyśleć. To nie na miesiąc.
Cisza. Pewnie słuchała odpowiedzi męża.
Oczywiście, dla niej to będzie lepiej. Świeże powietrze, towarzystwo Ona tu zupełnie marnieje sama.
Zamknęłam oczy. Nagle zabrakło mi powietrza.
Dobrze, jeszcze przejrzę opcje zakończyła Ewa. Pogadamy jutro. Całuję.
W kuchni coś zadzwoniło. Na palcach przemknęłam do swojego pokoju i cicho zamknęłam drzwi.
Usiadłam na skraju łóżka, wpatrzona w jeden punkt. Nie było łez, ani ochoty na awanturę. W środku wszystko stężało i zesztywniało jak kamień.
Wychodzi na to, iż remont był tylko pretekstem. Wychodzi na to, iż wszystkie te mamusiu, przecież dla ciebie lepiej to przygotowania. Oni już wszystko postanowili. Za mnie. Pozostało tylko wybrać miejsce.
Siedziałam nieruchomo, gdy za ścianą wrzało życie. Wnuk śmiał się, oglądając jakieś filmiki. Córka nuciła pod nosem, myjąc naczynia w swoim french pressie.
Oni żyli. A mnie już spisali na straty.
Następnego ranka obudziłam się innym człowiekiem. Ten lodowaty spokój, który we mnie zamieszkał poprzedniego dnia, nie zniknął. Wstałam, ubrałam się i wyszłam do kuchni.
Ewa już krzątała się, przygotowując coś w swoim french pressie.
Dzień dobry, mamusiu! zaśmiała się swoim zwykłym, promiennym uśmiechem. Zrobisz sobie owsiankę jak zwykle?
Nie odpowiedziałam spokojnie. Zrób mi kanapkę z serem. I oddaj mój czajniczek, proszę. Chcę prawdziwej herbaty.
Ewa zdziwiona mrugnęła oczami. Uśmiech zniknął z jej twarzy.
Mamo, po co ci ten stary czajnik? Zobacz, jaki wygodny jest ten press
Oddaj. Czajnik. Na. Miejsce. Wymówiłam to spokojnie, patrząc jej prosto w oczy. Coś w moim spojrzeniu sprawiło, iż drgnęła. W milczeniu wdrapała się na stołek, wyjęła moją mosiężną piękność z półki i postawiła na stole.
Od tego dnia zaczęła się moja cicha wojna. Nie wychodziłam już z domu na całe dni. Siedziałam w fotelu w salonie i obserwowałam.
Patrzyłam, jak Kuba rzuca brudne skarpety pod kanapę, jak Ewa szepcze przez telefon, ściszając głos, gdy wchodzę.
Uznali moją nową milczącą stanowczość za starą babciną fanaberię. To było na moją korzyść.
Kilka dni później na stoliku kawowym pojawił się błyszczący folder. Dom Seniora «Sosnowy Brzeg». Odpoczynek i opieka w harmonii z naturą.
Ewa udawała, iż pojawił się tam sam z siebie.
Wzięłam go do ręki, gdy stała obok. Przejrzałam. Uśmiechnięci dziadkowie na zdjęciach, grający w szachy. Przytulne pokoje.
Jaka piękna miejscowość powiedziałam głośno. To sanatorium?
Ewa zaniepokoiła się.
Tak, mamo, coś w tym stylu. Dostałam w pracy, zobacz, jakie ładne. Świeże powietrze, lekarze na miejscu Może pojedziesz na kilka tygodni, odpoczniesz od nas?
Od was? uniosłam na nią wzrok. Ale przecież sami niedługo wyjedziecie. Skończycie remont i wrócicie. Czyż nie?
Zakłopotała się.
No tak, oczywiście ale tobie też przyda się zmiana.
A
