Ostatnio nasze życie wywróciło się do góry nogami, a ból po tej zdradzie wciąż rozdziera mi serce. Nasza jedyna córka, Kinga, w tajemnicy wyszła za mąż, a swojemu mężowi i jego rodzinie skłamała, iż jest sierotą. Ja i mój mąż, Zbigniew, żyjemy, jesteśmy zdrowi i nigdy nie daliśmy jej powodu, by potraktowała nas tak okrutnie.
Pochodzimy z małej wsi pod Lublinem. Ja pracuję jako pielęgniarka w miejscowym ośrodku zdrowia, a on jest mechanikiem w tartaku. Nie nazwiesz nas bogaczami, ale dla Kingi byliśmy gotowi przenosić góry. To nasze jedyne dziecko, nasza duma, rozpieszczaliśmy ją, jak tylko mogliśmy, oddając wszystko, co mieliśmy.
Kinga od dziecka marzyła o życiu w dużym mieście. Kiedy jeździliśmy do rodziny w Warszawie, błagała, żeby ją tam zostawić. Wydawało jej się, iż tylko tam znajdzie szczęście i sukces. Nie sprzeciwialiśmy się – chcieliśmy, by córka była zadowolona. Gdy nadszedł czas studiów, Kinga oświadczyła, iż chce uczyć się w Warszawie. Jej oceny nie wystarczyły na darmowe miejsce, więc musieliśmy sprzedać dom moich rodziców, by opłacić jej naukę i wynajem mieszkania. Zrobiliśmy to dla jej marzeń, choć sami zostaliśmy na wsi, ciągnąc swoje skromne życie.
Kinga wyjechała podbijać stolicę, a my zostaliśmy w swojej wsi. Przez pięć lat studiów odwiedziła nas tylko dwa razy. To my jeździliśmy do niej, wieźliśmy domowe przetwory, pieniądze, ale za każdym razem witała nas chłodem. Jakby się nas wstydziła – naszych prostych ubrań, wiejskiego sposobu mówienia. Wynajmowała mieszkanie ze znajomymi ze studiów, i to oni traktowali nas cieplej niż własna córka. Telefony od Kingi stawały się coraz rzadsze, więc, by nie być natrętnymi, daliśmy jej wolną rękę. Myśleliśmy, iż jeżeli stanie się coś ważnego, sama nam powie.
Ale o jej ślubie dowiedzieliśmy się od obcych ludzi. Sąsiadka, której syn studiuje w Warszawie, zadzwoniła i powiedziała, iż widziała Kingę w sukni ślubnej. Nie mogliśmy uwierzyć. Mieliśmy nadzieję, iż to pomyłka, czyjś złośliwy żart. Ale prawda okazała się gorsza. Jak córka mogła tak postąpić? Zadzwoniłam pod jej numer, powstrzymując łzy, i zażądałam wyjaśnień. Kinga nie zaprzeczała. Chłodnym głosem opowiedziała o swoim mężu i od razu dodała: *„Nie przedstawię was sobie”*.
Poczułam, jak ziemia ucieka mi spod nóg. *„Dlaczego?”* – wyszeptałam. Jej odpowiedź przeszyła mnie jak nóż: *„Jego rodzice to bogaci, wykształceni ludzie, a wy… Wy im nie pasujecie. Powiedziałam, iż jestem sierotą, iż nie mam rodziców. I nie ważcie się mnie obwiniać! Nie mogłam przyznać, iż mój ojciec naprawia ciągniki, a matka zastrzyki świniom robi. I tak mnie zawstydzaliście, gdy przyjeżdżaliście na uczelnię ze słoikami ogórków. Dość!”*
Zbigniew, usłyszawszy to, w milczeniu wyciągnął z kieszeni stare zdjęcie Kingi, zaciśniZaciśniętą dłoń oparł o framugę i przez długą chwilę patrzył na zasypane śniegiem pole, jakby szukał w nim odpowiedzi, której nigdy nie znajdzie.
