Cień minionych dni krępuje naszą wolność

Cień przeszłości nie daje nam oddychać

Jakże już zmęczyła mnie była żona mojego męża! Po ich rozwodzie nikogo sobie nie znalazła, choć ledwo przekroczyła trzydziestkę. A zachowuje się, jakby opętana zemstą. Mają dwoje wspólnych dzieci i używa ich, by rujnować nam życie. Wciąż powtarza, iż ukradłam jej rodzinę, i robi wszystko, by nas poróżnić. Jak? Przez dzieci! Dzwoni do męża codziennie: „Dzieci płaczą, wołają taty do domu!”. Ta jej zazdrość zatruwa wszystko dookoła.

Ale ja nie zabrałam Andrzeja z rodzinnego domu. Poznaliśmy się w Szczecinie, pracowaliśmy w tej samej firmie. Wiedziałam, iż jest żonaty, i między nami nie było nic poza służbowymi rozmowami. Wtedy sama byłam z chłopakiem, który wiecznie znikał w delegacjach. Pamiętam tę imprezę firmową, na którą przyszliśmy z naszymi „drugimi połówkami”. Jego eks, Kasia, zachowywała się obrzydliwie: upiła się, flirtowała z obcymi facetami, robiła sceny. Byłam w szoku.

Andrzej odszedł od niej niedługo potem. Ja w tym czasie też przewróciłam swoje życie do góry nogami: rozstałam się z chłopakiem, zmieniłam pracę, dostałam awans. Andrzej, choć miał swoje mieszkanie, tułał się po wynajmowanych kątach, podczas gdy Kasia wierzyła, iż „pochodzi i wróci”. Ale nie wrócił. Zaczęliśmy się spotykać, a potem wzięliśmy ślub.

Minęły już trzy lata od naszego ślubu, a Kasia nie odpuszcza. Nie tylko sama nie potrafi się pogodzić z rzeczywistością, ale jeszcze wciąga dzieci w swoje intrygi. Ich córka ma 9 lat, syn – 7. Już rozumieją, co się dzieje. Pewnego razu córka wyznała Andrzejowi, iż mama kazała jej płakać do telefonu i mówić, jak bardzo tęsknią za tatą.

Kasia upiera się, żeby spotkania z dziećmi odbywały się wyłącznie u niej w domu. Ani na podwórku, ani u nas – broń Boże. A sama zakłada wyzywające sukienki, stroi się przed Andrzejem, maluje jak na wesele. Próbuje go odzyskać, ale daremnie. Andrzej opowiadał, jak rzekomo „tęskniące” dzieci, gdy tylko przychodzi, natychmiast się rozbiegają: syn leci grać w piłkę, córka zamyka się z telefonem. A Kasia tymczasem szuka pretekstu, żeby go zatrzymać: raz kurek do naprawy, raz szafa do przesunięcia. Do nas domu nie puszcza, nazywając go „meliną”.

Pewnego razu Andrzej spał po nocnej zmianie. Jego telefon urywał się od połączeń. Spojrzałam – to była Kasia. Postanowiłam odebrać, ale milczałam. Nagle słyszę dziecięcy głos: „Tata, kiedy przyjedziesz?”. Odpowiedziałam: „Halo?”. Dziewczynka zmięszała się i oddała słuchawkę matce: „Mamo, tam jakaś kobieta”. Kasia warknęła: „Słuchaj, zawołaj mojego męża!”. Oniemiałam, ale odparłam: „Pani mąż? Nie znam takiego, u nas go nie ma!”. Potem doniosła Andrzejowi, iż ją obraziłam.

I wtedy zaczęły się dziwne rzeczy. Mój szef został zasypany telefonami od windykatorów, którzy twierdzili, iż mam ogromne długi, choć nigdy nie brałam kredytów. Potem pojawiło się fałszywe konto z moimi zdjęciami na portalu randkowym. Zaczął pisać do mnie jakiś „wielbiciel”. Z Andrzejem od razu wiedzieliśmy, czyja to sprawka. Kasia nie cofnie się przed niczym, żeby nas poróżnić.

Nie jestem przeciwna spotkaniom Andrzeja z dziećmi, ale nie w takiej formie! Dzieci nie powinny być pionkami w jej grze. Jak sprawić, żeby Kasia wreszcie dała nam spokój?