Pewnego deszczowego wieczoru bogaty biznesmen, Marek Kowalski, ostrożnie prowadził swoim luksusowym samochodem przez wiejską drogę. Na tylnym siedzeniu spała jego ośmiomiesięczna córeczka, Zosia. Nagle usłyszał przerażający dźwięk – gwoździe rozsypane na drodze przebiły opony. Samochód zaczął niekontrolowanie ślizgać się po mokrej nawierzchni, aż w końcu przewrócił się na bok.
Rany i oszołomiony, Marek z trudem wydostał córeczkę z fotelika, zanim stracił przytomność wśród ulewy. W pobliskiej lepiance mieszkała 7-letnia bezdomna dziewczynka, Kinga Nowak. Usłyszała huk wypadku i pobiegła pomóc. Kiedy zobaczyła nieprzytomnego mężczyznę ściskającego płaczące dziecko, coś w jego twarzy zrobiło wrażenie na jej sercu.
Kinga mieszkała w lepiance z 5-letnim bratem, Kubusiem, od dwóch lat, gdyż ich rodzice porzucili ich. Mimo biedy i trudnych warunków, dziewczynka nie zawahała się pomóc. Z trudem przetransportowała Marka i dziecko do swojej chatki, gdzie razem z bratem zaczęli opiekować się nimi.
Gdy Marek odzyskał przytomność, był zaskoczony, iż rozpoznaje Kingę – kilka miesięcy wcześniej kupił im jedzenie, gdy stała z bratem na ulicy w Warszawie. Dziewczynka pamiętała jego dobroć i teraz odwdzięczyła się, ratując jego życie.
Okazało się, iż wypadek nie był przypadkowy – jego wspólnik, Robert Szymański, chciał go zabić, by przejąć firmę wartą miliony złotów. Kiedy Robert odkrył, iż Marek przeżył, wysłał na poszukiwania swoich ludzi. Kinga i Kubuś pomogli Markowi uniknąć niebezpieczeństwa.
W końcu prawda wyszła na jaw – ojciec Kingi pracował niegdyś w firmie Marka i Roberta, a Robert go niesłusznie oskarżył o kradzież, co doprowadziło do rozpadu rodziny. Robert został aresztowany, a Marek oficjalnie adoptował Kingę i Kubusia.
Po kilku tygodniach Marek przekształcił ich dawną lepiankę w ośrodek wsparcia dla bezdomnych dzieci, nazwany imieniem ojca Kingi. Rodzina Kowalskich – Marek, Kinga, Kubuś i mała Zosia – stworzyła prawdziwy dom, pokazując, iż najważniejsze w życiu są nie pieniądze, ale miłość i wzajemność.
