Babcia Helena spieszyła na szkolne podwórko, by odebrać wnuczkę po lekcjach. Jej twarz promieniała uśmiechem, a obcasy dzwoniły po chodniku tak głośno, jak za dawnych lat, gdy serce wierzyło jeszcze w dobro i wdzięczność. Była w doskonałym nastroju – w końcu kupiła własne mieszkanie: niewielkie, ale przytulne kawalerki w nowym budynku. Jasne, czyste, z nową kuchnią i widokiem na park – to miało być dla Heleny symbolem wolności i zwycięstwa.
Dążyła do tego długo: prawie dwa lata żyła skromnie, oszczędzała, sprzedała stary dom na wsi, który budowała z mężem, i dołożyła trochę pomocy od córki, obiecując, iż wszystko zwróci. Córka z mężem byli młodzi, sami potrzebowali pieniędzy, a Helenie wystarczała choćby połowa emerytury, zwłaszcza teraz, gdy miała własne lokum.
Przed szkołą czekała już ośmioletnia Zosia – jej radość, jej sens życia. Późne dziecko córki, urodzone prawie w czterdziestce. Helena nie chciała przeprowadzać się do miasta, ale ustąpiła, gdy córka poprosiła o pomoc z wnuczką. Codziennie odbierała dziewczynkę ze szkoły, spacerowała, karmiła, czekała, aż rodzice wrócą z pracy – i szła do swojego mieszkania. Formalnie było ono zapisane na córkę – na wszelki wypadek, by nie paść ofiarą oszustów – ale w głębi serca Helena wciąż uważała je za swoje.
Szły ścieżką, trzymając się za ręce, gdy nagle Zosia zatrzymała się i spojrzała babci prosto w oczy:
— Babciu… mama powiedziała, iż trzeba cię oddać do domu spokojnej starości…
Gruz spadł jej na serce. Ziemia usunęła się spod nóg. Helena choćby przystanęła.
— Co powiedziałaś, Zosieńko? — zapytała zduszonym głosem.
— No… do takiego domu, gdzie mieszkają babcie. Mama mówiła, iż tam nie będziesz się nudzić…
Helena poczuła, jak wszystko w niej się ściska. Uśmiechnęła się, jak mogła, ale usta jej drżały.
— A skąd to wiesz?
— Słyszałam, jak mama z tatą rozmawiali w kuchni. Mama mówiła, iż już wszystko z jedną panią ustaliła. Tylko iż ciebie od razu nie oddadzą, poczekają, aż ja podrosnę. Ale nie mów mamie, iż ci powiedziałam… proszę…
— Dobrze, słoneczko… nie powiem — Helena z trudem otworzyła drzwi mieszkania. — Ale jakoś niedobrze mi, pójdę trochę się położyć… a ty się przebierz, dobrze?
Zosia pobiegła do swojego pokoju, a Helena osunęła się na kanapę, choćby nie zdejmując płaszcza. Ściany wirowały jej przed oczami, a w uszach wciąż dźwięczał głos wnuczki: dom spokojnej starości… nie będziesz się nudzić… już ustalili…
Trzy miesiące później spakowała swoje rzeczy. Bez awantur, bez wyrzutów. Po prostu pewnego dnia zamknęła drzwi swojego mieszkania – i już tam nie wróciła.
Teraz Helena mieszka na wsi – wynajmuje małą chatę u starej przyjaciółki. Tam powietrze jest inne, a ludzie cieplejsi. Oszczędza na własny dom, choćby i skromny. Przyjaciółki i dalsi krewni ją wspierają – jedni dobrym słowem, inni pomocą. Choć nie brakuje i takich, którzy potępiają:
— A porozmawiać z córką nie było ci dane? Może dziecko wszystko zmyśliło?
— Dziecko by tego nie wymyśliło — stanowczo odpowiada Helena. — Znam swoją córkę. Ani telefonu, ani listu, ani słowa – odkąd wyjechałam. Więc to prawda. I niech wie, iż się dowiedziałam. Ja do niej nie dzwonię. I nie będę. Nie ja jestem winna.
*Czasem milczenie mówi więcej niż tysiące słów, a ucieczka przed krzywdą może być najsilniejszym krokiem do godności.*
