Co przeczytalam / I’ve read: #20booksofsummer2024
1.A Book to Kill For : A Bookish Cafe Mystery – Harper Lin
2.White Nights and Other Stories – Fyodor Dostoyevsky
3.The Kreutzer Sonata and Other Stories – Leo Tolstoy
4.A Haunted House – Virginia Woolf
5.Essays on Taste – John Gilbert Cooper, John Armstrong
6.Snowfall in Virginia – Jim Davidson
7.My Ántonia – Willa Cather
The Way Life Should Be – William Dameron
8.The Fires – Sigríður Hagalín Björnsdóttir
9.Dystopia: A Collection of Poetry – Avianna Lemonier
10.Writers and Their Notebooks – Diana M. Raab
In Arthur’s Nature: The Novel of a Philosopher Pushed to the Edge and the Woman He Pushed over It – J. T. Frederick
The Fallen Stones: Chasing Butterflies, Discovering Mayan Secrets, and Looking for Hope Along the Way – Diana Marcum
11.The Last Man – Mary Wollstonecraft Shelley
12.Scotland Yard’s First Cases – Joan Lock
13.West with Giraffes – Lynda Rutledge
Winston Churchill: The Era and The Man – Virginia Cowles
14.Botticelli’s Muse – Dorah Blume
Stone Song: A Novel of the Life of Crazy Horse – Win Blevins
The Ambitious Madame Bonaparte – Ruth Hull Chatlien
Dodatkowo/Extra
15.Remarkably Bright Creatures – Shelby Van Pelt
16.Kafka’s Last Trial: The Case of a Literary Legacy – Benjamin Balint
The Mill on the Floss – George Eliot
17.The Wedding – Dorothy West
#parisinjuly2024
18.A Murder in Paris – Blake Pierce
19.The Paris Cooking SchoolThe Paris Cooking School – Sophie Beaumont
20.L’appart The Delights and Disasters of Making My Paris Home – David Lebovitz
21.Paris: A Love Story – Kati Marton
22.A Bakery in Paris – Aimie K. Runyan
23.A History of the French New Wave Cinema – Richard Neupert
24.When the World Spoke French – Marc Fumaroli
The Last Man – Mary Shelley
Ksiazka zaczyna sie wyjasnieniem, ze autorka znalazla zbior „proroczych” pism w jaskini Sybilli w Neapolu w 1818 r., i historia, ktora sie z tym wiaze, opiera sie na tych pismach.
Pierwsza dystopijna powiesc jest niestety nudna, Wlasciwie nic się tak naprawde nie dzieje w tej historii az do dwoch trzecich akcji.
Autorce zabraklo kreatywnych pomyslow na to, jak mogloby wygladac zycie w roku 2100, w ktorym rozgrywa sie ta historia. przyszlosc obejmujaca jazde konna i zeglowanie na lodziach!! W tej ksiazce nie ma zadnej technologii, postacie zyja identycznie, jak zylo sie w XIX wieku.
The book begins by explaining that the author found a collection of “prophetic” writings in the cave of the Sybil in Naples in 1818, and the story that follows is based on those writings.
The first dystopian novel is unfortunately boring. Nothing really happens in the story until two-thirds of the way through.
The author ran out of creative ideas for what life might look like in the year 2100, where the story takes place. A future of horseback riding and sailing boats!! There is no technology in this book, the characters live exactly as they did in the 19th century.
Opowiadanie jest apelem Tolstoja o chrzescijanską asceze napisane w latach jego starosci. Jesli chodzi o komunikowanie swoich poglądow, robi to w wykwintny, elokwentny sposob, ale to bardziej polemika niz literackie dzielo. Kontrowersyjna po publikacji w 1890 r. Sonata Kreutzerowska rzuca swiatlo na goraczkowe wowczas idealy chrzescijanskie Tolstoja, jego konflikty z pozadaniem i hipokryzje dziewietnastowiecznego malzenstwa, a takze jego poglady na role sztuki i muzyki w spoleczenstwie.
Mezczyzni, jak twierdzi Pozhdnyshev, narrator tej historii, sa bezbronnymi bestiami, ktore mozna sprowadzic do stanu zwierzecego wtedy, gdy pozwoli sie im zaspokoic ich pragnienia seksualne – choćby z zonami – i ktore moga w ten sposob jedynie ponizyc kobiety. Przy okazji potepia muzyke, poezje, taniec i zasadniczo wszystko inne, co moze pobudzac zmyslowosc u ludzi. Pozhdnyshev spedza cala podroz, tlumaczac wspolpasazerom pociagu, jak pozadanie seksualne jest niezgodne z moralnoscia lub zyciem chrzescijanskim, a wszystko inne, co przyjemne lub zabawne, jest rowniez niebezpieczne. Szczegolnie atakuje lekarzy. Lekarze sa najgorszymi ludzmi ze wszystkich, poniewaz dzieki antykoncepcji, aborcji i lekarstwom na choroby weneryczne, ludzie moga uprawiac seks.
Pozhdnyshev opisuje siebie jako zwyklego czlowieka, przedstawiajac swoja mizoginiczna filozofie jako wskazowke, jak wszyscy mezczyzni mysla i czuja. Pozhdnyshev postrzega kobiety jako z natury przestepcze obywatelki drugiej kategorii. Zarliwie wierzy, ze kobiety sa wylacznie odpowiedzialne za swoj ucisk i powstrzymuje sie od krytycznej refleksji nad wlasna rola utrwalajaca spoleczne istnienie mizoginii.
The story is Tolstoy’s appeal for Christian/ sexual abstinence written in his old age. When it comes to communicating his views, he does so in an elegant, eloquent manner, but it is more of a polemic than a literary work. Controversial upon its publication in 1890, The Kreutzer Sonata sheds light on Tolstoy’s then feverish Christian ideals, his conflicts with lust and the hypocrisy of nineteenth-century marriage, and his views on the role of art and music in society.
Men, as Pozhdnyshev, the narrator of the story, argues, are defenseless beasts who can be reduced to an animal state when allowed to satisfy their sexual desires – even with their wives – and who can only humiliate women in this way. In the process, he condemns music, poetry, dance, and basically anything else that can stimulate sensuality in humans. Pozhdnyshev spends the entire journey explaining to his fellow passengers how sexual desire is incompatible with morality or the Christian life, and anything else that is enjoyable or fun is also dangerous. He particularly attacks doctors. Doctors are the worst people of all, because thanks to contraception, abortion, and STD cures, people can have sex.
Pozhdnyshev describes himself as an ordinary man, presenting his misogynistic philosophy as a guide to how all men think and feel. Pozhdnyshev sees women as inherently criminal second-class citizens. He believes so fervently that women are solely responsible for their own oppression, and refrains from critically reflecting on his own role in perpetuating the social existence of misogyny.
600-wyrazowy utwor skupia sie na perspektywie bezimiennej narratorki, ktora relacjonuje nam niesamowite wydarzenia w jej domu.
Nawiedzony dom jest i nie jest opowiescia o duchach. W najbardziej doslownym sensie opowiesc przedstawia pare duchow wedrujaca po korytarzach domu w poszukiwaniu czegos. Nastepnie narratorka opisuje swoje spotkania z para, zwierzajac sie nam, ze nigdy nie mogla ich wyraznie zobaczyc. Wkrotce zapada noc, a narratorka wyczuwa duchy stojace nad nia, gdy spi. Duchy przypominaja sobie swoje dawne radosci przezyte w domu, gdy narratorka sie budzi, wierzy, ze znalazla to „cos”, czego szukaja duchy. Woolf probuje uchwycic ulotne emocje zwiazane z samym odczuwaniem czegos wykraczajacego poza nasze bezposrednie pojmowanie. Podkresla, ze ludzka aktywnosc pociesza nas w ciagu dnia, ale przeraza w nocy.
The 600-word piece focuses on the perspective of an unnamed narrator who recounts the eerie events in her home.
A Haunted House is, and is not a ghost story. In the most literal sense, the story features a pair of ghosts wandering the halls of a house in search of something. The narrator then describes her encounters with the pair, confiding that she has never been able to see them clearly. Night soon falls, and the narrator senses the ghosts hovering over her as she sleeps. The ghosts recall their past joys in the house, and when the narrator awakens, she believes she has found the “something” the ghosts are looking for. Woolf attempts to capture the fleeting emotions associated with simply feeling, something beyond our immediate comprehension. She emphasizes that human activity comforts us during the day but frightens us at night.
Bohaterka Anna jest glowna doradczynia naukowa rzadu Islandii ds. aktywnosci wulkanicznej. Ta historia sledzi ja przez szczegolnie burzliwy okres aktywnosci sejsmicznej. Mozna dowiedziec sie wiele o geologii, aktywnosci tektonicznej i historii Islandii. Jest tez historia milosna, ale calosc jest sztywna, plaska, wrecz mechaniczna, a zrozumienie, kto co mowi, jest uciazliwe.
Jest wiele miejsc, w ktorych historia sie dluzy. Szczegolowe opisy aktywnosci wulkanicznej sa rozsiane po calej ksiazce. Jesli jest ktos zainteresowany wulkanologia, to jest to doskonala ksiazka dla takiej osoby, dla przecietnego czytelnika zawiera ona jednak zbyt wiele szczegolow i w wiekszosci czyta sie jak podrecznik.
The main character Anna is the Icelandic government’s chief scientific advisor on volcanic activity. This story follows her through a particularly turbulent period of seismic activity. There is a lot to learn about the geology, tectonic activity, and history of Iceland. There is a love story too, but the whole thing is stiff, flat, almost mechanical, and it is difficult to keep track of who is saying what.
There are many places where the story drags on. Detailed descriptions of volcanic activity are scattered throughout the book. If you are interested in volcanology, this is an excellent book for you. However, it contains too much detail for the average reader and reads like a textbook for the most part.
