Nie rozmawiałem z ojcem dwanaście lat. Niedawno przysłał pocztówkę z jednym słowem
Dwanaście lat temu. Krzysztof miał dwadzieścia dwa lata. Właśnie skończył prawo.
Jedno słowo zmieniło wszystko. Przepraszam. Magiczne, jak klucz do zaklętej kłódki.
Przebaczenie daje drugą szansę. Miłość siłę, by z niej skorzystać.
Farba pod paznokciami nie schodziła. Krzysztof szorował ręce mydłem, jakby chciał zetrzeć pamięć. Na próżno.
Woda była lodowata. Parzyła zimnem. Tak jak tamtego dnia dwanaście lat temu.
Listonosz przyniósł pocztówkę rano. Leżała na stole jak bomba z opóźnionym zapłonem. Krzysztof bał się choćby jej dotknąć.
Charakter pisma ojca. Znany. Staranny, jakby pisał wyrok.
Na odwrocie jedno jedyne słowo. Przepraszam.
I tyle. Nic więcej.
Dwanaście lat temu. Krzysztof miał dwadzieścia dwa. Właśnie obronił dyplom.
Ojciec siedział w gabinecie. Przeglądał papiery. Podniósł wzrok, widząc syna.
Jutro o dziewiątej czeka na ciebie pan Marek Kowalski powiedział.
Marek Kowalski. Partner ojca. Znany adwokat.
Tato, musimy porozmawiać.
Ojciec odłożył dokumenty. Spojrzał uważnie. Zmarszczył brwi jakby coś przeczuwał.
Słucham.
Nie pójdę do pana Kowalskiego.
Cisza. Długa. W uszach dzwoniło.
Nie rozumiem odezwał się ojciec powoli.
Nie chcę być prawnikiem.
Słowa zawisły w powietrzu. Ciężkie jak kamienie.
Ojciec wstał. Podszedł do okna. Stanął plecami do syna.
A kim chcesz być?
Malarzem.
Ojciec odwrócił się. Na twarzy najpierw zdumienie, potem gniew.
Malarzem? powtórzył. Żartujesz?
Nie. Mówię poważnie.
Krzysztof pamiętał każde słowo tamtej rozmowy. Każdy ton.
Pięć lat studiów prawniczych burknął ojciec. Pięć lat!
Uczyłem się dla ciebie odparł Krzysztof. Nie dla siebie.
Dla rodziny! Dla przyszłości!
Ojciec chodził po gabinecie. Ręce za plecami. Twarz czerwona jak po maratonie.
Malarze umierają z głodu mruczał. Żyją w biedzie.
Nie wszyscy.
Większość. A ty nie jesteś wyjątkiem.
Krzysztof wyciągnął teczkę z plecaka. Rysunki. Swoje prace.
Spójrz powiedział.
Ojciec wziął teczkę. Przerzucał kartki powoli. Twarz jak maska.
Krzysztof czekał. Może zrozumie? Może poczuje?
Hobby stwierdził w końcu ojciec. Niezłe hobby.
To nie hobby. To moje życie.
Ojciec zamknął teczkę. Położył na stole, jakby wyrzucał do kosza.
Twoje życie to prawo powiedział twardo. Reszta to głupoty.
Krzysztof patrzył na pocztówkę. Obracał w dłoniach. Gruby, porządny karton.
Na awersie reprodukcja. Van Gogh. Gwiaździsta noc.
Ironia? Czy uznanie? Ojciec wybrał pocztówkę z obrazem, który symbolizował prawdę syna.
A może przypadek?
Postawił ją na półce. Obok zdjęcie. On z ojcem na rybach.
Miał dziesięć lat. Ojciec młody, uśmiechnięty. Jeszcze nie złamany przyszłymi rozczarowaniami.
Kiedy się wszystko popsuło? Kiedy stał się taki twardy?
Po śmierci mamy. Tak, właśnie wtedy. Krzysztof miał czternaście lat.
Ojciec zamknął się w sobie. W pracy. Stał się wymagający, jakby próbował kontrolować to, co nieuchwytne.
Mama by zrozumiała powiedział wtedy Krzysztof. Kochała sztukę.
Błąd. Straszny błąd.
Ojciec zbladł. Zaci
