Dzisiaj zrozumiałem swoje błędy i chciałem wrócić do byłej żony po 30 latach, ale było już za późno
Nazywam się Marek Kowalski i mieszkam w Płocku, gdzie szare dni ciągną się leniwie nad polami Mazowsza. Mam 52 lata i nie mam nic. Ani żony, ani rodziny, ani dzieci, ani pracy tylko pustkę, jak zimny wiatr w opuszczonym domu. Sam zniszczyłem wszystko, co miałem, a teraz stoję na ruinach swojego życia, patrząc w przepaść, którą wykopałem własnymi rękami.
Przeżyłem 30 lat u boku mojej żony, Anny. Ja byłem żywicielem rodziny pracowałem i utrzymywałem dom, a ona zajmowała się ogniskiem domowym. Lubiłem, iż była w domu, iż nie musiałem dzielić jej ze światem. Ale z czasem zacząłem drażnić się jej troską, nawykami, choćby głosem. Miłość wygasła, rozmyta przez rutynę. Myślałem, iż to normalne, iż tak musi być. Czułem się bezpieczny w tej szarej stabilności. Aż los rzucił mi wyzwanie, któremu nie podołałem.
Pewnego wieczoru w kawiarni spotkałem Kasię. Miała 32 lata, była o 20 lat młodsza ode mnie piękna, pełna życia, z iskrą w oczach. Wydawała się spełnieniem marzeń, powiewem świeżości w mojej zastanej egzystencji. Zaczęliśmy się spotykać i niedługo została moją kochanką. Przez dwa miesiące żyłem w rozdwojeniu, aż zdałem sobie sprawę: nie chciałem już wracać do Anny. Zakochałem się w Kasi przynajmniej tak mi się wydawało. Chciałem, by została moją żoną, moim nowym przeznaczeniem.
Zebrałem się na odwagę i wyznałem prawdę Annie. Nie krzyczała, nie tłukła talerzy tylko spojrzała na mnie pustym wzrokiem i skinęła głową. Myślałem, iż i jej już nie zależy, iż jej uczucia dawno umarły. Teraz widzę, jak bardzo ją zraniłem. Rozwiedliśmy się. Sprzedaliśmy mieszkanie, w którym dorastały nasze dzieci, gdzie każdy kąt trzymał wspomnienia. Kasia nalegała, żeby Annie nie zostawić niczego. Posłuchałem wziąłem swoją część i kupiłem przestronne M2 dla Kasi. Anna dostała maleńkie M1, a ja choćby nie pomogłem jej finansowo. Wiedziałem, iż nie ma jak żyć, iż nie ma pracy, ale mnie to nie obchodziło. Dzieci, Piotr i Tomasz, odwrócili się ode mnie nazwali mnie zdrajcą i zerwali wszelkie kontakty. Wtedy mi to nie przeszkadzało: miałem Kasię, nowe życie i myślałem, iż to wystarczy.
Kasia zaszła w ciążę, a ja z niecierpliwością czekałem na nasze dziecko. Ale gdy się urodził, zauważyłem, iż chłopiec nie jest do mnie podobny. Znajomi szeptali, brat ostrzegał, ale odpychałem te myśli. Życie z Kasią stało się piekłem. Pracowałem do wyczerpania, utrzymywałem dom, dziecko, a ona żądała pieniędzy, znikała nocami, wracała pijana, śmierdząca alkoholem. W domu bałagan, brak jedzenia, kłótnie o błahostki. Straciłem pracę zmęczenie i złość wzięły górę. Żyłem w tym koszmarze trzy lata, aż brat przekonał mnie do testu DNA. Wynik uderzył mnie jak młot: dziecko nie było moje.
Rozwiodłem się z Kasią tego samego dnia, gdy poznałem prawdę. Zniknęła, zabierając, co się dało. Zostałem sam bez żony, bez dzieci, bez sił. Postanowiłem wrócić do Anny. Kupiłem kwiaty, wino, ciasto, poszedłem do niej jak skruszony pies. Ale w jej małym mieszkaniu mieszkał już ktoś inny nowy właściciel dał mi jej nowy adres. Poszedłem tam, drżąc z nadziei. Drzwi otworzył mężczyzna. Anna znalazła pracę, wyszła za kolegę, wyglądała na szczęśliwą pełną życia, promienną, jakiej nigdy nie widziałem. Odbudowała życie beze mnie.
Później spotkałem ją w kawiarni. Padłem na kolana, błagałem, by wróciła. Spojrzała na mnie jak na żałosnego głupca i wyszła bez słowa. Teraz widzę, jakim byłem idiotą. Dlaczego zostawiłem kobietę, z którą spędziłem 30 lat? Dlaczego wymieniłem rodzinę na młodą, która wyssała ze mnie wszystko i odeszła? Za iluzję, za ślepą wiarę w miłość? Mam 52 lata i jestem pustką. Dzieci nie odbierają telefonów, praca rozsypała się jak piasek między palcami. Straciłem wszystko, co było mi drogie, a winien jestem tylko ja.
Co noc śnię o Annie jej spokojnych oczach, głosie, cieple. Budzę się w chłodzie samotności i rozumiem: to ja odepchnąłem ją od siebie. Nie czeka na mnie, nie wybaczy, a ja nie jestem wart przebaczenia. Mój błąd jak piętno wypalone na duszy. Chciałbym cofnąć czas, ale jest za późno. Za późno. Teraz błąkam się po ulicach Płocka jak duch, szukając tego, co sam zniszczyłem. Nie mam nic tylko żal, który będzie mi towarzyszył do końca dni. Zniszczyłem rodzinę, swoje życie i dźwigam ten ciężar sam, wiedząc, iż już nic nie da się naprawić.
