Zdałem sobie sprawę, co zrobiłem, i chciałem wrócić do byłej żony, z którą przeżyłem 30 lat, ale było już za późno…
Nazywam się Mikołaj Kowalski, mieszkam w Płocku, w miejscu, gdzie Mazowsze kładzie swoje szare dni nad brzegiem Wisły. Mam 52 lata i nic nie mam. Bez żony, bez rodziny, bez dzieci, bez pracy — pustka, jak zimny wiatr wiejący przez opuszczony dom. Sam zniszczyłem wszystko, co miałem, i stoję teraz na ruinach swojego życia, patrząc w otchłań, którą wykopałem własnymi rękami.
Z moją żoną Elżbietą przeżyliśmy razem 30 lat. Byłem żywicielem rodziny — pracowałem, dźwigałem ciężar, a ona dbała o dom. Podobało mi się, iż była w domu, iż nie musiałem jej dzielić ze światem zewnętrznym. Ale z czasem zaczęła mnie irytować — jej troska, jej nawyki, jej głos. Miłość wygasła, zniknęła w codzienności. Myślałem, iż to normalne, iż tak ma być. W tej szarej stabilizacji czułem się wygodnie. A potem los wystawił mnie na próbę, której nie przeszedłem.
Pewnego wieczoru, w barze, spotkałem Julię. Miała 32 lata i była o 20 lat młodsza ode mnie — piękna, pełna życia, z iskrą w oczach. Wydawała mi się spełnieniem marzeń, powiewem świeżości w moim starym życiu. Zaczęliśmy się spotykać, a niedługo stała się moją kochanką. Przez dwa miesiące żyłem podwójnym życiem, aż zrozumiałem: nie chcę wracać do domu do Elżbiety. Zakochałem się w Julii — a przynajmniej tak mi się wydawało. Chciałem, żeby była moją żoną, moim nowym losem.
Zebrałem się na odwagę i przyznałem się Elżbiecie. Nie krzyczała, nie rozbijała naczyń — po prostu spojrzała na mnie pustymi oczami i skinęła głową. Uznałem, iż jej też to obojętne, iż jej uczucia dawno umarły. Teraz widzę, jak głęboko ją zraniłem. Rozwiedliśmy się. Sprzedaliśmy mieszkanie, w którym dorastali nasi synowie, gdzie każdy kąt przechowywał wspomnienia. Julia nalegała, bym nie zostawił Elżbiecie nic. Słuchałem jej — wziąłem swoją część i kupiłem Julii przestronny dwupokojowy apartament. Elżbieta wzięła małą kawalerkę, a ja choćby nie pomogłem jej finansowo. Wiedziałem, iż nie ma za co żyć, iż nie ma pracy ale było mi wszystko jedno. Synowie, Łukasz i Dawid, odwrócili się ode mnie — nazwali zdrajcą i zerwali wszystkie więzi. Wtedy machnąłem na to ręką: miałem Julię, nowe życie i to mi wystarczało.
Julia zaszła w ciążę, a ja z niecierpliwością czekałem na narodziny syna. Ale kiedy się urodził, zauważyłem, iż chłopiec nie przypominał ani mnie, ani jej. Przyjaciele szeptali, brat ostrzegał, ale odpędzałem te myśli. Życie z Julią stało się piekłem. Pracowałem do upadłego, dźwigałem dom, dziecko, a ona domagała się pieniędzy, znikała na noce, wracała pijana, cuchnąca alkoholem. W domu był bałagan, nie było jedzenia, kłótnie o byle co. Straciłem pracę — zmęczenie i złość zrobiły swoje. Przez trzy lata żyłem w tym koszmarze, aż brat zmusił mnie do zrobienia testu DNA. Wynik trafił jak młot: dziecko nie było moje.
Rozwiodłem się z Julią tego samego dnia, gdy poznałem prawdę. Zniknęła, zabierając wszystko, co mogła unieść. Zostałem sam — bez żony, bez synów, bez sił. Wtedy postanowiłem wrócić do Elżbiety. Kupiłem kwiaty, wino, ciasto i poszedłem do niej jak zbity pies. Ale w jej kawalerce mieszkał już ktoś inny — nowy właściciel podał mi jej nowy adres. Pojechałem tam, drżąc z nadziei. Drzwi otworzył mężczyzna. Elżbieta znalazła pracę, wyszła za mąż za kolegę z pracy, wyglądała na szczęśliwą — żywą, kwitnącą, jakiej nigdy wcześniej jej nie widziałem. Zbudowała nowe życie beze mnie.
Później spotkałem ją w kawiarni. Upadłem na kolana, błagałem, by wróciła. Spojrzała na mnie jak na żałosnego głupca i odeszła bez słowa. Teraz widzę, jaki byłem idiotą. Po co zostawiłem żonę, z którą przeżyłem 30 lat? Na co zamieniłem rodzinę na młodszą dziewczynę, która wyssała ze mnie wszystko i zostawiła? Na iluzję, w którą naiwnie uwierzyłem? Mam 52 lata i jestem nikim. Synowie nie odbierają telefonów, praca rozpłynęła się jak sen. Straciłem wszystko, co było mi drogie, i jestem jedynym winnym.
Każdej nocy widzę Elżbietę we śnie — jej spokojne oczy, jej głos, jej ciepło. Budzę się w zimnej samotności i uświadamiam sobie: sam ją wyrzuciłem z życia. Ona na mnie nie czeka, nie wybaczy, a ja nie zasługuję na przebaczenie. Mój błąd to piętno, które pali moją duszę. Chciałbym cofnąć czas, ale jest za późno. Zbyt późno. Teraz błąkam się po ulicach Płocka jak duch, szukając tego, co sam zniszczyłem. Nic już nie mam — tylko żal, który będzie ze mną do końca dni. Zrujnowałem swoją rodzinę, swoje życie i ten ciężar niosę sam, wiedząc, iż już nic nie da się naprawić.
