Antoni Kowalski urodził się w zwykłej rodzinie. Jego ojciec pracował jako mechanik, a matka była nauczycielką w szkole podstawowej. Mieszkali w małym, dwupokojowym mieszkaniu na obrzeżach miasta. Zawsze brakowało im pieniędzy.
Mały Antoni marzył o bogactwie. Zbierał opakowania po cukierkach, wyobrażając sobie, iż to pieniądze. Bawił się w sklep z sąsiednimi dziećmi.
— Antosiu, po co ci tyle pieniędzy? — śmiała się babcia.
— Kupię duży dom — odpowiadał mały Antoni z dumą. — I samochód. Nie, dwa samochody! A może choćby pięć!
— Och, wnuczku, pieniądze to nie wszystko — wzdychała babcia.
— Są najważniejsze! — uparcie twierdził Antoni. — Gdy dorosnę, zostanę milionerem!
— No, no — kiwała głową babcia. — Lepiej byłoby, gdybyś został lekarzem albo kosmonautą.
Ale Antoni nie chciał być ani lekarzem, ani kosmonautą. Chciał być bogaty. I tyle.
Antoni skończył szkołę bez większych osiągnięć. Był trójkowym uczniem, a do tego łobuzem. Oczywiście nie dostał się na studia.
— Ech, synku — wzdychał ojciec. — Mówiłem ci, ucz się. A teraz co? Pójdziesz do sprzątania ulic?
— Nie pójdę sprzątać ulic! — odparł Antoni. — Jeszcze wszystkim pokażę!
Ale nie miał wiele do pokazania. Antoni znalazł pracę jako kurier w pizzerii. Całe dni rozwoził pizzę na starym rowerze.
— Ech, życie to ciężka sprawa — wzdychał Antoni, patrząc na swój podniszczony rower.
Każdego wieczoru marzył o lepszym życiu. Wyobrażał sobie siebie w drogim garniturze, za kierownicą luksusowego samochodu, w ogromnym domu.
A rano znowu siadał na rower i woził pizzę.
Pewnego dnia Antoni miał szczęście. No, może nie do końca szczęście. Jego rower zepsuł się tuż obok ogromnego centrum biznesowego.
— No nie — mruknął Antoni, patrząc na przebite koło. — Teraz będę musiał iść pieszo.
Wziął pudełko z pizzą i wszedł do budynku. Wjechał windą na 20. piętro.
I wtedy go olśniło.
— A co, jeśli… dostarczać nie pizzę, a szczęście? — mruknął Antoni.
Pomysł był prosty. Ludzie zamawiają prezenty-niespodzianki dla przyjaciół, rodziny, kolegów z pracy. Antoni je ładnie pakuje i dostarcza.
— Genialne! — wykrzyknął Antoni.
— Młody człowieku, z kim pan rozmawia? — zapytała zdziwiona sekretarka.
— Z przeznaczeniem — odpowiedział Antoni z dumą i wręczył jej pizzę.
Następnego dnia Antoni zrezygnował z pracy w pizzerii.
— Co ty robisz? Zwariowałeś? — krzyczał szef. — Dokąd pójdziesz? Komu jesteś potrzebny?
— Będę czynił ludzi szczęśliwymi — odpowiedział dumnie Antoni.
— Nie potrafisz choćby normalnie dostarczyć pizzy! — parsknął szef.
Ale Antoni go nie słuchał. Pobiegł do domu i zaczął realizować swój plan.
Antoni wydał wszystkie oszczędności na ładne pudełka i wstążki. Założył stronę w mediach społecznościowych. Nazwał swój biznes „Szczęście w pudełku”.
Pierwszy miesiąc był okropny. Tylko pięć zamówień. Antoni już myślał o poddaniu się i powrocie do rozwożenia pizzy.
— Może nie jestem stworzony do biznesu — wzdychał, patrząc na stertę niesprzedanych pudełek.
Ale wtedy wydarzyło się coś cudownego.
Znany bloger zamówił u Antoniego prezent dla swojej dziewczyny — zwykłe pudełko czekoladek. Ale Antoni tak ładnie je zapakował, iż bloger nie mógł się powstrzymać i opowiedział o tym swoim obserwatorom. I od tego momentu wszystko się zaczęło.
Na Antoniego spadła fala zamówień.
— Mamo, nie mogę teraz rozmawiać! — krzyczał Antoni do telefonu. — Mam 200 zamówień na jutro!
— Synku, może ci pomóc? — zaniepokoiła się mama.
— Nie mam czasu! — rzucił Antoni słuchawkę i pobiegł pakować prezenty.
Nie spał trzy dni. Pił kawę litrami. Wiązał kokardy aż do zawrotów głowy.
Ale było warto.
Po pół roku Antoni miał własne biuro. W tym samym centrum biznesowym, gdzie kiedyś dostarczał pizzę.
Jeszcze po pół roku kupił mieszkanie w ekskluzywnym budynku i drogi samochód.
— Panie Antoni, ma pan gościa — powiedziała sekretarka.
— Proszę wprowadzić — odpowiedział Antoni z dumą, opierając się na skórzanym fotelu.
Do gabinetu wszedł jego były szef z pizzerii.
— Witaj, Antoni — powiedział. — Może zatrudnisz mnie?
Antoni ledwo powstrzymał uśmiech.
— Przykro mi, nie mamy wolnych stanowisk — odpowiedział. — Ale mogę polecić dobrą pizzerię do rozwożenia.
Szef wyszedł. Antoni spojrzał przez okno. Na dole tłumy ludzi poruszały się jak mrówki.
— Udało się — szepnął Antoni. — Zostałem bogaty!
Nie wiedział jednak, iż to dopiero początek jego historii i iż pieniądze to nie wszystko.
Życie Antoniego szło pełną parą. Pracował bez przerwy. Jeździł na spotkania biznesowe. Otwierał nowe biura. Ale w życiu osobistym było pusto.
Pewnego dnia w windzie centrum biznesowego Antoni spotkał dziewczynę. Upuściła teczkę z dokumentami. Antoni pomógł jej zebrać papiery.
— Dziękuję bardzo! — uśmiechnęła się nieznajoma. — Jestem Katarzyna. Przyjaciele mówią na mnie Kasia.
— Bardzo mi miło — odpowiedział Antoni. — Jestem Antoni.
Serce Antoniego zabiło mocniej. Kasia była urzekająca. Duże niebieskie oczy, długie kasztanowe włosy, uroczy uśmiech.
— A w jakiej firmie pracujesz? — zapytał Antoni.
— Och, jestem zwykłą menedżerką w firmie ubezpieczeniowej — zaśmiała się Kasia. — A ty?
— Jestem właścicielem „Szczęścia w pudełku” — odpowiedział Antoni z dumą.
— Ojej! — zachwyciła się Kasia. — Słyszałam o twojej firmie. To takie romantyczne!
Antoni zaprosił Kasię na kawę. Zgodziła się. Rozmawiali cały wieczór.
— Kasiu, jesteś niesamowita — powiedział Antoni. — Czy mogę zadzwonić do ciebie jutro?
— Oczywiście — uśmiechnęła się Kasia. — Będę czekać.
Romans Antoniego i Kasi rozwijał się szybko. Po pół roku pobrali się. Ślub był wspaniały.
Biały limuzyn, restauracja z widokiem na morze, fajerwerki, trzystu gości.
Kasia promieniała w sukni za milion. Antoni dumnie się uśmiechał. Przedstawiał żonę znajomym i rodzinie.
— Kochanie, jestem taka szczęśliwa! — szeptała Kasia.
— To dopiero początek, kochanie — obiecywał Antoni. — Obdarzę cię całym światem!
Po ślubie młode małżeństwo wyjechało na Malediwy. Miesiąc miodowy był jak z bajki.
— Kasiu — powiedział Antoni w ostatni wieczór urlopu. — Chcę, żebyś rzuciła pracę.
— Ale po co? — zdziwiła się Kasia.
— Po co ci ta nudna biurowa rutyna? — uśmiechnął się Antoni. — Zajmij się sobą. Fitness, salony piękności, zakupy. Wszystko opłacę.
Kasia z euforią się zgodziła. Jej życie stało się spełnieniem marzeń. Zabiegi spa, joga, spotkania z przyjaciółkami w drogich kawiarniach.
— Kasiu, jesteś taka szczęśliwa! — wzdychała jej przyjaciółka Maria. — Jak ci się to udało?
— Po prostu miałam szczęście — śmiała się Kasia. — Spotkałam swojego księcia!
Mijał czas. Antoni pracował coraz więcej. Kasia nudziła się w domu. Próbowała znaleźć sobie zajęcie.
— Kochanie, może zapiszę się na kursy florystyki? — zapytała pewnego dnia.
— Po co? — zdziwił się Antoni. — Masz wszystko, czego potrzebujesz.
— Ale chcę czymś się zajmować — westchnęła Kasia.
— Zajmij się domem — odparł Antoni. — A tak przy okazji, dlaczego na stoliku jest kurz?
Kasia rozejrzała się zdezorientowana na stolik.
— Ale wczoraj sprzątałam…
— Czyli źle sprzątałaś! — wrzasnął Antoni. — Czy po to zabrałem cię z pracy?
Kasia rozpłakała się. Antoni natychmiast złagodniał.
— Przepraszam, kochanie — powiedział. — Jestem po prostu zmęczony. Zamówmy pizzę i obejrzyjmy film?
Kasia skinęła głową. Ale w głębi duszy czuła, iż coś jest nie tak.
Dni Kasi stały się do siebie podobne. Sprzątanie, gotowanie, oczekiwanie na męża z pracy.
Antoni stawał się coraz bardziej wymagający. Krytykował wszystko: jedzenie, sprzątanie, wygląd Kasi.
— Dlaczego nosisz te stare ubrania? — krzywił się, patrząc na ulubioną sukienkę żony.
— Ale to ty podarowałeś mi ją na urodziny — zdziwiła się Kasia.
— To było rok temu! — przewrócił oczami Antoni. — Musisz wyglądać jak milion dolarów. Jesteś moją żoną!
Kasia starała się zadowolić męża. Godzinami gotowała wyszukane potrawy. Sprzątała aż do połysku. Ubierała się jak na przyjęcie w pałacu prezydenckim.
Ale Antoni wciąż był niezadowolony.
— Co to za pomyje? — krzyczał, próbując zupę.
— Ależ kochanie, to twój ulubiony przepis… — szeptała zdezorientowana Kasia.
— Mój ulubiony przepis? — Antoni rzucał talerz na podłogę. — Jesteś po prostu niewdzięczną leniwą osobą! Wyciągnąłem cię z nędzy, a ty choćby nie potrafisz ugotować porządnego obiadu!
Kasia płakała nocami. Nie rozumiała, gdzie podział się ten miły Antoni, którego pokochała.
Pewnego ranka Kasia obudziła się i zrozumiała: tak dalej być nie może.
Spakowała rzeczy, napisała notatkę i wróciła do rodziców.
Antoni był w szoku. Dzwonił do Kasi, błagał, by wróciła. Obiecywał się zmienić.
— Kasiu, wszystko zrozumiałem! — płakał do telefonu. — Wróć, wszystko naprawię!
— Mam dość bycia Twoją służącą — powiedziała żona mężowi i złożyła pozew o rozwód.
Antoni był wściekły. Narzekał wszystkim znajomym na niewdzięczną żonę.
— Wyobraźcie sobie, wyciągnąłem ją z nędzy! — krzyczał do przyjaciela w barze. — A ona mnie porzuciła! Bez powodu!
— Może jednak nie miałeś racji? — ostrożnie zapytał przyjaciel Antoniego, Marek.
— Ja?! — oburzył się Antoni. — Dałem jej wszystko! Żyła jak królowa!
— Ale może potrzebowała czegoś innego? — wzruszył ramionami Marek.
— Bzdura! — Antoni uderzył pięścią w stół. — Wszystkie kobiety są takie same. Chcą tylko pieniędzy!
A co z Kasią? Po rozwodzie wróciła do pracy, ale nie jako zwykła menedżerka.
W czasie małżeństwa z Antonim nauczyła się wielu rzeczy. Otworzyła własną agencję organizacji imprez. Wynajęła biuro w tym samym centrum biznesowym, gdzie wcześniej pracowała i gdzie mieściło się biuro jej byłego męża.
Interesy szły świetnie. Kasia czuła się szczęśliwa. Cieszyła się wolnością i niezależnością.
Pewnego dnia przypadkowo spotkała Antoniego. W tej samej windzie, w której się poznali.
— Witaj, Antoni — spokojnie powiedziała Kasia. — Jak się masz?
— W porządku — mruknął. — A ty?
— Świetnie — uśmiechnęła się Kasia. — Wiesz, muszę ci podziękować.
— Za co? — zdziwił się Antoni.
— Za to, iż nauczyłeś mnie cenić wolność i niezależność — odpowiedziała Kasia. — To najważniejsza lekcja w moim życiu.
Antoni nie wiedział, co powiedzieć.
— Ty… wszystko u ciebie dobrze? — w końcu wydusił.
— Tak, dziękuję — skinęła głową Kasia. — Teraz mam własny biznes. Agencję organizacji imprez.
— Agencję organizacji imprez? — zapytał zdumiony Antoni. — Ale przecież nic nie umiałaś!
— Nauczyłam się wielu rzeczy, będąc twoją żoną — uśmiechnęła się Kasia. — Na przykład organizować wydarzenia dla twoich znajomych i znosić kaprysy bogatych klientów.
Antoni chciał coś powiedzieć, ale drzwi windy się otworzyły.
— Muszę już iść — powiedziała Kasia. — Powodzenia, Antoni.
Wysiadła z windy. Antoni stał i patrzył za nią.
Spotkanie z Kasią wytrąciło Antoniego z równowagi, ale na krótko. Tydzień później poznał Annę.
Anna była młodą modelką. Wysoka, szczupła, z długimi jasnymi włosami.
— Jesteś po prostu niesamowita! — zachwycał się Antoni na pierwszej randce.
— Dziękuję — uśmiechała się Anna. — A czym się zajmujesz?
— Och, mam własny biznes — odpowiedział Antoni z dumą. — „Szczęście w pudełku”. Słyszałaś?
— Wow! — zachwyciła się Anna. — To takie romantyczne!
Antoni rozkwitł. Znowu poczuł się zwycięzcą. Po miesiącu zaproponował Annie, by rzuciła pracę.
— Po co ci te męczące sesje zdjęciowe? — mówił. — Zapewnię ci wszystko!
— Naprawdę? — ucieszyła się Anna. — Jesteś taki hojny!
— Oczywiście, kochanie — uśmiechnął się Antoni. — Będziesz żyła jak księżniczka.
Anna z euforią się zgodziła. Nie podejrzewała, co ją czeka.
Minął rok. Anna siedziała w domu. Sprzątała, gotowała, czekała na Antoniego z pracy.
— Kochanie, może zapiszę się na kursy projektowania? — zapytała pewnego dnia.
— Po co? — zdziwił się Antoni. — Masz wszystko, czego potrzebujesz.
— Ale jest mi nudno — westchnęła Anna.
— Nudno? — oburzył się Antoni. — A sprzątanie cię nie nudzi? Spójrz, ile kurzu na półkach!
Anna rozpłakała się. Antoni natychmiast złagodniał.
— Przepraszam, kochanie — powiedział. — Jestem po prostu zmęczony. Zamówmy sushi i obejrzyjmy film?
Anna skinęła głową. Ale w głębi duszy czuła, iż coś jest nie tak.
Dni Anny stały się do siebie podobne. Sprzątanie, gotowanie, oczekiwanie na męża z pracy.
Antoni stawał się coraz bardziej wymagający. Krytykował wszystko: jedzenie, sprzątanie, wygląd Anny.
— Dlaczego przytyłaś? — krzywił się, patrząc na żonę.
— Ale przytyłam tylko trzy kilogramy — zdziwiła się Anna.
— Trzy kilogramy?! — przewrócił oczami Antoni. — Musisz wyglądać jak top modelka. Jesteś moją żoną!
Anna starała się zadowolić męża. Przechodziła na diety. Godzinami ćwiczyła. Ale Antoni wciąż był niezadowolony.
Pewnego ranka Anna obudziła się i zrozumiała: tak dalej być nie może.
Spakowała rzeczy i wyjechała do przyjaciółki.
Antoni był w szoku. Dzwonił do Anny, błagał, by wróciła. Obiecywał się zmienić.
— Aniu, wszystko zrozumiałem! — płakał do telefonu. — Wróć, wszystko naprawię!
— Przykro mi, Antoni — cicho odpowiedziała Anna. — Ale już ci nie wierzę.
Antoni był wściekły. Narzekał wszystkim znajomym na niewdzięczną żonę. Znowu.
A co z Kasią? Po rozwodzie całkowicie poświęciła się pracy. Jej agencja prosperowała.
Pewnego dnia Kasia organizowała firmowy event dla dużej korporacji. Tam poznała **Michała**.
Michał był dyrektorem marketingu. Wysoki, przystojny, z życzliwymi oczami i ujmującym uśmiechem.
— Wspaniałe wydarzenie — powiedział do Kasi. — Jest pani czarodziejką!
— Dziękuję — uśmiechnęła się Kasia. — Po prostu kocham swoją pracę.
— To widać — skinął głową Michał. — Może wypijemy kawę? Omówimy przyszłe projekty?
Kasia zgodziła się. Jedna kawa przerodziła się w kolację. Potem w wyjście do kina. A potem w randkę.
Michał zupełnie nie przypominał Antoniego. Szacunek do Kasi, cenił jej opinię, wspierał jej karierę.
— Kasiu, jesteś taka utalentowana — mówił. — Jestem z ciebie dumny!
Kasia rozkwitała u boku Michała. Znowu uwierzyła w miłość.
A Antoni siedział w swoim ogromnym, pustym domu. Był sam. Znowu. Jego biznes prosperował, ale życie osobiste było w ruinie.
