Zofia miała piękny głos. W młodości pracowała w lokalnym teatrze i choćby jeździła na tournée. Odniosła olśniewający sukces, ale z narodzinami pierwszego syna była zmuszona zrobić przerwę i przestać występować. Teatr ciągnął ją, ale marzenia musiała odłożyć, ponieważ gdy tylko syn trochę podrosł, Zofia znów zaszła w ciążę. Urodziła dziecko, a na scenę wrócić udało jej się dopiero po pięciu latach.
Zofia znów zaczęła śpiewać i zaproponowano jej kontrakt. Jednak z dwójką dzieci nie mogła pracować na pełnych obrotach. Tak się stało, iż wschodząca gwiazda musiała wybierać między sceną a rodziną.
Ostatnią kroplą była rola, która nie spodobała się mężowi Zofii. Miała grać zakochaną kobietę, a jej partner sceniczny był przystojnym, młodym mężczyzną, wobec którego mąż Zofii zazdrościł. Postanowił, iż jego żona bardzo realistycznie gra rolę zakochanej kobiety i wywołał skandal.
— Nasze dzieci nie powinny widzieć, jak ich matka przytula się na scenie z innym mężczyzną! To niedopuszczalne! — powiedział, wchodząc gwałtownie do garderoby po spektaklu.
— Ale to tylko gra…
— Musisz całkowicie poświęcić się rodzinie. Albo my, albo scena. Wybierz — mąż postawił ultimatum, a Zofia zrozumiała, iż jej kariera dobiegła końca. Zrezygnowała z teatru i zajęła się gospodarstwem domowym oraz wychowaniem dzieci.
Gdy najmłodszy syn Jan poszedł do szkoły, Zofia na chwilę wróciła do pracy — zaproszono ją do teatru szkolnego, gdzie prowadziła kółko wokalne dla dzieci, czasami występując w małych przedstawieniach za zgodą męża. Jednak po pewnym czasie urodził się trzeci syn, i Zofia ostatecznie pożegnała się ze sceną, choć bolało ją myślenie o niespełnionych marzeniach.
— Całe życie poświęciłam rodzinie… a teraz? Nie wiem, co mam zrobić — powiedziała cicho Zofia do syna, Jana. Przyjechali na groby ojca. Niedawno odszedł z życia, zaraz po najmłodszym synu Zofii, Janie. — Tylko ty i Radosław zostaliście — kontynuowała, ocierając łzy.
Jan miał wówczas trzydzieści lat. Był samodzielnym mężczyzną. Niedawno ożenił się z Aleksandrą, mając własną rodzinę. Zmarły brat nie zdążył założyć rodziny, do ostatniego dnia mieszkał z matką i ojcem. A Radosław, starszy brat Jana, był zbyt skupiony na karierze, by się ożenić. Pracował programistą w jednej z międzynarodowych firm i przy pierwszej okazji wyjeżdżał. Zofia bardzo tęskniła za Radosławem, ale pamiętając, iż sama nie mogła zrealizować się zawodowo, nie mogła pozwolić, by syn stracił swoją szansę.
Nie przeszkadzał jej też Jan. Matka nie wtrącała się w jego rodzinę, gdyż sama miała jeszcze męża. Jednak pozostając sama, straciła sens życia.
— Mamo, nie płacz. Wszystko będzie dobrze.
— Nie wiem, co może być dobrze. Boję się, iż zostanę całkowicie sama. Radosław już dawno wyjechał, choćby na pogrzeb ojca nie przyjechał.
— Radosław ma pracę, nie jest winny, iż nie udało mu się przyjechać… A ja tutaj jestem z tobą, nigdzie się nie podziała — Jan próbował pocieszyć matkę, ale Zofia przekonała się, iż nikogo nie potrzebuje.
— Urodziłam troje dzieci, a w starszym wieku nie będzie nikogo, kto poda mi szklankę wody. Tak po prostu umrę w samotności, nikt się nie zorientuje.
— Mamo! Przestań! Jestem obok i nie planuję nigdzie zniknąć.
— Obiecujesz? — Zofia spojrzała na syna.
— Obiecuję.
Jan z ciężkim sercem odwieźił matkę do domu. Rozumiał, iż będzie się tęsknić, ale nie wiedział, jak jej pomóc. Jedynym, co przyszło mu na myśl, było to, aby ciągle do niej dzwonić i dowiadywać się o jej samopoczuciu.
— Zadzwoniłeś do Zofii już trzy razy tego wieczoru — zmarszczyła bratanica, Aleksandra, żona Jana. — Coś jest nie tak?
— Mamo całkowicie załamała się po śmierci taty. A ma dopiero sześćdziesiąt lat… — odpowiedział.
— jeżeli będziesz jej ciągle dzwonić, nie poczuje się lepiej.
— Dlaczego?
— Ponieważ przyzwyczaisz ją do nadmiernej uwagi, a potem zacznie się obrażać.
— Nie mów głupot. Chcę tylko ją wspierać.
— Wsparcie można wyrazić na różne sposoby. Na przykład spotykać się z nią raz w tygodniu, wysyłać zestawy spożywcze z jej ulubionymi smakołykami, przesyłać jej życzenia dobrego poranka i wieczoru przez komunikatory. To wystarczy, aby czuła twoją troskę.
— Tak będzie. Ale na razie chcę, żeby rozumiała, iż nie jest sama. Tylko wyobraź sobie, z kim może porozmawiać! choćby kota nie ma.
— Kupmy jej kotka.
— Musimy to z nią omówić.
Rozmowa małżonków na tym się zakończyła. Aleksandra rozumiała, iż w rodzinie jest problem i starała się zrozumieć męża i teściową. choćby odwołali wyjazd nad morze, który planowali cały rok. Wszystko po to, aby Zofia była otoczona uwagą i troską.
— Może zaprosimy mamę na jakiś czas? — zapytał Jan żonę, zauważając, iż Zofia niechętnie wracała do domu. Przyjeżdżała do syna na weekendy, czasem zostając na noc. W środku tygodnia Jan przyjeżdżał do matki po pracy: przynosił produkty i pomagał w domu. Jednak Zofia przez cały czas była zbyt smutna. Dlatego następnym razem, gdy przyjechała, Jan postanowił poruszyć kwestię przeprowadzki teściowej do ich domu.
— Nie — stanowczo odpowiedziała Aleksandra. Nie była przeciwna Zofii, szanowała ją i współczuła jej. Jednak obecność obcej kobiety w domu była dla Aleksandry niedopuszczalna.
— Dlaczego jesteś taka kategoryczna?
— Bo wiem, iż to nie przyniesie nic dobrego. Mamy z tobą swoje życie, a ona ma swoje.
— Ale przecież jesteśmy jedną rodziną.
— W takim razie zaprośmy moją matkę, moją siostrę i jej syna do nas. Będziemy żyć w szóstkę w kawalerce.
— jeżeli chodzi o mieszkanie, możemy przeprowadzić się do mamy. Już o tym myśleliśmy…
— Myśleliście o niej, a mnie zapomniałyście zapytać?! — Aleksandra zaczęła się wściekać. Minęły trzy miesiące od śmierci męża Zofii, a sytuacja tylko się pogarszała. Zofia coraz częściej zachowywała się jak kapryśne dziecko, zamiast uspokoić się i kontynuować życie.
— Myślałem, iż zrozumiesz i nie będziesz nas osądzać.
— A ja myślałam, iż to kiedyś się skończy! Opiekujesz się mamą jak z małym dzieckiem! Nie mamy z tobą życia osobistego! Całkowicie nie poświęcasz mi uwagi! Kiedy ostatni raz byliśmy sami?
— Wczoraj… mieliśmy kolację, czy nie pamiętasz?
— Wczoraj?! — Aleksandra chwyciła telefon męża i pokazała mu listę połączeń. — Patrz. O siódmej trzydzieści przyszedłeś z pracy, zobaczyłeś kolację i próbowaliśmy usiąść przy stole. Dopóki wyciągałam butelkę z lodówki, twoja matka zadzwoniła trzy razy! Nie mogłeś otworzyć szampana, musiałam to zrobić sama. Po tym, jak ty i matka omówiliście wszystkie jej sprawy, w końcu zwróciłeś uwagę na sałatkę, którą robiłam cały wieczór. Ale o ósmej trzydzieści twoja matka znów zadzwoniła.
— Zapomniała powiedzieć, iż bardzo potrzebuje leku na stawy, który jest tylko w naszej aptece! Potem powiedziała ci, iż w przychodni są bardzo źli lekarze i narzekała na kolejki. A już o dziewiątej ty, odkładając talerz, zapisywałeś Zofię do kliniki do określonego specjalisty. Ale Zofia odmówiła pójścia do niego, ponieważ uznała, iż jest zbyt młody… Czy kontynuować? Rozmawialiście cały wieczór! Dopóki słuchałam waszej pustej gadki o niczym i grzebałam w ostygłym mięsie. Taki wspaniały wieczór spędziliśmy razem.
— Nie myślałem, iż to cię tak denerwuje.
— Teraz wiesz. Mam nadzieję, iż wyciągniesz wnioski.
Jan się zamyślił. Rzeczywiście zaczął zwracać uwagę na ilość telefonów. jeżeli wcześniej to on inicjował kontakt, teraz Zofia sama go niepokoiła rozmowami na każdy temat. Było jej nudno, dzwoniła do syna. Czuła się źle — dzwoniła do syna. Zakończył się jej ból — dzwoniła do syna. Padał deszcz… znowu dzwoniła do syna! Jan sam zaczął rozumieć, iż matka jest zbyt natarczywa w swoim pragnieniu kontaktu. Jednak odmawiać jej nie mógł, uważając się za zobowiązanego do wysłuchania.
Aleksandra natomiast z każdym razem coraz bardziej się irytowała. Zrozumiała, iż zamiast współczucia i cierpliwości wewnątrz niej rodzi się nienawiść i zazdrość. Dlatego postanowiła porozmawiać bezpośrednio z Zofią.
Okazja pojawiła się tego samego wieczoru. Jan zawiózł matkę na herbatę po wizycie w klinice. Zofia prosiła syna, aby towarzyszył jej do wszystkich niezbędnych lekarzy, co strasznie denerwowało Aleksandrę. Z tego powodu małżonkowie nie mogli planować wspólnych planów, gdyż Zofia ciągle coś bolało i pilnie potrzebowała konsultacji lekarskiej. Ponieważ Jan sponsorował takie wizyty, teściowa z przyjemnością odwiedzała najlepszych specjalistów, zapominając o lokalnej przychodni z jej kolejkami.
Doszło do tego, iż znała wszystkie promocje i oferty specjalne oraz chodziła na wizyty „na wszelki wypadek”. A lekarze znali swoje fach, znajdując nowe dolegliwości u zupełnie zdrowej na pierwszy rzut oka kobiety.
— Aleksandro, nakryj na stół. My z mamą będziemy za pół godziny — zadzwonił Jan. Aleksandra tego dnia była zmęczona. W pracy był masa obowiązków — jej koleżanka poszła na zwolnienie, przekazując swoje obowiązki Aleksandrze. Chciała wrócić do domu, wziąć kąpiel i położyć się spać, przytulając męża, a nie siedzieć przy stole i wysłuchiwać skarg teściowej. Dokładnie o tym powiedziała Jan Aleksandrze przez telefon.
Zofia częściowo usłyszała rozmowę i wzięła słowa zięcia do siebie. Postanowiła pomóc biednej Aleksandrze i zamiast wracać do domu, przyjechała do syna i, zakładając fartuch, zaczęła piec naleśniki.
— Trzeba dobrze się odżywiać, a Aleksandra nie ma czasu w gotowanie. Żyje tylko sałatkami… — zajrzała do lodówki i pokręciła głową.
Jan nie miał nic przeciwko spróbowaniu naleśników i, podczas gdy żona była w wannie, siedział w kuchni i obserwował, jak matka smaży naleśniki.
— Raz i gotowe! Smacznego — powiedziała, nakładając talerz na stół.
— Zofia?! Jeszcze tu jesteś? — Aleksandra nie powstrzymała irytacji, wchodząc do kuchni i spotykając teściową.
— Usiądź, wypij herbatę — zaproponowała Zofia.
— Nie jem tłustego przed snem.
— Mogę ci przygotować coś innego. Kaszę, omlet… czego chcesz?
— Idę spać.
— No idź… odpoczywaj. A ja pojadę do domu.
— Dokąd idziesz o tej porze, mamo? Może cię zawiozę? — niechętnie zaproponował Jan. Nie chciał zawieźć matki, ale też zostawić ją w domu, drażniąc żonę, było nierozsądne.
— Jesteś bardzo troskliwy, synku. Nie mogę się doczekać, aż wy z Aleksandrą będziecie mieć dzieci. Ale ona jest taka zajęta… zawsze brak jej czasu. Prawdopodobnie nie zobaczę wnuków, umrę — westchnęła Zofia, zdejmuje fartuch.
Aleksandra usłyszała słowa teściowej i zrozumiała, iż jej cierpliwość się wyczerpuje.
— Zofia, mówisz, iż chcesz wnuków? — wróciła do kuchni.
— Tak…
— W takim razie czy nie chciałabyś trochę odstąpić od syna i dać nam szansę być choć od czasu do czasu samym sobą?
— A co… czy ja wam przeszkadzałam? — Zofia zbielała.
— Tak! Ostatnio jakbyś przywierała do Jana. A ja wyszłam na drugi plan. Wszystko tak, jakbyś wyszła za ciebie, a nie za niego. jeżeli tak będzie dalej, niedługo nie będziesz babcią, tylko jedyną kobietą twojego syna, bo dalej nie zamierzam tego tolerować.
Aleksandra powiedziała to i wyszła z pokoju, zostawiając teściową i męża samych. Słyszała, jak Zofia coś mówi do syna, jak płacze i odchodzi… w samotności. Jan nie poszedł jej na pożegnanie. Został. Jednak jego nastawienie do poważnej rozmowy z żoną zostało przyjęte kategorycznie.
— Śpisz dziś w kuchni? — powiedziała Aleksandra i odwróciła się do ściany.
Kłótnia była nieuchronna. Ale tak dalej nie mogło trwać.
Rozmowa jednak się odbyła. Następnego wieczoru Jan wrócił do domu bardziej ponury niż chmura. Usiadł przy stole i spojrzał na Aleksandrę.
— Osiągnęłaś swój cel?
— W jakim sensie?
— Matka się obraziła. Nie dzwoni i nie odbiera telefonu.
— Minie.
— Jesteś bezduszna, Aleksandro. Ale i tak cię kocham, a ty zmuszasz mnie do podjęcia tak trudnego wyboru.
— Ty zacząłeś pierwszy. Długo to wytrzymywałam, Kolo. Moja cierpliwość pękła. Każdy żałoba prędzej czy później powinna przekształcić się w piękną pamięć i dobrą smutek. A twoja matka robi wszystko, aby zamiast współczucia odczuwałam do niej niechęć i irytację. Tak dalej nie może trwać. Ma dopiero sześćdziesiąt lat, ale za kilka lat takie relacje doprowadzą u niej starczą demencję. Pamiętasz naszą sąsiadkę, ciotkę Lucynę! Czy tego właśnie chcesz?
— Przesadzasz.
— Wcale nie. To ty nie chcesz dostrzec oczywistego. Zofia nie może zrobić kroku bez ciebie.
— Ale jestem jej synem.
— Niech dla odmiany zwróci się do Rafała. On też jest jej synem. A on, nawiasem mówiąc, nie jest żonaty.
Na to Jan nie miał nic do powiedzenia. Był zły na żonę, ale nie mógł odejść. Kochał ją.
Zofii również ją kochał, ale nie zamierzał rzucać żony z powodu tej głupiej urazy. A Zofia swoim milczeniem ogromnie pomogła rodzinie syna. U Aleksandry i Jana wreszcie pojawił się czas, aby być samym sobą.
— W kuchni jest niewygodny kanapa. Mogę położyć się w sypialni? — zapytał Jan, i pogodzili się tego samego wieczoru. A po trzech tygodniach Aleksandra z zaskoczeniem patrzyła na wynik testu. ©Stella Kiarri
— Jestem w ciąży, Kolo.
— Naprawdę?! — Jan ucieszył się. Chciał dziecka, ale parze brakowało czasu, aby poważnie zająć się tym tematem. I nagle wydarzyło się takie miłe zaskoczenie.
Na pewien czas w ich rodzinie zapanował pokój i harmonia. Zofia trzymała dystans, czasami kontaktując się. To zadowalało Aleksandrę, i postanowiła, iż teściowa zrozumiała i postanowiła się zmienić.
Oczywiście Jan nie mógł utrzymać w tajemnicy wiadomości o ciąży żony. Zofia natychmiast zapomniała wszystkie urazy i pobiegła do syna i zięcia z gratulacjami.
— Jak się cieszę! Nasza rodzina w końcu będzie się powiększać, a nie zmniejszać — znowu zapłakała.
— Uspokój się, Zofia — ostrzegła Aleksandra. Nie potrzebowała negatywnych emocji, i to zadziałało.
Jednak teraz teściowa zaczęła przyjeżdżać, motywując to tym, iż Aleksandra potrzebuje pomocy.
— Ty pracujesz, a w ciąży nie można się przemęczać. Mogę u was w domu sprzątać i gotować. A jak dziecko się urodzi, będę z nim siedzieć.
— Zofia, dziękuję, ale sama sobie z tym poradzę! Nie musisz mi pomagać, proszę cię. Jestem dorosłą kobietą i potrafię planować swój czas.
— A ty jesz półprodukty!
— To był tylko jeden raz. Miałam ochotę na rybne kotlety z pudełka.
— choćby koty ich nie jedzą!
— Skąd wiesz?
— Dałam twojemu kotu, on odmówił. Musiałam je wyrzucić.
— Zofia, proszę cię, nie zbliżaj się więcej do mojego lodówki i nie przyjeżdżaj do mnie bez mojej wiedzy — Aleksandra przestała się uśmiechać. Nadopiekuńczość teściowej i jej nowy pomysł na ogólne dobro i pomoc rodzinie zawisły jako nowa groźba nad ich małżeństwem.
— Co to ma być?! Ja wszystko robię z całego serca…
— Całym sercem możecie siedzieć u siebie w domu. W moim domu jestem gospodynią. Jasne?!
Zofia ponownie wyjechała ze łzami w oczach. A Jan pierwszy raz opuścił dom i przenocował u matki. Następnego dnia wrócił, ale Aleksandra nie zamierzała go wpuszczać.
— Zmienię zamki, jeżeli jeszcze raz to zrobisz. Mam dość! Wrażenie, iż hormony szaleją u ciebie z matką, a nie u mnie!
— Dobrze. Wszystko rozumiem. Przepraszam — powiedział. — Po prostu nie wiem, jak rozdzielić się między wami. Mama nigdy nie zrozumie, dlaczego ją odpychasz. I bardzo się boi, iż zabronisz mi kontaktować się z nią i nie pozwolisz widywać się z wnukami.
— jeżeli będzie się przez cały czas narzucać i dokuczać, tak się stanie.
— Ona nie ma żadnego sensu w życiu poza nami. Nie możesz tego zrozumieć, i bardzo mi przykro — powiedział cicho Jan. Był niezwykle ponury i zdystansowany. I choć teściowa nie przeszkadzała im być razem, od Jana nie płynęło już to ciepło, które było wcześniej. Wydawało się, iż duchem jest gdzieś daleko.
Tego wieczoru Aleksandra po raz pierwszy zrozumiała, iż może stracić męża, i zastanowiła się nad jego słowami. Im więcej myślała, tym dalej zamykała się w kącie. Nie mogła znaleźć wyjścia z zaistniałej sytuacji. Chciała się z kimś poradzić. I taka osoba była zupełnie blisko.
Gdy Aleksandra wracała do domu, spotkała na klatce schodowej ciotkę Ludmiłę. Tą samą, u której kilka lat temu zginął syn i która rozmawiała sama ze sobą, wydając się Aleksandrze nie z tego świata. A teraz wyglądała żywo i choćby ubrana była w sukienkę.
— Cześć, Aleksandro! — sąsiadka radośnie przywitała się z nią.
— Dzień dobry, ciociu Ludmiło…
— Jak zdrowie? Kiedy rodzisz?
— Wkrótce. A ty?
— Świetnie. Właśnie idę na wieczór romansów. W naszym centrum twórczym teraz w piątki dla wszystkich chętnych realizowane są spotkania. Oczywiście, większość emerytów, ale są też młodzi. Przyjdź. Tam słuchamy muzyki i sami śpiewamy. A w zeszłym tygodniu choćby wystawili sztuczkę według Szekspira.
— Tak? Świetnie… a gdzie znajduje się wasze centrum?
— Zapisz adres.
Aleksandra opowiedziała Janowi o tej rozmowie.
— Myślę, iż warto spróbować.
— Ona nie pójdzie sama.
— Chodźmy z nią.
— Na wieczór romansów?
— Tak, choćby na niedźwiedzia z balalajką. Najważniejsze, żeby zainteresować twoją mamę. Przypomnieć jej, jak błyszczała na scenie teatru i dać jej zrozumieć, iż w sześćdziesiąt lat życie się nie kończy i nie zwęża do syna i jego rodziny.
— Prawdopodobnie masz rację. Warto spróbować.
Małżonkowie zaprosili Zofię na amatorski spektakl w centrum twórczości. Kobieta siedziała i nie mogła powstrzymać irytacji.
— Okropne przedstawienie! Brakuje im reżysera i pedagoga od mistrzostwa scenicznego! — rozżaliła się, a Aleksandra zrozumiała — cel został osiągnięty: Zofia zainteresowała się.
Z czasem Zofia zintegrowała się z kolektywem amatorów i choćby znalazła dodatkową pracę. Teraz to ona organizowała koncerty i spektakle, a w weekendy po wieczorach romansów organizowali wieczory piosenki estradowej w wykonaniu Zofii.
— Niesamowity głos! — zachwycała się ciotka Ludmiła. — Twoja teściowa to gwiazda.
— Wiem — uśmiechała się Aleksandra, bujając wózek z synem. Była szczęśliwa, iż Zofia odnalazła swoje powołanie nie tylko w wychowywaniu dzieci i wnuków, wreszcie zaczęła spełniać swoje marzenie.
— Zapraszają mnie z powrotem do teatru — powiedziała Zofia, nieśmiało trzepocząc rzęsami.
— I co o tym myślisz? — zapytał Jan.
— Prawdopodobnie odmówię… muszę wychować Pawła…
— Mamo! — krzyknęli jednocześnie Jan i Aleksandra.
— Co?
— Poradzimy sobie. Nie musisz się poświęcać, tak naprawdę tyle lat czekałaś na swoją gwiazdorską chwilę.
— Naprawdę uważacie, iż muszę wrócić na scenę?
— Absolutnie tak!
Zofia wahała się, ale postanowiła zaryzykować. I choć już nie udawało jej się grać młodych dziewcząt, jej marzenie się spełniło. Znów poczuła się potrzebna i nie tęskniła już, wymyślając sobie nowe powody do spotkań z synem. Nie miała na to czasu, jej życie toczyło się pełną parą.
