Warszawa, wiele lat temu, tonęła w letnim upale, a ulice wypełniał gwar przechodniów. Kinga i Bogna krzątały się po swoim restauracji, obsługując gości i ciesząc się owocami ciężkiej pracy. Marzyły o własnym miejscu od lat, a teraz, dzięki tajemniczej hojności hrabiego Tadeusza, ich sen się spełnił. Jednak w sercach wciąż nosiły wspomnienia trudów, które je tu przywiodły.
Pewnego popołudnia, gdy siostry zajęte były pracą, do lokalu weszła kobieta o zmęczonej, zdesperowanej twarzy. Młoda kelnerka, Zosia, pomyślała początkowo, iż to kolejna osoba prosząca o posiłek, ale w jej oczach dostrzegła coś więcej – błysk nadziei.
„Czym mogę służyć?” – zapytała Zosia, z nutą ciekawości i współczucia. Kobieta podniosła wzrok i drżącym głosem odparła: „Szukam pracy… Mogę zmywać naczynia, zamiatać, podawać jedzenie… Proszę, bardzo potrzebuję zatrudnienia.”
Zosia, poruszona jej sytuacją, zaprowadziła ją do Kingi i Bogny. Gdy siostry zobaczyły nieznajomą, wymieniły znaczące spojrzenia. „Co robimy?” – szepnęła Bogna.
„Dajmy jej szansę” – odpowiedziała Kinga, czując dziwną więź z kobietą. „Nie mamy wolnego etatu, ale może zacznie od drobnych zadań.”
Zaoferowały jej mycie naczyń, bo akurat brakowało ręki do tej pracy. Kobieta, która przedstawiła się jako Wanda, przyjęła propozycję z wdzięcznością i jeszcze tego samego dnia zabrała się do roboty.
Przez kolejne dni Wanda zadziwiała wszystkich swoją oddaniem. Mimo wieku i widocznych trudności pracowała bez wytchnienia, choć w jej uśmiechu zawsze krył się smutek. Kinga i Bogna, choć przejęte jej losem, czuły, iż łączy je z nią coś niezwykłego. Nikt nie znał jej historii, choćby jej prawdziwego imienia. Wiedzieli tylko, iż jest tu, wykonując swoją pracę w milczeniu.
Nie domyślały się jednak, iż Wanda, ta kobieta sprzątająca ich restaurację, to ich własna matka, która porzuciła je przed laty. Po trzech nieudanych małżeństwach z zamożnymi mężczyznami, Wanda została sama – bez domu, bez grosza przy duszy, bez rodziny. Jej życie stało się pasmem rozpaczy, a teraz, u kresu sił, postanowiła wrócić, choćby nikt jej nie poznał.
**Niespodziewane spotkanie: Prawda wychodzi na jaw**
Pewnego ranka, po długiej zmianie, Kinga i Bogna udały się do kuchni na chwilę wytchnienia. Wtedy stało się coś nieoczekiwanego. Gdy weszły, ujrzały swojego ojca, pana Kazimierza, stojącego w drzwiach. Często ich odwiedzał, ale tym razem coś było inaczej. Głębiej, przy zlewie, stała Wanda – kobieta, która opuściła je, gdy były małe.
Wanda nie od razu zauważyła pana Kazimierza, ale gdy podniosła wzrok, zbladła jak płótno. Przez chwilę panowała cisza. Mężczyzna spojrzał na córki, po czym powoli podszedł do kuchennego stołu.
„Macie nową pomoc?” – zapytał spokojnie.
„Tak, tato” – odparła Kinga, zaskoczona pytaniem. „Znasz ją?”
„Nie” – odpowiedziały obie, nie rozumiejąc sytuacji. „Dlaczego pytasz?”
Pan Kazimierz westchnął ciężko i wyjaśnił: „Ta kobieta to Wanda. Wasza matka.”
Słowa ojca wybuchły jak granat. Kinga i Bogna nie mogły uwierzyć własnym uszom. W ich sercach zawrzał ból, ale jednocześnie pojawiła się dziwna jasność. Wanda, która je opuściła, stała przed nimi. Przez wszystkie te lata myślały, iż już nigdy jej nie zobaczą, a jednak los postawił je znów twarzą w twarz.
**Wyznanie: Ciężar przeszłości**
Wanda, słysząc słowa pana Kazimierza, poczuła mieszankę strachu i ulgi. Nie wiedziała, czy uciekać, czy zostać i zmierzyć się z prawdą. Przez lata żyła w milczeniu, skrywając wyrzuty sumienia. Wiedziała, iż córki wychowały się bez niej i pewnie nigdy nie wybaczą. Ale musiały usłyszeć prawdę. Więc po chwili podeszła do nich i zaczęła mówićWanda wyciągnęła ręce ku córkom i szepnęła: „Przebaczcie mi, jeżeli potraficie, bo czas, który straciłyśmy, jest droższy niż złoto.”
