W kuchni unosił się zapach smażonych kotletów schabowych. Kasia sprawnie przewracała je na patelni, czekając, aż osiągną idealną, złocistą chrupkość. Mały Jaś cicho pochrapywał w łóżeczku w sąsiednim pokoju. Dzień był wyczerpujący – bezsenna noc, pranie, sprzątanie, gotowanie, znowu pieluchy. I wszystko to w pojedynkę.
Nagle – krzyk. Ten płacz, od którego matkom krew ścina się w żyłach.
— Marek, zajmij się Jasiem! — krzyknęła Kasia, nie odwracając się, licząc jednak na reakcję męża.
Cisza.
Rzuciła łopatkę, zostawiła patelnię na kuchence i pobiegła do pokoju. Wzięła synka na ręce, przytuliła, uspokoiła. Gdy wróciła, poczuła – kotlety się przypaliły. Gorzki zapach rozpełzł się po kuchni.
— No cóż, kotlety do śmietnika. Dzięki, Marek — powiedziała z goryczą.
Jaś znów zaczął marudzić. A Marek? Siedział jak przyklejony przed telewizorem. Leciał jego ulubiony mecz.
— Marek! Nic nie zdążę! Zajmij się dzieckiem! — krzyknęła Kasia, podnosząc głos. I wtedy z pokoju rozległ się entuzjastyczny okrzyk:
— GOOOOOOOL!!!
Na ten krzyk Jaś rozpłakał się jeszcze głośniej.
Kasia znów pobiegła do synka, przytuliła go mocno. Już nie czuła zmęczenia – w środku wszystko w niej kipiało. Wróciła do kuchni, usiadła przy stole, zamykając oczy. Potem podeszła do męża.
— Marek, proszę. Weź Jasia na spacer. Muszę skończyć w kuchni, a poza tym chociaż chwilę odetchnąć…
— Co ty, nie widzisz? Jestem zajęty! — odparł, nie odrywając wzroku od ekranu.
— Wystarczy. Mam dość — powiedziała lodowato. — Ciesz się swoją wolnością, Marku. Wychodzę. Do mamy.
Spakowała rzeczy, zabrała malucha. Przy wózku pomógł sąsiad – akurat wychodził z klatki. Po godzinie Kasia stała już pod drzwiami rodzinnego domu.
— Mamo, pobędziemy z Jasiem u ciebie. Troszkę. — Głos jej drżał, ale w oczach była determinacja.
— Zostańcie, ile trzeba — odparła matka. — Pokłóciliście się?
— Nie. Po prostu jestem zmęczona. Jesteś na urlopie – pomóż mi trochę, dobrze?
Wieczorem zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu – „Marek”.
— Kasia, gdzie ty poszłaś? — zapytał zdezorientowany.
— Powiedziałam ci wszystko, gdy wychodziłam. A może piłka była ważniejsza?
— Nic nie słyszałem… — zamruczał.
— No właśnie – w tym problem. Nie słyszysz. Mnie. Naszego syna. Tylko siebie i piłkę na boisku.
— Znów się zaczyna — burknął i rozłączył się.
Po godzinie – kolejny telefon:
— A gdzie obiad? Dlaczego go nie ma?
— A dlaczego ty mi nie pomogłeś? Nie zdążyłam. Wiesz dlaczego? Bo wszystko na mojej głowie.
— I kiedy wrócisz?
— Nie wiem. Może za miesiąc. Może za dwa.
— To po co w ogóle za mąż wychodziłaś, skoro od mamy odejść nie potrafisz?!
— Po co? — podniosła głos. — Żeby gotować ci, sprzątać, prać i słuchać o twojej piłce?! Całe dzieciństwo o tym marzyłam! Prawdziwa bajka!
— A ty chcesz, żebym się „babskimi” rzeczami zajmował? Nigdy! Raczej się rozwiodę, niż stanę pod pantoflem!
— No to idź. Rozwód. — Odcięła połączenie.
Matka, która siedziała w sąsiednim pokoju, podeszła:
— Jednak się pokłóciliście, co?
— Mamo… ja nie jestem służącą. Mam nieprzespane noce. Nie proszę o wiele – tylko o odrobinę pomocy. A on wrzeszczy: „Rozwód!”. Niech się toczy.
— Kasia, nie rzucaj słów na wiatr. Tak, on nie ma racji. Ale dziecko potrzebuje też ojca. Może nie wszystko stracone.
Minął tydzień. Telefon.
— Kasia, stęskniłem się… Przyjedź — głos męża brzmiał żałośnie.
— Właśnie zaczęłam dochodzić do siebie. Dzięki mamie.
— Więc nie wrócisz? — nagle zmienił ton.
— Wrócę. jeżeli pomożesz. Nie proszę, żebyś w nocy wstawał. Ale w weekendy – proszę. Jesteś ojcem.
— Zapomnij! Jestem facetem, nie babą! Kobiece sprawy – niech kobiety się tym zajmują!
Minął miesiąc. Jaś wreszcie zaczął przesypiać noce. Kasia w końcu odetchnęła. W pewną sobotę podeszła do matki:
— Mamo, pojadę do Marka. Spróbuję się pogodzić. Potem razem po Jasia przyjedziemy.
— Najwyższy czas, córeczko. Spróbuj jeszcze raz.
Kasia wróciła do domu. Klucz wciąż miała. Otworzyła drzwi. Zdjęła buty. I wtedy zobaczyła w przedpokoju damskie pantofle.
Serce zamarło.
Weszła do sypialni. Tam, na łóżku, był on. I nie sam.
Cicho się odwróciła, blada jak ściana.
— Kasia! Czekaj! To nic poważnego! Ja… ja tylko ciebie kocham! — rzucił się za nią zdezorientowany Marek.
Nawet się nie odwróciła. Te słowa już nic nie znaczyły.
Mogłaby wybaczyć wiele – obojętność, lenistwo, choćby jego piłkarską manię. Ale nie zdradę. Nie przy żywym synu. Nie w domu, do którego chciała wrócić z nadzieją.
Czasem kobieta potrzebuje tylko jednego – by ją usłyszano. Nie dla krzyków. Ale dla ciszy, w której dziecko śpi spokojnie. Dla domu, w którym nie ciągnie wszystkiego sama. Dla mężczyzny, który nie boi się wziąć na ręce i dziecka, i swojej żony.
Ale jeżeli mężczyzna zamiast tego trzyma pilot, a nie odpowiedzialność – wtedy nie dziw się, iż pewnego dnia odejdzie. I nie wróci.
Nawet jeżeli kotlety już dawno się nie przypalają.
