*Zapiski w deszczowy wieczór – Jak z matki-królowej stałem się tylko staruszkiem*
Zawsze byłem sam w tym świecie. Od najmłodszych lat. Rodzice odeszli, gdy miałem zaledwie osiem lat. Zostałem z babcią w maleńkim domku na krańcach wsi. Była dla mnie całym światem – matką, ojcem, jedynym oparciem. Gdy skończyłem piętnaście lat, i jej zabrakło. Wtedy zrozumiałem – mogę liczyć tylko na siebie.
Po ósmej klasie ożeniłem się. Myślałem, iż znajdę rodzinę, stabilność. Urodziła się córeczka – moje małe szczęście, mój promyk słońca. Żona jednak nie była tą, o której marzyłem. Piła, podnosiła rękę. Ileż łez przez nią wylałem, ile nocy spędziłem w ubraniu, nasłuchując, czy znowu nie wróci pijana i zła. Pewnego dnia zrozumiałem: jeżeli nie dla siebie, to dla dziecka muszę odejść. Rozwód. Zostałem z małą na rękach, bez grosza przy duszy. Ale miałem cel – wychować ją, wykształcić, dać to, czego sam nigdy nie miałem.
Harowałem jak wół. Rano – w piekarni, wieczorem – sprzątanie w biurach, w weekendy – dodatkowe zlecenia. W deszcz, w śnieg, w upał. A w domu – uśmiech na twarzy, by córka nie widziała, jak mi ciężko. Rosła, piękniała, a ja… dawałem z siebie wszystko, by niczego jej nie brakło. Lalki, książki, rower. Szyłem jej sukienki, oszczędzałem na sobie, brałem pożyczki, tylko by moja księżniczka miała wszystko.
— Tato, jesteś najlepszy! Jesteś królem! — mówiła. A we mnie rosły skrzydła.
Później – szkoła, studniówka. Podeszła do mnie rozpromieniona:
— Tato, znalazłam sukienkę! Taką śliczną! Kosztuje tylko tysiąc złotych…
Tysiąc! A ja zarabiałem ledwie trzysta. Skinąłem jednak głową. Sprzedałem złoty zegarek po dziadku. Jego pamięć – za sukienkę.
Dostała się na uniwersytet. Byłem dumny! Zacząłem pracować jeszcze więcej. Ale pieniędzy wciąż brakowało. Czynsz, studia, jedzenie, bilety.
— Tato… tam w Holandii dobrze zarabiasz, prawda? Możesz trochę więcej przesłać? Tu nam ciężko…
A ja w Amsterdamie zmywałam podłogi od świtu do nocy. Żylaki na nogach, kręgosłup w ogniu, dłonie popękane od chemii. Ale pracowałem. Bo dla niej – wszystko.
Minęły lata. Zadzwoniła:
— Tato, zakochałam się. Chcemy ślub.
— A studia? Dyplom?
— Później, tato, nie martw się!
Znowu harowałem. By ślub był „jak u ludzi”. Suknia, wesele, goście. choćby bukiet zapłaciłem. Potem – wnuk. Wózek, łóżeczko, pieluchy. „Tato, pomóż, cienko przędziemy”. Pomagałem.
Pewnego dnia ośmieliłem się. Marzyła mi się stara fura. Plecy bolą, autobusy męczą. Może dzieci pomogą?
— Tato, oszalałeś? Po co ci samochód? Lepiej wnukowi pokój przemeblować, a ty sobie posiedzisz w tramwaju!
Wtedy pojąłem. Zrozumiałem aż do bólu – dla nich już nie jestem ojcem-królem. Dla nich jestem tylko… zmęczonym starcem. Przeszkadzam ich planom, życiu. Stałem się ciężarem.
Wyszedłem na dwór. Usiadłem na ławce w drobnym deszczu. Przed oczami stanęły noce bez snu, odciski na dłoniach, łzy w kuchni, gdy oni spali. Wszystko – dla niej. A teraz… jestem nikomu niepotrzebny. Ani jako ojciec, ani jako dziadek.
Otarłem łzy rękawem starego płaszcza.
— Nic to — szepnąłem. — Jakoś będzie. Jak zawsze.
Ale gdzieś w środku zostawił ból. Ból rodzica, o którym zapomniano. Zdradzono. Odesłano na boczny tor. I pomyślałem: może kiedyś, gdy sama zostanie matką, zrozumie. Zrozumie wszystko.
Wstałem. Deszcz nasilał się. Włosy przemokły, buty chlupotały, ale szedłem. Powoli. Wyprostowany. Bo jestem ojcem. Przetrwałem wcześniej – przetrwam i teraz.
A wam, którzy to czytacie, mówię jedno: nie zapominajcie o rodzicach. Nie oceniajcie ich po wygodzie. Bo gdy wy bawicie się beztrosko, oni oddają wam ostatnie siły. I obyście nigdy nie usłyszeli tych słów, które sami im kiedyś rzuciliście.
