Przygarnąłem swoje rzeczy i wyszedłem! Upokarzała mnie przy ludziach!
Miłość, która okazała się rozczarowaniem
Mówią, iż los czasem daje nam drugie szanse.
Byśmy mieli możliwość naprawienia błędów, które popełniliśmy za pierwszym razem.
Aby uniknąć dawnych głupstw.
Jednak wtedy jeszcze nie wiedziałem, iż niektóre lekcje trzeba powtórzyć.
Spotkałem ją chłodnym jesiennym wieczorem w parku.
Samotna ławka, a w uszach Frank Sinatra.
Delektowałem się muzyką i jesiennymi barwami, kiedy podeszła do mnie dziewczyna.
– Czy mogę usiąść? – zapytała.
– Oczywiście – odpowiedziałem.
Oboje słuchaliśmy Sinatry.
To było pierwsze z wielu rzeczy, które nas połączyły.
Zaczęliśmy rozmawiać i nie mogliśmy przestać.
Dwa miesiące później zamieszkałem u niej.
Byłem pewien: to jest ta jedyna.
Jednak baśnie rzadko bywają bezobłoczne.
Tyrania czystości
Z początku chodziło o drobiazgi.
Potrafiła westchnąć na widok kubka na stole.
Ścierać kurz na idealnie czystej półce.
Raz usłyszałem zirytowane:
– Dlaczego nie układasz ręczników tak, jak trzeba?
Zarechotałem.
Lecz potem zrozumiałem – nie żartowała.
Z każdym dniem widziała coraz więcej “niedoskonałości”.
Raz nie tak zaścieliłem łóżko.
Raz buty nie stały równo.
Innym razem źle kroiłem chleb.
Starałem się.
Lecz choćby dwie okruszki na stole potrafiły wywołać jej gniew.
Coraz trudniej było mi oddychać w tym domu.
Ale znosiłem to.
Kochałem ją.
Ostatnia kropla
Pewnego dnia zaprosiliśmy gości.
Biegałem po kuchni, nakrywałem do stołu, sprzątałem, pomagałem.
A ona…
Przed przyjaciółmi mówiła do mnie tak, jakbym był jej sługą.
– Przynieś to!
– Podaj tamto!
– Nie stój tak bezczynnie!
Nawet nie patrzyła na mnie.
Tylko wydawała polecenia.
Goście się śmiali.
A ja wewnątrz płonąłem ze złości.
Ale milczałem.
Wytrzymywałem.
Kiedy wszyscy odeszli, powoli zebrałem swoje rzeczy.
Milcząco.
Nie urządzałem scen.
Po prostu podszedłem do drzwi.
Złapała mnie za rękę.
– Nie odchodź – jej głos był łagodny.
Ale kiedy się nie zatrzymałem, mocniej zacisnęła palce.
Zbyt mocno.
Poczułem ból.
Wtedy wyrwałem się.
I zobaczyłem coś… strasznego w jej oczach.
W tej chwili zrozumiałem: nigdy nie byłem tu kochany.
Byłem tylko wygodny.
Wyszedłem i trzasnąłem drzwiami.
Powtórka, ale bez błędów
Minęły trzy lata.
Mieszkałem w innym kraju, spacerowałem po parku i słuchałem “Skaldów”.
Polska muzyka przypominała mi o domu.
Nagle ktoś zapytał:
– Czy to najbardziej polska ławka w tym parku?
Odwróciłem się.
Mówił po polsku.
Zaśmiałem się.
– Dzisiaj tak.
Zaczęliśmy rozmawiać.
I znów – nie mogliśmy przestać.
Nie zauważyłem, kiedy minął czas.
Chodziliśmy, rozmawialiśmy, śmialiśmy się.
A potem…
Zaczęliśmy się spotykać.
Znowu poczułem miłość.
Ale tym razem – inną.
Spokojną.
Szczerą.
Bez brutalności.
Bez ciągłych przytyków.
Duch przeszłości
Pewnego dnia usłyszałem od niej:
– Rozlałeś wodę… Uważaj.
Zestresowałem się.
Cały się spięłem.
Spodziewałem się, iż zaraz zacznie krzyczeć.
Ale tylko się uśmiechnęła.
– Po prostu wytrzyj, nic się nie stało.
Wtedy zrozumiałem.
Wciąż żyłem w strachu.
Lęku przed przeszłością.
Ale teraz było inaczej.
Ta historia się nie powtarzała.
Nie było już upokorzeń.
Nie było bólu.
Była tylko miłość.
I po raz pierwszy od wielu lat wiedziałem – jestem w domu.
