„Postanowiliśmy nie zostawić dzieciom spadku. Niech to będzie dla nich życiowa lekcja.”
Zawsze z Weroniką staraliśmy się być dobrymi rodzicami. Nie tyranami, nie mentorami, ale po prostu ludźmi, na których można się oprzeć. Wychowywaliśmy syna i córkę w miłości i harmonii. W domu panowała atmosfera zaufania – nie przeglądaliśmy ich telefonów, nie kontrolowaliśmy każdego kroku, nie krzyczeliśmy, nie upokarzaliśmy. Wszystkie sprawy rozwiązywaliśmy przy stole, rozmową, a nie awanturami. Myślałem, iż właśnie tak powinno radzić się dzieci – z szacunkiem. Ale teraz widzę, iż nasza cierpliwość nie była dla nich oznaką siły, ale słabości.
Może powinniśmy być surowsi? Czuwać lepiej? Ale to przecież rodzina… Długo patrzy się na bliskich przez pryzmat miłości, a nie prawdy. Nie zauważyliśmy, jak nasze dzieci stały się zimne, wyrachowane, pozbawione uczuć. Po prostu nie chcieliśmy w to uwierzyć. Na naszą zgubę.
Pewnego dnia, gdy zostałem w domu przeziębiony, córka – nieświadoma mojej obecności – wróciła z koleżanką i od razu poszła do kuchni. Miała wtedy 17 lat. Otworzyły wino, a ich rozmowę zapamiętam do końca życia.
Najpierw zwykłe plotki. Wtedy usłyszałem:
– Znowu wyciągnęliśmy z portfela tatki trochę forsy. choćby nie zauważył. Są naiwni – ślepi i głupi jak but…
Zamarłem. W piersi ścisnęło mi się tak mocno, iż ledwo oddychałem. Moja córka, która nazywała mnie „tatusiem”, przytulała się i uśmiechała – teraz mówiła o mnie, jakbym był nikim. Przezywała nas z Weroniką, śmiała się, gardziła nami. I wtedy zrozumiałem – to nie był jednorazowy wybryk. To było lustro, w którym zobaczyłem, kogo tak naprawdę wychowaliśmy.
Wszedłem do kuchni. Koleżanka natychmiast zamilkła. Córka odwróciła się dopiero, gdy usłyszała moje kroki. Jej twarz zrobiła się biała jak ściana. Spojrzała jak złodziejka na gorącym uczynku. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Wziąłem tylko wodę z lodówki i wyszedłem.
Tego samego wieczoru założyliśmy domofon w sypialni. Gdy Weronika wróciła, opowiedziałem jej wszystko. Starałem się złagodzić cios, ale i tak płakała. Przyznała, iż od dawna czuła, jak dzieci się oddalają, ale tłumaczyła to sobie wiekiem – myślała, iż minie.
Oczywiście gwałtownie zorientowali się, iż coś jest nie tak. Zaczęli nagle być mili: „mamo”, „tato”, pomoc, udawana troska. Ale my już nie uwierzyliśmy. Po kilku miesiącach maski opadły. Zimne spojrzenia, obojętność, zamknięte drzwi. Przestali grać.
Gdy syn skończył 18 lat, podjęliśmy decyzję. Sprzedaliśmy duże mieszkanie w Warszawie, kupiliśmy dzieciom kawalerkę, ale na nasze nazwisko. Sami przenieśliśmy się do niedokończonego domu w podwarszawskiej miejscowości i w rok go wykończyliśmy. Zaczęliśmy żyć dla siebie. A dzieci… Zapomniały o nas.
Żadnego telefonu, żadnej wizyty. Tylko gdy potrzebowali pieniędzy – „pożyczcie, pomóżcie”. I tyle. Zrozumieliśmy – nie ma w nich ciepła. Tylko wyrachowanie.
Wtedy podjęliśmy ostateczną decyzję: nie będzie testamentu. Dom, ziemię, oszczędności – wszystko przekażemy fundacji charytatywnej. Lepiej pomóc tym, którzy naprawdę potrzebują, niż tym, którzy uważają, iż im się coś należy.
Może kiedyś zrozumieją. Może pojmą, iż rodzice to nie bankomat. Że zaufanie to nie słabość. Że miłość nie oznacza przymykania oczu na zdradę.
A tymczasem – żyjemy. Cicho. Spokojnie. Z przekonaniem, iż postąpiliśmy słusznie.
