Zdałem sobie sprawę, co zrobiłem, i chciałem wrócić do byłej żony, z którą przeżyłem 30 lat, ale było już za późno…
Nazywam się Michał Kowalski, mieszkam w Płocku, gdzie Mazowsze ciągnie swoje szare dni wzdłuż Wisły. Mam 52 lata i niczego nie posiadam. Ani żony, ani rodziny, ani dzieci, ani pracy – pustka, jak zimny wiatr w opuszczonym domu. Sam zniszczyłem wszystko, co miałem, i teraz stoję na gruzach swojego życia, patrząc w przepaść, którą sam wykopałem.
Z moją żoną Anną byliśmy razem przez 30 lat. Byłem żywicielem rodziny – pracowałem, utrzymywałem dom, a ona dbała o ognisko domowe. Podobało mi się, iż była w domu, iż nie musiałem dzielić jej z obcym światem. Jednak z czasem zaczęła mnie irytować – jej troska, jej nawyki, jej głos. Miłość wygasła, rozpuściła się w codzienności. Myślałem, iż to normalne, iż tak właśnie powinno być. Było mi wygodnie w tej szarej stabilizacji. Ale potem los rzucił mi wyzwanie, którego nie sprostałem.
Pewnego wieczoru w barze poznałem Julię. Miała 32 lata, była młodsza ode mnie o 20 lat – piękna, pełna życia, z iskrami w oczach. Wydawała się być ucieleśnieniem marzeń, oddechem świeżego powietrza w moim mdłym życiu. Zaczęliśmy się spotykać, a niedługo stała się moją kochanką. Dwa miesiące żyłem w podwójnym życiu, aż zrozumiałem: nie chcę wracać do domu do Anny. Zakochałem się w Julii – a przynajmniej tak mi się wydawało. Chciałem, aby została moją żoną, moim nowym losem.
Zebrałem się na odwagę i wyznałem wszystko Annie. Nie krzyczała, nie trzaskała naczyniami – po prostu spojrzała na mnie pustymi oczami i skinęła głową. Uznałem, iż jej to też obojętne, iż jej uczucia dawno umarły. Dopiero teraz widzę, jak głęboko ją zraniłem. Rozwiedliśmy się. Sprzedaliśmy mieszkanie, gdzie dorastali nasi synowie, gdzie każdy kąt przechowywał wspomnienia przeszłości. Julia nalegała, bym nic nie zostawił Annie. Posłuchałem – zabrałem swoją część i kupiłem Julii przestronną dwupokojową. Anna wzięła sobie maleńką kawalerkę, a ja choćby jej nie pomogłem finansowo. Wiedziałem, iż nie ma z czego żyć, iż nie ma pracy, ale nie obchodziło mnie to. Synowie, Tomek i Łukasz, odwrócili się ode mnie – nazwali zdrajcą i zerwali wszelkie kontakty. Wtedy wzruszyłem ramionami: miałem Julię, nowe życie, i to mi wystarczało.
Julia zaszła w ciążę, a ja z niecierpliwością czekałem na syna. Ale gdy się urodził, zauważyłem, iż chłopiec nie przypomina ani mnie, ani jej. Przyjaciele szeptali, brat ostrzegał, ale odpychałem te myśli. Życie z Julią zamieniło się w piekło. Pracowałem do upadłego, utrzymywałem dom, dziecko, a ona żądała pieniędzy, znikała na noce, wracała pijana, pachnąc alkoholem. W domu – bałagan, jedzenia brak, kłótnie o bzdury. Straciłem pracę – zmęczenie i złość zrobiły swoje. Przez trzy lata żyłem w tym koszmarze, aż brat zmusił mnie do zrobienia testu DNA. Wynik uderzył jak młot: dziecko nie było moje.
Rozwiodłem się z Julią tego samego dnia, kiedy poznałem prawdę. Zniknęła, zabierając wszystko, co mogła unieść. Zostałem sam – ani żony, ani synów, ani sił. Wtedy postanowiłem wrócić do Anny. Kupiłem kwiaty, wino, ciasto, poszedłem do niej jak zbity pies. Ale w jej kawalerce już mieszkał inny – nowy właściciel dał mi jej nowy adres. Pojechałem tam, drżąc z nadziei. Drzwi otworzył mężczyzna. Anna znalazła pracę, wyszła za mąż za kolegę, wyglądała na szczęśliwą – żywą, kwitnącą, jakiej nigdy jej nie widziałem. Zbudowała nowe życie beze mnie.
Później spotkałem ją w kawiarni. Upadłem na kolana, błagałem o powrót. Spojrzała na mnie jak na żałosnego głupca i odeszła bez słowa. Teraz widzę, jakim byłem idiotą. Po co zostawiłem żonę, z którą spędziłem 30 lat? Dla czego zamieniłem rodzinę na młodą dziewczynę, która wyssała ze mnie wszystko i porzuciła? Dla iluzji, iż niepotrzebnie uwierzyłem w miłość? Mam 52 lata i jestem nikim. Synowie nie odbierają telefonu, praca odeszła jak piasek przez palce. Straciłem wszystko, co było mi drogie, i winny jestem tylko ja.
Każdej nocy widzę Annę we śnie – jej spokojne oczy, jej głos, jej ciepło. Budzę się w zimnej samotności i zdaję sobie sprawę: sam ją wykluczyłem ze swojego życia. Nie czeka na mnie, nie wybaczy mi, a ja nie zasługuję na przebaczenie. Mój błąd – jak piętno, które pali duszę. Chciałbym cofnąć czas, ale jest za późno. Za późno. Teraz włóczę się po ulicach Płocka jak zjawa, szukając tego, co sam zniszczyłem. Nie mam nic – tylko żal, który będzie ze mną do końca dni. Zrujnowałem swoją rodzinę, swoje życie, i ten ciężar noszę sam, wiedząc, iż już niczego nie naprawię.
