Zrozumiałem, co zrobiłem, i chciałem wrócić do byłej żony, z którą spędziłem 30 lat, ale było już za późno…
Nazywam się Mikołaj Kowalczyk, mieszkam w Toruniu, gdzie kujawsko-pomorska codzienność toczy się wzdłuż Wisły. Mam 52 lata i nie mam nic. Ani żony, ani rodziny, ani dzieci, ani pracy — pustka jak zimny wiatr w opuszczonym domu. Wszystko, co miałem, sam zniszczyłem, a teraz stoję na gruzach mojego życia, patrząc w przepaść, którą sam wykopałem.
Z żoną Elżbietą przeszliśmy razem 30 lat. Byłem żywicielem rodziny — pracowałem, dbałem o nas, a ona domem się zajmowała. Cieszyło mnie, iż jest w domu, iż nie muszę się nią dzielić ze światem. Ale z czasem zaczęła mnie irytować — jej troska, jej przyzwyczajenia, jej głos. Miłość przygasła, rozmyła się w codzienności. Myślałem, iż to normalne. Było mi wygodnie w tej szarej stabilizacji. A potem los rzucił mi wyzwanie, którego nie przeszedłem.
Pewnego wieczoru w barze spotkałem Julię. Miała 32 lata, była ode mnie młodsza o 20 lat — piękna, pełna życia, z błyskiem w oku. Była jak spełnienie marzeń, powiew świeżości w moim stęchłym życiu. Zaczęliśmy się spotykać, a niedługo została moją kochanką. Przez dwa miesiące żyłem podwójnym życiem, aż w końcu zrozumiałem: nie chcę wracać do domu do Elżbiety. Zakochałem się w Julii — czy tylko tak mi się zdawało. Chciałem, żeby była moją żoną, moim nowym przeznaczeniem.
Zebrałem się na odwagę i wyznałem wszystko Elżbiecie. Nie krzyczała, nie tłukła talerzy — tylko popatrzyła na mnie pustymi oczami i skinęła głową. Pomyślałem, iż jej też już na niczym nie zależy, iż jej uczucia dawno zgasły. Dopiero teraz widzę, jak bardzo ją zraniłem. Rozwiedliśmy się. Sprzedaliśmy mieszkanie, w którym dorastali nasi synowie, gdzie każdy kąt pamiętał przeszłość. Julia wymogła, abym niczego Elżbiecie nie zostawił. Posłuchałem — wziąłem swoją część i kupiłem Julii przestronną dwupokojowe mieszkanie. Elżbieta wzięła malutką kawalerkę, a ja choćby nie pomogłem jej finansowo. Wiedziałem, iż nie ma z czego żyć, iż pracy nie ma, ale było mi to obojętne. Synowie, Jakub i Adam, odwrócili się ode mnie — nazwali zdrajcą i zerwali kontakt. Wtedy wzruszyłem ramionami: miałem Julię, nowe życie, i to mi wystarczało.
Julia zaszła w ciążę, a ja z niecierpliwością czekałem na syna. Ale gdy się urodził, zauważyłem: chłopiec w ogóle nie przypominał ani mnie, ani jej. Przyjaciele szeptali, brat ostrzegał, ale odpędzałem te myśli. Życie z Julią zmieniło się w koszmar. Pracowałem do wyczerpania, utrzymywałem dom, dziecko, a ona żądała pieniędzy, znikała na noce, wracała pijana, cuchnąc alkoholem. W domu — chaos, brak jedzenia, kłótnie o byle co. Straciłem pracę — zmęczenie i złość zrobiły swoje. Przez trzy lata żyłem w tym piekle, dopóki brat nie zmusił mnie do zrobienia testu DNA. Wynik był jak cios młotem: dziecko nie było moje.
Rozwiodłem się z Julią tego samego dnia, gdy poznałem prawdę. Zniknęła, zabierając wszystko, co mogła. Zostałem sam — bez żony, synów, sił. Wtedy postanowiłem wrócić do Elżbiety. Kupiłem kwiaty, wino, tort, poszedłem do niej jak zbity pies. Ale w jej kawalerce mieszkał już ktoś inny — nowy właściciel dał mi jej nowy adres. Pojechałem tam, drżąc z nadziei. Drzwi otworzył mężczyzna. Elżbieta znalazła pracę, wyszła za mąż za kolegę z pracy, wyglądała na szczęśliwą — jakiej nigdy wcześniej nie widziałem. Zbudowała nowe życie beze mnie.
Później spotkałem ją w kawiarni. Padłem na kolana, błagając, by wróciła. Ona spojrzała na mnie jak na żałosnego głupca i wyszła, nie mówiąc ani słowa. Teraz widzę, jakim byłem idiotą. Po co porzuciłem żonę, z którą przeszedłem 30 lat? Po co zamieniłem rodzinę na młodą dziewczynę, która wyssała ze mnie wszystko i zostawiła? Dla iluzji, której bezpodstawnie zaufałem w imię miłości? Mam 52 lata i jestem nikim. Synowie nie odbierają telefonu, praca odeszła jak piasek przez palce. Straciłem wszystko, co było mi drogie, i winny jestem tylko ja sam.
Każdej nocy widzę we śnie Elżbietę — jej spokojne spojrzenie, jej głos, jej ciepło. Budzę się w zimnym osamotnieniu i zdaję sobie sprawę: sam wypędziłem ją z mojego życia. Ona na mnie nie czeka, nie wybaczy, a ja nie zasługuję na przebaczenie. Mój błąd — jak piętno, które przypala duszę. Chciałbym cofnąć czas, ale jest za późno. Zbyt późno. Teraz wędruję ulicami Torunia jak duch, szukający tego, co sam zniszczył. Nie mam nic — tylko żal, który będzie ze mną do końca dni. Zniszczyłem swoją rodzinę, swoje życie, i ten ciężar niesie tylko ze mną, wiedząc, iż już niczego nie naprawię.
