Zaufanie do teściowej: Oddanie kluczy jako próba czystości i zaufania w rodzinie

Zaufanie kluczy teściowej: próba czystości zamiast gestu dobrej woli

Oddaliśmy klucze do naszego mieszkania mojej teściowej, a ona postanowiła zrobić przegląd porządkowy.

Moja teściowa, Genowefa Nowak, to kobieta w dojrzałym wieku o surowym spojrzeniu i nieugiętym charakterze. Z mężem nie postrzegaliśmy jej jako despotycznej czy wrogiej. Wręcz przeciwnie ich relacje zawsze wydawały się serdeczne, a ze mną pozostawała uprzejma, choć zdystansowana. Aż do naszej ostatniej podróży do Egiptu, gdy zostawiliśmy jej klucze tylko po to, żeby podlewała kwiaty.

Genowefo powiedziałam przed wyjazdem oto klucze. Wpadnij sprawdzić, czy wszystko w porządku, nakarm złote rybki, podlej pelargonie. I zadzwoń, jeżeli coś będzie nie tak.

Tydzień na plażach Hurghady był bajeczny: słońce, relaks, spokój. Po powrocie nic się nie zmieniło: praca, rutyna, wieczory przed telewizorem. A jednak coś było nie tak. Przesunięty kubek, ręcznik ułożony inaczej. Myślałam, iż to moja wyobraźnia. Mąż tylko wzruszał ramionami: Przesadzasz.

Aż w piątek wróciłam wcześniej z biura. Otwierając drzwi, zobaczyłam jej buty w przedpokoju. Jej beżowy płaszcz wisiał na wieszaku. A tam Genowefa, siedząca w kuchni, sączyła herbatę i przeglądała nasze rachunki za prąd.

Dzień dobry powiedziałam, tłumiąc drżenie w głosie. Co pani tu robi?

Podskoczyła, jakby porażona prądem:

Kinga! Już wróciłaś?

Mam dzwonić przed powrotem do własnego domu? A pani?

Chciałam się upewnić, iż wszystko w porządku. I mam ci coś do powiedzenia.

Potem nastąpiła surrealistyczna scena. Wskazała kurz pod półką, przejrzała lodówkę wzrokiem sanepidu i oznajmiła:

Gdzie jest rosół? Mięso duszone? Nie karmisz mojego syna jak należy! Wcześniej był zadbany, najedzony. A teraz? Wraca zmęczony do zimnego domu. Następnym razem chcę widzieć lodówkę pełną domowych dań. I ten bałagan Duszno tu!

Zaciśnięte pięści, tłumiona wściekłość. Dodała wymijające Przepraszam, chcę waszego dobra, narzuciła płaszcz i wyszła. Stałam w przedpokoju, okradziona nie z przedmiotów, ale z intymności.

Dogoniłam ją przy windzie.

Proszę zabrać klucze powiedziałam. Ale koniec z przeglądami. Pomagaj albo daruj sobie.

Udawała, iż nie chce, zmieszana:

Nie denerwuj się, Kinga. To z miłości.

Następnego dnia wróciłam do garnka gorącej pomidorowej. Kartka obok: Powiedz Wojtkowi, iż to ty ugotowałaś. Będzie taki szczęśliwy!

Mimowolnie się uśmiechnęłam. Może da się znaleźć wspólną płaszczyznę. Pod warunkiem jasnych granic. Klucze otwierają drzwi, ale nie mogą łamać tych do szacunku. A jeżeli je powierzasz, musisz wiedzieć, kiedy je odzyskać.