Zaskoczyłam swoją synową w jej urodziny, nie mówiąc jej ani słowa.
Mój syn i synowa nie mieli pojęcia, iż również przyjadę na jej przyjęcie.
Mój syn i synowa nie wiedzieli, iż przyjdę na jej urodziny ich sekret złamał mi serce.
W małym miasteczku pod Poznaniem, gdzie jesienne liście szeleszczą pod butami, moje życie w wieku 58 lat wywróciło się do góry nogami. Nazywam się Bożena Kowalska i zawsze uważałam rodzinę za swój filar. Ale niedawne urodziny synowej, na które przybyłam bez zapowiedzi, odsłoniły przede mną gorzką prawdę, która od tamtej pory nie daje mi spokoju.
Rodzina, moja duma.
Mój syn Krzysztof i jego żona Kinga są moją dumą. Krzysztof, moje jedyne dziecko, wyrósł na dobrego i pracowitego człowieka. Gdy przedstawił mi Kingę, od razu zaakceptowałam ją jak własną córkę. Młoda, piękna, z lekkim, dzwoniącym śmiechem wydawała się idealna dla mojego syna. Pobrali się pięć lat temu i od tamtej pory starałam się być dyskretną teściową. Odwiedzałam ich tylko na zaproszenie, pomagałam z wnuczką Zosią, przynosiłam domowe ciasta. Wierzyłam, iż tworzymy wielką, zgraną rodzinę, połączoną miłością i szacunkiem.
Kinga zawsze była grzeczna, ale trochę zdystansowana. Zrzucałam to na karb jej napiętego grafiku jest graficzką, a Krzysztof pracuje jako inżynier w fabryce. Mają pełne ręce roboty, więc unikałam narzucania się. Ale w głębi duszy marzyłam, by być bliżej, by czuć się potrzebna. Urodziny Kingi wydawały się idealną okazją, by pokazać, jak bardzo mi na niej zależy. Postanowiłam zrobić jej niespodziankę.
Niespodziewana wizyta.
W niedzielę, w dniu jej urodzin, obudziłam się z uśmiechem. Kupiłam pudełko jej ulubionych pralinek, włożyłam najlepszą sukienkę i ruszyłam do nich bez uprzedzenia. Wyobrażałam już sobie euforia Kingi, wspólną herbatę, salwy śmiechu. Gdy weszłam do klatki, usłyszałam muzykę i gwar dobiegający z ich mieszkania. Urządzają imprezę pomyślałam, rozczulona. Zadzwoniłam do drzwi, nie mogąc się doczekać spotkania.
To Kinga otworzyła, a jej uśmiech natychmiast zgasł. Bożena? Pani przyszła? wyszeptała, wyraźnie zaskoczona. Weszłam i zastygłam. W salonie tłoczyli się goście: przyjaciele, koledzy z pracy, choćby jej rodzice. Stół uginał się pod ciężarem jedzenia, wszyscy się śmiali, a Krzysztof nalewał wino. Ale nikt na mnie nie czekał. Mój syn, gdy mnie zobaczył, zbladł. Mamo, nie mówiłaś, iż przyjdziesz powiedział, a w jego głosie wyczułam zażenowanie.
Sekret, który zabolał.
Próbowałam zachować spokój, uśmiechałam się, gratulowałam Kingi, ale coś we mnie się zacisnęło. Dlaczego mnie nie zaprosili? Dlaczego nic mi nie powiedzieli o tej imprezie? Cz
