Byłam pewna, iż jajka leżą w lodówce. Tyle iż ich tam nie było. A wystarczyło tylko zapytać, gdzie się podziały i już usłyszałam, iż jestem skąpa. Teraz moja synowa postanowiła kupić drugą lodówkę, żeby trzymać w niej swoją żywność z dala ode mnie.
Bywają w życiu chwile, gdy nie wiesz, czy masz płakać, czy śmiać się przez łzy. Wczoraj przeżyłam coś, od czego wciąż drżą mi dłonie. Postanowiłam upiec placek dawno nie rozpieszczałam rodziny domowym ciastem. Dzień był spokojny, miałam dobry humor, a moja wnuczka bawiła się w drugim pokoju. Wszystko było gotowe, brakowało tylko jajek. Otwieram drzwi lodówki a tu pusto. A przecież jeszcze rano tam były! Schowałam je specjalnie, żeby ich nie zabrali. I co? Zniknęły.
Naturalnie, poszłam zapytać synową, czy je wzięła. I wtedy rozpętała się burza. Co, odmawiasz jajek własnej wnuczce? Zjadła jajecznicę na śniadanie! warknęła. Zamarłam. Serce ścisnęło się z bólu. Naprawdę jesteś głupia wyrwało mi się. Tak, nie powstrzymałam się. Słowo ostre, ale jak inaczej zareagować, gdy ktoś oskarża cię o skąpstwo przez dwa jajka, które sama kupiłaś?
A wtedy ona: Kupię własną lodówkę i każdy będzie jadł swoje! Wyobrażacie to? Pod jednym dachem, w tym samym mieszkaniu osobne lodówki? To już nie rodzina, to współlokatorzy. I wszystko przez co? Przez to, iż ośmieliłam się zapytać o zniknięte jajka.
Nie jestem już młoda. Żyję skromnie, bez luksusów. To mieszkanie to wszystko, co mam. Zdobyłam je z trudem, niemal cudem. Wiążę koniec z końcem z emerytury, licząc każdy grosz. Chodzę na targi, szukam promocji. Młodzi mówią, iż nie mają czasu. Pracują, są zmęczeni rozumiem. Mój syn od rana do nocy w biurze, żeby wyciągnąć rodzinę z biedy. O własnym mieszkaniu choćby nie marzą. Nie mogą się wyprowadzić czynsze kosztują majątek, a kredyt to abstrakcja. Więc żyjemy we czworo w kawalerce: ja, syn, synowa i wnuczka. Staram się nie zawadzać, cieszę się, iż mam towarzystwo.
Ale wspólne życie to nie tylko jedna kuchnia i łazienka. To szacunek. To zrozumienie, iż starsza osoba też ma swoje potrzeby, przyzwyczajenia i Boże odpuść prawo upiec placek. A tu awantura o dwa jajka. To nie pierwszy raz: patelnia nieodłożona na miejsce, garnek pożyczony bez pytania, składniki znikające tuż przed gotowaniem. zwykle milczę, znoszę. Ale tym razem nie wytrzymałam. Bo nie chodzi o jajka, lodówkę czy choćby placek.
Chodzi o szacunek. O ten ból, gdy całe życie dawałaś, karmiłaś, wychowywałaś a teraz słyszysz, iż jesteś skąpa. A przecież to ja ich przyjęłam pod swój dach, nie wyrzucając, nie odmawiając. Wszystko dzieliłam, żyliśmy, jak umieliśmy. A teraz sugerują, żebym jadła osobno, żyła osobno i trzymała się z boku.
Wiem, jesteśmy z różnych pokoleń. Oni mają swoje poglądy, ja swoje. Ale rodzina to nie kwestia lodówek. Ani tego, kto co zjadł. To szacunek, uwaga i wdzięczność. Nie proszę o pokłony. Ale usłyszeć, iż jest się skąpym to boli. Bardzo.
Teraz myślę sobie: nie będę się już wtrącać. jeżeli zjedzą wszystko trudno. jeżeli nic nie zostanie, zjem makaron. Wspólne posiłki? Niech jedzą sami. Ale niech wiedzą jedno: nie dlatego, iż jestem urażona albo skąpa. Tylko dlatego, iż oni tak chcą. Oni tak postanowili. A ja ja to zapamiętam. I wyciągnę wnioski.
Życie uczy, iż szacunek ginie szybciej, niż się go zdobywa. Ale rodzina nie dzieli się przez jajka ani przez nic innego.
