Zapytałam tylko, gdzie podziały się jajka a nazwano mnie skąpą: Synowa postanowiła kupić drugą lodówkę, żeby oddzielić swoją żywność.
Bywają chwile, gdy nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Wczoraj przeżyłam coś, od czego wciąż drżą mi ręce. Chciałam upiec szarlotkę dawno nie rozpieszczałam rodziny domowym ciastem. Dzień był ciepły, miałam dobry humor, a moja wnuczka bawiła się w pokoju obok. Wszystko było gotowe, brakowało tylko jajek. Otwieram lodówkę i okazuje się, iż zniknęły. A przecież jeszcze kilka godzin temu tam były. Odłożyłam je specjalnie, żeby nikt ich nie wziął. I nic.
Naturalnie, poszłam zapytać synową, czy je wzięła lub przestawiła. Wtedy rozpętała się burza. Wpadła w złość: Co? Żałujesz wnuczce jajek? Zjadła dziś rano jajecznicę! Zamarłam jak posąg, nie wierząc własnym uszom. Serce ścisnęło mi się z żalu. Odpowiedziałam: Jesteś naprawdę głupia Tak, nie wytrzymałam. To mocne słowo, ale jak zareagować, gdy ktoś oskarża cię o skąpstwo z powodu dwóch jajek, które sama kupiłaś?
A jej riposta: Kupię własną lodówkę, i każdy będzie jadł swoje! Wyobrażasz to? Pod jednym dachem, w tym samym mieszkaniu, osobne lodówki? To już nie rodzina, to współlokatorzy. A wszystko przez co? Przez pytanie o zaginione jajka.
Nie jestem już młodą kobietą. Żyję skromnie, bez luksusów. To mieszkanie to wszystko, co mam. Zdobyłam je z trudem, niemal przypadkiem. Utrzymuję się z emerytury, licząc każdy grosz. Chodzę na targi, żeby kupić taniej, wypatruję promocji. Młodzi mówią, iż nie mają czasu. Pracują, są zmęczeni, rozumiem. Mój syn od rana do wieczora w biurze, żeby wyrwać rodzinę z biedy. Na osobne mieszkanie nie ma szans. Nie mogą się wyprowadzić czynsze są wysokie, a kredyt niedostępny. Więc żyjemy we czworo w dwupokojowym ja, syn, synowa i wnuczka. Staram się nie narzucać, nie przeszkadzać, a choćby cieszę się, iż mam towarzystwo.
Ale wspólne życie to nie tylko dzielenie kuchni i łazienki. To szacunek. To zrozumienie, iż starsza osoba też ma potrzeby, nawyki i, broń Boże, prawo do upieczenia ciasta. A tu awantura o dwa jajka. To nie pierwszy raz: źle odłożona patelnia, pożyczony garnek, znikające produkty, które miałam zamiar ugotować. Milczę, znoszę. Ale tym razem nie wytrzymałam. Bo to nie kwestia jajek, lodówki ani choćby szarlotki.
To kwestia uznania. Tego bólu, gdy całe życie troszczyłaś się o innych, karmiłaś, wychowywałaś, a słyszysz, iż jesteś skąpa. A przecież to ja ich przyjęłam, nie przepędziłam, nie odmówiłam. Dzieliłam mieszkanie, wszystko było wspólne, żyjemy, jak potrafimy. A teraz sugerują, żebym jadła osobno, żyła osobno i trzymała się z boku.
Wiem, jesteśmy z różnych pokoleń. Oni mają swoje poglądy, ja swoje. Ale rodzina to nie sprawa lodówek. Ani tego, kto co zjadł. To szacunek.
Teraz myślę: nie będę się już wtrącać. jeżeli wszystko zjedzą, trudno. jeżeli nic nie zostanie, zjem makaron. Wspólne posiłki? Niech jedzą sami. Ale niech wiedzą jedno: nie dlatego, iż jestem urażona lub skąpa. Ale dlatego, iż oni tak wybrali. Oni tego chcieli. A ja zapamiętam to. I wyciągnę wnioski.
Życie uczy czasem, iż szacunek znika szybciej, niż się go zdobywa, ale rodzina nie dzieli się przez jajka ani przez nic innego.
