Zaprasza mnie do rodziców, ale nie zamierzam być ich służącą!

Zaprosił mnie do domu swoich rodziców, ale odmówiłam bycia ich służącą.

Zaproponował, żebyśmy zamieszkali w jego rodzinnym domu, ale nie zgadzam się na bycie niewolnicą całej jego rodziny.

Nazywam się Kinga Kowalska, mam dwadzieścia sześć lat. Mój mąż, Marek, i ja jesteśmy małżeństwem od prawie dwóch lat. Mieszkamy w Warszawie, w przytulnym mieszkanku, które odziedziczyłam po babci. Na początku wszystko było w porządku Marek był zadowolony, iż mieszkamy u mnie, pasowało mu to idealnie. Ale pewnego dnia, jak grom z jasnego nieba, rzucił: Czas, żebyśmy się przeprowadzili do mojego rodzinnego domu. Tam jest miejsce, a kiedy będziemy mieli dzieci, będzie idealnie.

Tyle iż ja nie chcę tego idealnego życia pod jednym dachem z jego hałaśliwą rodziną. Nie zamierzam zamieniać swojego domu na miejsce, gdzie rządzi patriarchat i ślepe posłuszeństwo. Tam nie byłabym jego żoną, tylko darmową pomocą domową.

Pamiętam doskonale moją pierwszą wizytę u nich. Duży dom na wsi pod Lublinem, pewnie z trzysta metrów kwadratowych. Mieszkają tam jego rodzice, młodszy brat Tomek, jego żona Kasia i ich trójka dzieci. Pełny pakiet. Ledwo przekroczyłam próg, a już wyznaczono mi miejsce. Kobiety do kuchni, mężczyźni przed telewizorem. Nie zdążyłam choćby rozpakować walizki, gdy jego matka podała mi nóż i poleciła: Pokrój sałatę. Ani proszę, ani kiedy masz czas. Po prostu rozkaz.

Przy kolacji obserwowałam, jak Kasia biegała wszędzie, nie śmiąc sprzeciwić się teściowej. Na każdą uwagę winny uśmiech i skinienie głową. Zimno mi się zrobiło. Od razu wiedziałam: to nie życie dla mnie. Nie ma mowy. Nie jestem posłuszną Kasią i nie zamierzam się uginać.

Gdy ogłosiliśmy, iż wyjeżdżamy, jego matka wrzasnęła:
A kto pozmywa naczynia?
Spojrzałam jej prosto w oczy i odpowiedziałam:
Goście sprzątają po gościach. My jesteśmy gośćmi, nie pracownikami.

Wtedy się zaczęło. Nazwali mnie niewdzięczną, bezczelną, rozpieszczoną miejską dziewczyną. Słuchałam spokojnie, myśląc: tutaj nigdy nie będę miała swojego miejsca.

Marek wtedy mnie wsparł. Wyjechaliśmy. Przez pół roku było spokojnie. Spotykał się z rodziną beze mnie, a ja się z tym godziłam. Ale teraz znowu wraca do tematu przeprowadzki. Najpierw aluzje, potem coraz bardziej natarczywe.

Tam jest rodzina, to nasz dom powtarza. Mama pomoże ci z dziećmi, odetchniesz. A twoje mieszkanie wynajmiemy, będzie dodatkowy dochód.
A moja praca? zapytałam. Nie rzucę wszystkiego, żeby zakopać się czterdzieści kilometrów od Warszawy. Co ja tam będę robić?
Nie będziesz musiała pracować wzruszył ramionami. Będziesz miała dziecko, zajmiesz się domem, jak wszyscy. Kobieta powinna być w domu.

To była ostatnia kropla. Jestem wykształconą kobietą, mam karierę i ambicje. Pracuję jako redaktorka, kocham swoją pracę, wszystko zbudowałam sama. A teraz mi mówią, iż moje miejsce jest przy garnkach i pieluchach? W domu, gdzie będą na mnie krzyczeć za nieumyty garnek i uczyć, jak gotować zupę albo prawidłowo rodzić?

Wiem, iż Marek jest produktem swojego środowiska. Tam synowie kontynuują linię rodzinną, a żony to obce, które mają milczeć i dziękować, iż je przyjęto. Ale ja nie jestem z tych, co łykają gorzkie pigułki. Zniosłam, gdy jego matka mnie upokarzała. Zaciskałam zęby, gdy Tomek drwił: Kasia nigdy nie narzeka! Ale teraz mam dość.

Powiedziałam mu wprost:
Albo żyjemy osobno, w poszanowaniu, albo wracasz do swojego rodzinnego zamku beze mnie.
Uraził się. Oskarżył mnie o rozbijanie rodziny. Powiedział, iż syn nie może żyć na obcym terytorium. Ale mnie to nie obchodzi. Moje mieszkanie nie jest obce. I mój głos się liczy.

Nie chcę rozwodu. Ale mieszkać z jego klanem? Nigdy. jeżeli nie zrozumie, iż nie zamierzam się przeprowadzać pod skrzydła jego mamy, sama spakuję walizkę. Bo lepiej być samotną niż zawsze na drugim miejscu po rodzinie.

Życie uczy, iż czasem trzeba postawić granice, choćby jeżeli to boli. Bo godność nie ma ceny.