W zadymionych korytarzach Liceum Sobieskiego unosił się zapach pieniędzy i drogich perfum. Uczniowie poruszali się z pewnością siebie tych, którzy nigdy nie poznali trudów życia. Nosili markowe ciuchy i omawiali staże w firmach swoich rodziców.
Ale Anna Kowalska była inna.
Jej ojciec, Marek Kowalski, pracował jako woźny. Przychodził przed świtem i często zostawał długo po ostatnim dzwonku. Jego dłonie były starte od pracy, plecy lekko zgarbione, ale duch—jego duch był nieugięty.
Anna pakowała drugie śniadanie w podartą torbę papierową. Nosiła ubrania po kuzynkach, przerobione ze zdumiewającą wprawą przez ojca. Gdy inne dziewczyny podjeżdżały pod szkołę audi albo teslami z szoferem, Anna jechała na rowerze, pedałując w porannej mgle za plecami taty.
Dla niektórych uczniów była niewidzialna.
Dla innych—łatwym celem.
„Anna”—zaśmiała się kiedyś Zosia Nowak, wypatrując przetartego rękawa w swetrze dziewczyny—„twój tata przypadkiem nie wycierał podłóg twoją bluzą?”
Śmiech rozniósł się po korytarzu.
Anna poczerwieniała, ale milczała. Tata zawsze powtarzał: „Nie musisz walczyć z ich słowami, córeczko. Niech twoje czyny mówią same za siebie.”
Ale i tak bolało.
Każdego wieczoru, przy żółtym świetle kuchennej lampy, Anna przypominała sobie, o co walczy. Chciała zdobyć stypendium, skończyć studia, dać ojcu życie, o którym choćby nie śmiał marzyć.
Ale jedno pragnienie głęboko schowała:
Studniówkę.
Dla jej klasy studniówka była świętem—balem pełnym przepychu. Dziewczyny wrzucały na Instagrama zdjęcia wymyślnych sukien. Chłopaki wynajmowali sportowe auta. Krążyły choćby plotki, iż jeden z uczniów sprowadzi prywatnego szefa kuchni na afterparty.
Dla Anny sam bilet kosztował więcej niż tygodniowe zakupy.
Pewnego kwietniowego wieczora ojciec zauważył, jak wpatruje się w okno, książka leżąca nietknięta.
„Myślami jesteś gdzie indziej”—powiedział cicho.
Anna westchnęła. „Studniówka za dwa tygodnie.”
Marek zamilkł, po czym spytał: „Chcesz iść?”
„No… tak. Ale nieważne. To tylko bal.”
Podszedł i położył dłoń na jej ramieniu. „Aniu, to, iż mamy mało, nie znaczy, iż masz zadowalać się byle czym. jeżeli chcesz iść, pójdziesz. Zostaw *jak* mnie.”
Spojrzała na niego, w oczach nadzieja i niepewność. „Nie stać nas, tato.”
Marek uśmiechnął się lekko. „Zaufaj mi.”
Następnego dnia, sprzątając korytarz, Marek zagadnął panią Wiśniewską, nauczycielkę polskiego.
„Myśli o studniówce”—powiedział. „Ale sam nie dam rady.”
Pani Wiśniewska skinęła głową. „To wyjątkowa dziewczyna. Zostaw to nam.”
W ciągu kilku dni stało się coś niezwykłego.
Nauczyciele po cichu zbierali środki. Nie z litości—ale z podziwu. Anna pomagała słabszym uczniom, pracowała w bibliotece, zostawała po lekcjach, by posprzątać klasę, choćby gdy nikt nie prosił.
„Jest dobra”—powiedziała bibliotekarka. „I mądra. Taka, jaką chciałabym widzieć swoją córkę.”
W jednej kopercie było 100 zł i kartka: „Twój ojciec pomógł mi, gdy zalKiedy Anna weszła na salę balową w swojej sukni, wszyscy oniemieli, a ona uśmiechnęła się, wiedząc, iż prawdziwe bogactwo nigdy nie było w portfelu, ale w sercu.
