Przygotowywałam się do swoich sześćdziesiątych urodzin z sercem pełnym emocji. Na tydzień przed uroczystością zaczęłam kupować produkty, planować menu, marząc, jak spędzę ten dzień wśród najbliższych. Pragnęłam ciepła, rodzinnej atmosfery i szczerych uśmiechów. Mieszkam z młodszą córką — Kasią, która ma już trzydzieści lat, ale jeszcze nie wyszła za mąż. Mam też starszego syna — Jacka, czterdziestolatka, od dawna żonatego, z córeczką.
Chciałam, żeby przy jednym stole znalazła się cała moja rodzina — Kasia, Jacek, jego żona Marta i wnuczka Zofia. Wszystko zorganizowałam — przygotowałam ulubione potrawy: gołąbki, schabowego, kilka sałatek, ciasta i oczywiście tort. Wcześniej wszystkim przypomniałam, iż świętujemy w sobotę, by nikt nie miał innych planów.
Ale w sobotę nikt się nie pojawił.
Dzwoniłam do syna — nie odbierał. Im bliżej wieczora, tym ciężej było mi na sercu. Zamiast śmiechu i rozmów — cisza. Zamiast toastów — łzy. Nie mogłam choćby usiąść do stołu, nie mogłam patrzeć na tę pustkę. Całe mieszkanie wypełnione aromatami było jednocześnie przeszyte zdradliwym chłodem. Wieczorem po prostu rozpłakałam się jak dziecko. Kasia próbowała mnie pocieszyć, ale nie mogłam się uspokoić.
Następnego ranka nie wytrzymałam. Wstałam wcześnie, spakowałam resztki jedzenia z uroczystego stołu i pojechałam do syna. Myślałam — może coś się stało, może mieli istotny powód.
Otworzyła mi Marta. Zaspana, w szlafroku. Bez cienia euforii zapytała:
— Po co pani przyszła?
Wszystko we mnie zamarło. Weszłam do środka. Jacek dopiero się budził. Zaproponował herbatę, a ja, powstrzymując żal, spytałam:
— Dlaczego wczoraj nie przyszliście? Dlaczego nie daliście znać? Dlaczego ignorowaliście moje telefony?
Syn spuścił wzrok, milczał. Ale Marta się odezwała. Z miną, jakby to wszystko w niej dojrzewało od dawna:
— W zasadzie nie chcieliśmy przychodzić. Nie mamy nastroju na świętowanie. Mamy problemy. Mamy… kawalerkę, którą pani “wspaniałomyślnie” nam podarowała. A sama zostałaś w trzy pokojach. Brakuje nam miejsca, dlatego choćby nie planujemy drugiego dziecka. Pani po prostu oddała nam starą ruderę, a sobie zostawiła coś lepszego.
Zamarłam. Wydawało mi się, iż źle słyszę.
Przypomniałam sobie, jak żyliśmy we trójkę w tej trzypokojówce. Ja, Jacek i Kasia. Jak mój mąż wyjechał za granicę i zniknął — bez listów, bez telefonów. Jak sama ciągnęłam dzieci. Jak rodzice pomogli mi kupić to mieszkanie, w którym teraz mieszkam. Jak znosiłam ciasnotę przez siedem lat, bo chciałam, żeby syn z żoną mieli swoje miejsce. Oni zajmowali jeden pokój, Kasia drugi, a ja żyłam w przechodnim. Kiedy urodziła się Zosia, opiekowałam się nią, jak mogłam. A gdy moja teściowa zmarła, zostawiając mi w spadku maleńkie, zniszczone mieszkanie, zrobiłam tam remont i oddałam je synowi — by wreszcie żyli osobno.
I po latach słyszę, iż moja ofiara była niewystarczająca.
Że zostawiłam sobie “coś lepszego”. Że oni są nieszczęśliwi. Że to moja wina.
Wracałam do domu z gulią w gardle. Jakby całe moje życie — wysiłek, nieprzespane noce, troska — nikomu nie były potrzebne. Ludzie nie tylko zapominają o dobru. Zaczynają myśleć, iż im się wszystko należy.
Poświęciłam najlepsze lata dla dzieci. Pracowałam bez odpoczynku, zrezygnowałam z własnego życia. I co z tego? Na moje urodziny nie przyszli choćby z grzeczności. Nie zadzwonili. Nie przeprosili. Byli zajęci swoją pretensją — urazą o “nie to mieszkanie”.
Wiecie, nie boli to, iż zostałam sama w tak istotny dzień. Boli to, iż kochałam swoją rodzinę bardziej niż siebie. A im wciąż było mało. Nie potrzebowali mieszkania. Potrzebowali, jak się zdaje — wszystkiego.
Ten dzień nauczył mnie najważniejszej rzeczy: przestać oczekiwać wdzięczności. Nauczyć się stawiać siebie na pierwszym miejscu. I nie poświęcać się już dla tych, którzy tego nie doceniają.
