Moja córka chce oddać mnie do domu opieki. To brzmi jak koszmar, który nigdy nie powinien się wydarzyć, ale stało się to moją rzeczywistością. Od lat mieszkam w tym samym mieszkaniu, które kiedyś było naszą rodziną oazą. To tutaj wychowywałam ją, dbałam o każdy kąt, każdą rzecz, która miała dla nas znaczenie. Byłam przekonana, iż kiedyś przyjdzie moment, kiedy córka zrozumie, ile serca włożyłam w to miejsce, ale teraz widzę, iż jej zależy tylko na jednej rzeczy – na własnym zysku.
Kilka miesięcy temu zaczęła delikatnie wspominać o domu opieki, mówiąc, iż tam będzie mi lepiej. Wierzyłam, iż to zwykła troska, ale gwałtownie zaczęło być jasne, iż chodzi jej o coś więcej.
„Mamo, jesteś już starsza. Potrzebujesz opieki” – mówiła, a ja zastanawiałam się, jak to możliwe, iż moje własne dziecko patrzy na mnie w ten sposób. Z każdym dniem naciskała coraz mocniej. Wspominała o mieszkaniu, jakby było jej już przeznaczone, jakby zapomniała, iż wciąż tu żyję, iż to moje miejsce.
Nie mogłam tego zrozumieć. Jak można tak po prostu oddać swoją matkę? Ale prawda jest taka, iż chodzi o to mieszkanie. Córka myśli, iż jeżeli mnie stąd usunie, będzie mogła wszystko przejąć. Mówiła, iż przecież jej dzieci potrzebują większej przestrzeni, iż to byłoby sprawiedliwe. Ale ja nie chcę się poddać. To mieszkanie jest moją jedyną ostoją, jedyną rzeczą, która przypomina mi o lepszych czasach. Oddanie go to jak zrezygnowanie z ostatniego kawałka siebie.
Czuję, jakbyśmy stali na dwóch przeciwnych brzegach przepaści. Ona chce mojego mieszkania, a ja – zachować choćby odrobinę godności. Nie mogę uwierzyć, iż doszło do tego momentu, kiedy własne dziecko jest gotowe pozbyć się mnie, byle tylko przejąć moją przestrzeń.
