Cisza w domu jest ogłuszająca. Kiedyś ściany tego miejsca wypełniały śmiechy, rozmowy i dźwięk kroków mojego męża, Krzysztofa. Teraz słychać tylko tykanie zegara, które przypomina mi o każdej mijającej minucie. Minucie, którą spędzam sama.
Krzysztof i ja spędziliśmy razem 40 lat. Byliśmy parą, która przetrwała wzloty i upadki, wspólnie wychowaliśmy dzieci, przeżyliśmy euforii i tragedie. Myślałam, iż nic nas nie rozdzieli. Myślałam, iż jesteśmy dla siebie na zawsze. Ale życie ma swoje sposoby, by pokazać, jak kruche mogą być fundamenty, na których budujemy nasze relacje.
Kilka miesięcy temu Krzysztof zaczął zachowywać się inaczej. Był nieobecny, zamyślony. Gdy pytałam, co się dzieje, odpowiadał krótko: „Nic, jestem zmęczony.” Wierzyłam mu, bo przecież zawsze ufałam, iż mówi mi prawdę. Ale pewnego wieczoru, gdy siedzieliśmy razem przy stole, spojrzał na mnie z wyrazem twarzy, który przypominał bardziej obcego niż mężczyznę, z którym spędziłam całe życie.
– Musimy porozmawiać – zaczął, unikając mojego wzroku.
Poczułam, jak serce podchodzi mi do gardła. Nigdy wcześniej nie zaczynał rozmowy w ten sposób. Zwykle to ja inicjowałam trudne tematy, a on odpowiadał, jakby chciał wszystko gwałtownie zakończyć. Tym razem jednak jego ton był poważny, niemal zimny.
– Zosia, nie wiem, jak to powiedzieć… – urwał, zerkając na swoje dłonie. – Ja… chcę odejść.
Przez chwilę myślałam, iż się przesłyszałam. Ode mnie? Po tylu latach? Przecież zawsze byliśmy razem, zawsze rozwiązywaliśmy problemy wspólnie. Jak to możliwe?
– Krzysztof, co ty mówisz? – zapytałam, czując, jak głos mi się łamie. – Przecież mamy wszystko. Dom, dzieci, wspomnienia… Dlaczego?
Nie odpowiedział od razu. W końcu powiedział cicho:
– Poznałem kogoś. Chcę zacząć nowe życie.
Te słowa uderzyły mnie jak cios. Poznał kogoś? Po czterdziestu latach? Jak mógł tak po prostu przekreślić wszystko, co mieliśmy? Wszystkie wspólne chwile, plany, marzenia?
Próbowałam go przekonać, żeby został. Mówiłam, iż możemy to naprawić, iż przecież każda para ma trudne chwile. Ale on już podjął decyzję. Spakował kilka walizek i wyszedł, zostawiając mnie samą w domu, który nagle wydawał się zbyt duży, zbyt pusty.
Minęły tygodnie, a ja wciąż nie mogę się z tym pogodzić. Codziennie rano budzę się i patrzę na jego puste miejsce w łóżku. Każdego dnia siadam przy stole, gdzie kiedyś razem jedliśmy śniadanie, i czuję, jak samotność ściska mnie za gardło. Czasem łapię się na tym, iż mówię do niego na głos, jakby wciąż tu był. Ale odpowiedzią jest tylko cisza.
Dzieci próbują mnie wspierać, ale mają swoje życie, swoje rodziny. Mówią, żebym nie myślała o nim, żebym skupiła się na sobie. Ale jak mam zapomnieć o czterdziestu latach? O człowieku, który był częścią każdego dnia mojego życia?
Wieczorami chodzę po domu, dotykam przedmiotów, które przypominają mi o nas – jego ulubionej filiżanki, książek, które zostawił na półkach, zdjęć z wakacji. Zastanawiam się, czy on kiedykolwiek wraca myślami do mnie, czy żałuje swojej decyzji. Ale wiem, iż odpowiedź prawdopodobnie nigdy do mnie nie dotrze.
Teraz mam tylko ciszę, pusty dom i pytania, na które nie ma odpowiedzi. Najbardziej boli jednak to, iż człowiek, któremu oddałam całe życie, po prostu mnie zostawił. A ja wciąż próbuję zrozumieć, dlaczego.
