Kiedyś Święta były dla nas czasem radości, pełnym wspólnych przygotowań, zapachu pierników, śmiechu i kolęd. Rok w rok czekałam na moment, gdy cała rodzina zbierze się w domu, a ja będę mogła cieszyć się obecnością mojej córki, która mieszka daleko. Każdy przyjazd to było małe święto, bo znów mogłam przytulić ją, posłuchać, jak opowiada o swoim życiu, które wciąż pędzi naprzód.
Jednak zeszłe Święta zmieniły wszystko. Miała przyjechać, jak zawsze, ale między nami wisi coś, czego nie potrafię zrozumieć. Kiedy dotarła do domu, nie było już tej euforii w jej oczach. Nasze rozmowy stawały się coraz bardziej napięte, jakby za każdym słowem kryła się dawna rana, którą teraz boleśnie rozdrapujemy. Wszystko wybuchło przy stole wigilijnym. Jedno niefortunne słowo, jedna niewinna uwaga i wszystko runęło.
– Nigdy więcej nie przyjadę na Święta – krzyknęła, a w jej oczach błyszczały łzy. – Nie chcę wracać do tego domu i przypominać sobie, jak tu naprawdę było. Po tych słowach wybiegła z pokoju, zostawiając za sobą tylko ciszę.
Stałam jak sparaliżowana, próbując zrozumieć, co adekwatnie się stało. Co zrobiłam źle?
Przecież chciałam dla niej zawsze jak najlepiej. Starałam się, by była szczęśliwa, by miała w życiu lepiej niż ja. Dlaczego teraz to wszystko jest przyczyną bólu? Próbowałam sobie przypomnieć każde nasze słowo, każdą rozmowę, każde spojrzenie, które mogło sprawić, iż teraz jest tutaj, złość i żal wypisane na jej twarzy.
Od tamtej pory minęło kilka miesięcy. W domu zapanowała cisza, która przenika mnie do szpiku kości. Zbliżają się kolejne Święta, ale już wiem, iż ona nie przyjedzie. Próbowałam zadzwonić, wyjaśnić, przeprosić, choć nie wiem do końca, za co. Każdy telefon jednak kończył się szybko, a moje próby naprawienia sytuacji zostawały bez odpowiedzi.
Teraz siedzę sama, przy oknie, patrząc na śnieg, który powoli pokrywa ogród, i myślę o niej. Może za wiele wymagałam? Może zbyt mocno chciałam, by była zawsze blisko? W moim sercu kłębi się żal, bo wiem, iż nasza rodzina już nigdy nie będzie taka sama. Wspomnienia tych chwil przy świątecznym stole stają się dla mnie coraz bardziej odległe, jakby należały do kogoś innego.
Patrzę na drzwi, z nadzieją, iż może jednak zmieni zdanie, iż jednak wróci. Że razem naprawimy to, co zostało zniszczone.
