Wyprowadzam się. Klucze do twojego mieszkania zostawiam pod wycieraczką” – napisał mąż

No problem! Heres your story fully adapted to Polish culture, with Polish names, places, and cultural references while keeping the original meaning and emotional depth.

—

Wyprowadzam się. Klucze od twojego mieszkania zostawię pod wycieraczką napisał mąż.

Znowu to samo, Małgosiu! Ile można? Każda złotówka się liczy, a ty nowe palto chcesz. Stare się całkiem rozleciało?

Marek, nie rozleciało się, tylko jest stare! Siedem lat ma. Siedem! Chodzę w tym jak straszydło. Wszyscy w pracy już trzy razy szafę zmienili, a ja jak z poprzedniej epoki. Nie zasłużyłam choćby na jedno głupie palto?

Zasłużyłaś, oczywiście, iż zasłużyłaś! Marek rozłożył ręce, a jego twarz wykrzywiła się w znanym już grymasie irytacji. Tylko nie teraz. Wiesz, mam projekt na głowie, wszystkie pieniądze w obrocie. Jak skończę transakcję kupię ci choćby futro. A teraz poczekaj.

Czekam już dwadzieścia lat, Marku. Całe życie czekam. Najpierw aż skończysz studia. Potem aż uzbieramy na pierwsze auto. Potem na to mieszkanie, a raczej na jego remont, bo dostałam je od rodziców. Zawsze jest coś ważniejszego ode mnie.

Małgosia sama się zdziwiła swoim słowom. Zwykle milczała, połykała urazę i szła zaparzyć herbatę, żeby się uspokoić. Ale dziś coś w niej pękło. Nagromadziło się. Zmęczonym wzrokiem patrzyła na męża kiedyś ukochanego, bliskiego, a teraz prawie obcego człowieka z wiecznie niezadowoloną miną i zgaszonymi oczami.

Zaczyna się warknął, ściągając z wieszaka kurtkę. Koncert życzeń. Nie mogę tego słuchać. Muszę na spotkanie.

Jakie spotkanie o dziewiątej wieczorem? cicho spytała Małgosia, choć znała odpowiedź. Te spotkania stały się zbyt częste w ostatnim półroczu.

Służbowe, Małgosiu, służbowe! Nie wszyscy mogą w bibliotece do szóstej kurzem oddychać. Są ludzie, którzy pracują, żeby tacy jak ty mogli marzyć o palcie.

Trzasnął drzwiami tak, iż w starym kredensie zadzwoniły szklanki. Małgosia drgnęła i została w przedpokoju. Cisza, która zapadła po jego wyjściu, była ogłuszająca, gęsta jak kisiel. Powoli poszła do kuchni, odruchowo nastawiła czajnik. Dłonie się trzęsły. Nie ze złości, ale z jakiejś ssącej pustki w środku. Wiedziała, iż nie był na spotkaniu. Wiedziała, iż jest inna młodsza, pełna życia, z jego pracy. Nie chciała w to wierzyć, odpędzała myśli, ale wracały jak natrętne muchy.

Telefon w kieszeni szlafroka zadzwonił. Może przeprasza, jak zwykle. Zaraz napisze coś w stylu Przepraszam, wkurzyłem się. Jak wrócę pogadamy. Małgosia wyjęła telefon. Wiadomość od Marka. Ale słowa były zupełnie inne.

Wyprowadzam się. Klucze od twojego mieszkania zostawię pod wycieraczką.

Tylko osiem słów. Krótkich, urywanych jak uderzenia siekierą. Małgosia przeczytała je raz, drugi, trzeci. Litery tańczyły przed oczami, nie układając się w sens. Nie może być. To jakiś zły żart. Nie mógł tak zrobić. Po dwudziestu latach małżeństwa. Po prostu wyjść, wysyłając SMS-a.

Rzuciła się do sypialni. Otworzyła szafę. Jego półka była pusta. Zniknęły najlepsze garnitury, koszule, swetry. Na półce samotnie leżał zapomniany krawat. Na szafce nocnej nie było jego zegarka ani ładowarki. Spakował się wcześniej. Ta awantura o palto była tylko pretekstem. Wygodnym powodem, żeby wyjść.

Nogi się ugięły, Małgosia osunęła się na łóżko. Brakowało oddechu. Patrzyła na puste miejsce w szafie i nie mogła uwierzyć. Dwadzieścia lat. Całe jej dorosłe życie. Poznali się na studiach, pobrali zaraz po dyplomie. Mieszkali w tym samym mieszkaniu, które dostała od rodziców. Razem kleili tapety, wybierali meble, marzyli o dzieciach, które nigdy nie przyszły. Pracowała w miejskiej bibliotece, on budował swój mały biznes. Życie nie było usłane różami, ale było ich wspólne. A teraz on po prostu przekreślił to jednym SMS-em.

Pierwsza zadzwoniła do Kasi, swojej jedynej bliskiej przyjaciółki.

Kasia… on odszedł wyszeptała do słuchawki, ledwo powstrzymując łzy.

Kto odszedł? Gdzie? nie zrozumiała senna Kasia. Małgoś, co się dzieje?

Marek. Odszedł. Na dobre. Napisał, iż się wyprowadza.

W słuchawce zapadła cisza.

Ale szuja! w końcu wybuchnęła Kasia swoim donośnym głosem. Mówiłam ci, iż te jego nocne narady źle się skończą! Bez paniki. Wróci. Otrząśnie się i wróci, gdzie on pójdzie?

Nie, Kasia. Zabrał rzeczy.

Wszystkie?

Prawie wszystkie. Napisał, iż klucze zostawi pod wycieraczką.

Och, on…! Kasia szukała słów. Słuchaj, siedź w domu, nigdzie nie wychodź. Zaraz przyjadę. Kup wina. Albo lepiej wódkę. Będziemy leczyć twoje złamane serce.

Kasia przyjechała po czterdziestu minutach z torbą zakupów i butelką koniaku. Zdecydowanie przeszła do kuchni, wyłożyła na stół ser, wędlinę, cytrynę.

No, mów. O co się pokłóciliście?

Małgosia, już trochę opanowana, opowiedziała o paltcie, o jego wiecznym rozdrażnieniu, o chłodzie między nimi w ostatnich miesiącach.

Jasne skinęła Kasia, nalewając koniak do kieliszków. Znalazł sobie młodą i uznał, iż teraz jest macho. A ty z twoim paltem nie pasujesz do jego nowego, błyszczącego życia. Typowa historia. Faceci w jego wieku tracą głowy. Kryzys wieku średniego, żeby go.

Wypiły. Koniak sparzył gardło, a po ciele rozeszło się ciepło.

Co ja teraz zrobię, Kasiu? Jak żyć?

Będziesz żyć, Małgoś, żyć! Po pierwsze, zmień zamek. Natychmiast. Jutro wezwij majstra. Bo nie wiadomo, co mu jeszcze strzeli do głowy. Po drugie, sprawa rozwód i podział majątku. On tam miał jakąś firmę, nie?

Miał… ma. Małą, montuje okna. Ale wszystko na nim. I samochód też.