Wszedłem do piekarni z pustym żołądkiem i jeszcze bardziej pustym sercem. Miałem zaledwie osiem lat i nie pamiętałem, kiedy ostatnio zjadłem coś ciepłego.
Proszę pani czy da mi pani kawałek chleba, chociażby czerstwego? zapytałem drżącym głosem.
Kobieta spojrzała na mnie z góry na dół i wskazała mi drzwi.
Wynoś się stąd, smarkaczu! Idź pracować jak wszyscy! krzyknęła, wycierając blat.
Poczucie goryczy ścisnęło mnie za gardło, ale zanim zdążyłem wyjść, usłyszałem głęboki głos.
Proszę pani! To starszy mężczyzna stojący w kolejce. Nie widzi pani, iż to dziecko?
Niech się nim zajmą rodzice odwarknęła, zirytowana.
Spuściłem wzrok, pragnąc zapaść się pod ziemię. Wtem mężczyzna pochylił się i położył mi dłoń na ramieniu.
Nie martw się, synku. Chodź, postawię ci coś.
Tego dnia zabrał mnie do siebie, dał gorącą zupę, łóżko i coś najważniejszego miejsce, gdzie nie czułem się jak śmieć.
Nie mam wnuków powiedział z uśmiechem. Chcesz być moim?
Zacisnąłem wargi, by nie rozpłakać się, i skinąłem głową.
Tak, dziadku.
Lata mijały, a ten staruszek stał się moją rodziną, siłą i powodem, by się uczyć. Kazał mi obiecać, iż kiedyś pomogę innym, tak jak on mnie.
Czas minął jak sen, a pewnego dnia, już jako lekarz, wezwano mnie na ostry dyżur. Kobieta wykrwawiała się na stole operacyjnym. Gdy wszedłem i zobaczyłem ją na leżance, krew ścięła mi się w żyłach to była ta piekarka.
Operując ją, przypomniałem sobie jej krzyk sprzed lat, ale też ciepłą dłoń dziadka, który wyciągnął mnie z ulicy. I wtedy zrozumiałem.
Godziny później kobieta otworzyła oczy.
Pan uratował mi życie? zapytała niewyraźnie.
Spokojnie na nią spojrzałem.
Tak, proszę pani. I zrobiłem to, bo ktoś kiedyś uznał, iż ja też zasługuję na szansę.
Wybuchnęła płaczem. Ja tylko się uśmiechnąłem, bo poczułem, iż mój dziadek, tam w niebie, jest ze mnie dumny.
