Właściciel Restauracji Znalazł Stare Zdjęcie w Portfelu Zmywaka… i Nagle Zbladł jak Płótno

Od najwcześniejszych lat Jadwiga Kowalska wiedziała, iż jej życie nigdy nie będzie takie jak innych dziewcząt. Jeden moment z dzieciństwa zmienił wszystko — pozostawiając ślad nie tylko na jej twarzy, ale i w sercu.

Gdy miała zaledwie sześć lat, przeżyła straszny wypadek, który pokrył większość jej twarzy bliznami po oparzeniach. Jej matka, Zofia, kobieta twarda i niezwykle opiekuńcza, od tamtej pory poświęciła się całkowicie córce. Ten wypiecinek zabrał Jadwidze nie tylko nieskazitelną skórę, ale także dziecięcą niewinność, a życie Zofii zamienił w nieustanną walkę o przetrwanie.

Jadwiga dorastała, wiedząc, iż ludzie najpierw widzą jej blizny, a dopiero potem ją samą. Stało się to zarówno przekleństwem, jak i — w dziwny sposób — tarczą. Rozumiała, iż większość mężczyzn nigdy nie spojrzy poza jej twarz, i w milczeniu pogodziła się z myślą, iż szanse na miłość są nikłe.

Ale Zofia nigdy nie przestała jej przekonywać, iż to nieprawda.

— Nie martw się, Jadziu — mówiła łagodnie, odgarniając jej włosy. — Kiedyś uzbieramy na dobrego specjalistę. Zobaczysz, znów będziesz piękna.

Zofia naprawdę w to wierzyła. Była lekarzem, ale pracowała na dodatkowe zmiany, oszczędzając każdy grosz w starej puszce po herbacie, odmawiając sobie choćby podstawowych potrzeb.

Jadwiga często protestowała.

— Mamo, przestań się zamęczać. Jestem taka, jaka jestem. Może choćby lepiej — nigdy nie skończę z kimś takim jak ojciec.

Jej ojciec, Witold, zniknął zaraz po wypadku. Jadwiga dorastała w przekonaniu, iż je porzucił. Zofia nigdy nie mówiła o nim źle. Przechowywała stare zdjęcie — młodszą wersję siebie z warkoczem i wysokiego, ciemnowłosego mężczyznę u boku. Jadwigi jeszcze na nim nie było; była wtedy w brzuchu matki.

— To był dobry człowiek — upierała się Zofia. — Nie znamy całej historii. Może coś się stało.

Ale gorycz w sercu Jadwigi nie malała. Jej zdaniem żaden dobry człowiek nie opuściłby rodziny w najtrudniejszej chwili.

Gdy lata później Zofia zmarła na powikłania oddechowe, z którymi cicho walczyła, Jadwiga znalazła w jej rzeczach pamiętnik. Na pożółkłych kartkach Zofia wyznała, iż Witold mógł mieć inną rodzinę — syna o imieniu Artur w pobliskim mieście.

— Może po prostu zaczął nowe życie bez nas — napisała. — Nigdy nie powiedziałam Jadzi. Każde dziecko zasługuje, by wierzyć, iż ojciec je kocha.

To odkrycie nie ukoiło urazy Jadwigi, ale pogłębiło jej zrozumienie poświęceń matki. Zofia nosiła swój ból w milczeniu, by córka mogła dorastać bez zatruwającego serce gniewu.

Po pogrzebie najlepsza przyjaciółka Zofii, Ewa Nowak, zabrała Jadwigę na bok.

— Twoja matka była z ciebie dumna — powiedziała. — Mówiła mi, iż dawno by jej nie było, gdyby nie ty. Nigdy nie obwiniaj siebie.

Ewa stała się jej oparciem. Lata po śmierci matki były jednak samotne. Zdjęcie rodziców stało się najcenniejszą pamiątką Jadwigi. Trzymała je w portfelu i w najcięższych chwilach patrzyła na nie, wyobrażając sobie, iż matka czuwa nad nią.

W końcu Jadwiga znalazła pracę w średniej klasy restauracji. Nie była to praca marzeń — zmywała naczynia w głębi lokalu, z dala od gości, którzy czasem zbyt długo się gapili. Praca była ciężka, a atmosfera napięta przez młodego właściciela, Artura Wiśniewskiego.

Artur był zamożny, przystojny i nie do zniesienia. Jego matka kupiła mu restaurację po jego powrocie z zagranicznych studiów. Większość czasu spędzał na telefonie, narzekając na pracowników i rzucając obelgi.

— Wszyscy jesteście złodziejami i leniami! — to było jego ulubione zdanie.

Prawda była taka, iż restauracja funkcjonowała tylko dzięki Ewie Nowak, która jako zastępca kierownika adekwatnie wszystkim zarządzała. Traktowała personel z życzliwością, czasem wręczając im drobne premie. Wszyscy wiedzieli, iż bez niej biznes by upadł.

Pewnego ranka Artur był wyjątkowo wściekły. Błędnie sądził, iż ktoś ukradł pieniądze z sejfu.

Magda, druga zmywaczka i najbliższa przyjaciółka Jadwigi w pracy, szepnęła:

— Pewnie sam je wziął i zapomniał. Tylko nie zwracaj na niego uwagi.

Ale Artur wtargnął do zmywakowego kąta, wrzasnąwszy:

— Portfele na stół! Przeglądam wszystkich.

Magda podała swój pierwsza. Skrzywił się na widok pieluch, ale nie znalazł pieniędzy. Potem zwrócił się do Jadwigi.

Przeszukał jej torbę i wyciągnął zniszczony skórzany portfel. W środku, schowane za kilkoma banknotami, było wyblakłe zdjęcie rodziców.

Artur zdrętwiał.

Na moment jego arogancka maska opadła. Oczy mu się rozszerzyły, a twarz zbladła.

— Kto… kto to jest? — zapytał dziwnie napiętym głosem.

Jadwiga, zaskoczona, odparła krótko:

— Moi rodzice. I nie, nie ukradli twoich pieniędzy.

Artur zatrzasnął portfel i oddał go bez słowa. Potem, bez wyjaśnienia, wyszedł z kuchni.

Później tego dnia Ewa przyszła do zmywaków.

— Jadziu, możesz na chwilę do biura?

Jadwiga otarła ręce i poszła za nią. Artur siedział w środku, wyglądając na dziwnie poruszonego. Wskazał krzesło naprzeciwko.

— Skąd masz to zdjęcie? — zapytał.

— Miałam je całe życie. Matka je przechowywała — odpowiedziała ostrożnie.

Artur przełknął ślinę.

— Ten mężczyzna na zdjęciu… to mój ojciec.

Jadwiga zamrugała. — Twój ojciec?

— Witold Wiśniewski — powiedział powoli. — Nigdy wcześniej nie widziałem tego zdjęcia. Mama mówiła, iż miał rodzinę przed nami, ale nie wiedziałem… nie wiedziałem, iż miał córkę.

Słowa uderzyły Jadwigę jak fala.

— Czekaj. Mówisz, że… ty jesteś Artur? Ten syn z innego miasta?

Artur skinął głową.

— choćby nie znałem twojego imienia. Mama nigdy o tym nie mówiła. Ojciec zmarł, gdy miałem piętnaście lat. Chciałbym powiedzieć, iż wszystko wyjaśnił przed śmiercią, ale nie. Po prostu… wy