**Dziennik, wpis osobisty**
Słońce, jak ogromna rozżarzona tarcza, powoli chowało się za dachy bloków, malując niebo w odcienie purpury, złota i miodu. Powietrze przesiąknięte było zapachem jesieni mieszanką mokrych liści, dymu z nielicznych kominów i dalekim aromatem kawy z ulicznych straganów. Ludzie spieszyli do domów, śmiali się, przytulali, żyli. A Marek stał samotny, jak pomnik zapomnianych czasów, wpatrując się w pustkowie, jakby w grób swojej młodości.
Jego dłonie, schowane w kieszeniach jedwabno-wełnianego płaszcza od włoskiej marki, były lodowate, mimo grubych wełnianych rękawiczek. Nie czuł ciepła, nie czuł czasu, nie czuł miasta wokół. Pozostał tylko pulsujący ból w piersi i błyski przeszłości, jak klatki ze starej taśmy.
Przed nim, za zardzewiałą siatką, leżało miejsce, gdzie niegdyś rozbrzmiewała muzyka, gdzie pary wirowały w rytm bitów, gdzie rodziły się pierwsze uczucia, gdzie po raz pierwszy pocałował dziewczynę pod gwiazdami. Parkiet taneczny. Jego parkiet. Kiedyś pachniał młodością, wolnością, nadzieją. Teraz tylko chwastami, rdzą i ciszą, przerywaną rzadkim szelestem wiatru.
To miejsce było dla niego jednocześnie świętością i przekleństwem. Tu był szczęśliwy. Tu marzył. Tu po raz pierwszy poczuł, iż może wszystko. A teraz, stojąc za tym płotem, czuł, jakby jego dusza też zarosła jak to pustkowie chwastami, rozczarowaniem, samotnością.
Myśli same wróciły do tego, co wydarzyło się godzinę wcześniej. Kinga. Jego gwiazda. Jego koszmar. Jego błąd.
Gabinet był w stylu loftu ceglane ściany, ciepłe światło, skórzana sofa, barek z rzadkim whisky. Ale atmosfera lodowata. Kinga stała pośrodku pokoju jak posąg z marmuru i trucizny. Jej ciało idealne, ukształtowane latami treningów, wzrok zimny jak stal. Patrzyła na niego, jakby był niczym. Śmieciem, które trzeba wyrzucić.
Nie masz prawa tak do mnie mówić syknęła, jej głos ciął jak brzytwa. Ja jestem twarzą twojej kawiarni. Bez mnie jesteś nikim.
Marek stał przy oknie, plecami do niej. Nie odwrócił się. Nie chciał widzieć tej maski arogancji. Wiedział prawdę: tak, tańczyła świetnie. Bardzo świetnie. Ale talent bez duszy to tylko show. A ona od dawna nie tańczyła dla ludzi. Tańczyła dla siebie. Dla sławy. Dla fanów, których uważała za swoją własność.
Między nami nigdy nic nie było, Kingo powiedział spokojnym głosem, jak tafla jeziora przed burzą. I nie będzie. Jestem ci wdzięczny. Za lata, za frekwencję, za to, iż naprawdę byłaś najlepsza. Ale przestałaś się uczyć. Zaczęłaś żądać, a nie oferować. Uważasz, iż świat kręci się wokół ciebie. To koniec.
Położył na stole kopertę. Grubą. Ciężką. W środku suma równa rocznej pensji. choćby większa. To nie była zemsta. To był pożegnalny gest. Szacunek dla jej talentu. Ale nie dla jej charakteru.
Kinga choćby nie spojrzała na kopertę.
Zabierz te słowa syknęła. Odejdę. A twoje imperium się zawali. Ludzie przychodzili dla mnie. Za miesiąc będziesz siedział w pustej sali jak stary głupiec, który nie zrozumiał, kto uczynił go sukcesem.
Marek w końcu się odwrócił. W jego oczach ani gniewu, ani żalu. Tylko zmęczenie. I absolutna pewność.
Zwalniam cię powiedział. Dwa tygodnie zgodnie z prawem. Administrator cię rozliczy. Powodzenia.
Wyszedł, nie oglądając się. Auto czekało pod budynkiem. Wsiadł, włączył muzykę cichą, klasyczną i po prostu pojechał. Bez celu. Bez planu. Tylko droga. I myśli, jak odłamki szrapnela, rozrywające świadomość.
Po godzinie znalazł się tutaj. Przy tym płocie. Przy swojej młodości. Przy swoim bólu.
Następnego ranka głowa huczała, jakby przeszedł przez nią sztorm. Marek obudził się z uczuciem, iż wczoraj stracił coś ważnego. Ale nie pracę. Nie kobietę. Siebie samego. I, jakby w odpowiedzi na wewnętrzne wołanie, nagle zrozumiał musi tam wrócić. Na tę ziemię. Gdzie się śmiał, tańczył, zakochiwał.
W bagażniku znalazł łom zardzewiały, ale solidny. Przyjechał na pustkowie. Odciągnął siatkę, przecisnął się przez szczelinę jakby do przeszłości.
Teren powitał go milczeniem. Wiatr szeleścił suchymi liśćmi, jakby przewracał strony zapomnianej książki. Stara drewniana estrada przechyliła się, jak dziadek zmęczony życiem. Drzwi zabite, okna czarne pustki. Jedno wybite.
Zajrzał do środka. Półmrok. Pył. Pajęczyny. Resztki krzeseł, zardzewiałe gwoździe, strzępy plakatów startych czasem.
Mimo to wszedł. Nie dlatego, iż chciał. Ale dlatego, iż czuł tam, w środku, coś na niego czeka. Może odpowiedź. Może przebaczenie.
Zrobił trzy kroki. Podłoga, spróchniała do cna, zatrzeszczała i zawaliła się.
Upadek trwał sekundę. Ale w tej sekundzie zdążył pomyśleć: *To koniec. Za co? Za dumę? Za samotność? Za to, iż zapomniałem, kim byłem?*
Wylądował na kupie gruzu i desek. Ból przeszył bok, dłonie zdarte, ale żył. Żył. I to już było cudem.
Znalazł się w piwnicy. Głębokiej na trzy metry. Betonowe ściany gładkie jak szkło. Żadnych występów. Żadnych schodów. Żadnej nadziei.
Telefon w aucie. Był w pułapce.
Hej! krzyknął. Jest ktoś? Pomocy!
Głos odbił się od ścian, jak echo z pustki. Nikt nie odpowiedział.
Próbował się wydrapać. Chwytał za szczeliny, za kawałki prętów. Spadał. Krew spływała z palców. Rozpacz ściskała serce.
Po godzinie usiadł na cegle. Zamknął oczy. Myślał, jak głupio wszystko się kończy. Właściciel sieci kawiarni, człowiek, który budował imperium od zera, umiera w dziurze na zapomnianym parkiecie.
I nagle głos.
Mamo, patrz! Pan w dziurze!
Marek podniósł głowę. Z góry
