Właściciel restauracji zatrudnił bezdomną kobietę z synem. Nagranie pokazało jej niezwykły taniec…

**Dziennik, 15 października**

Słońce, jak ogromna rozżarzona tarcza, powoli chowało się za dachami kamienic, malując niebo w odcienie purpury, złota i miodu. Powietrze pachniało jesienią mieszanką mokrych liści, dymu z pojedynczych kominów i odległym aromatem kawy z ulicznych budek. Ludzie spieszyli do domów, śmiali się, przytulali, żyli. A Marek stał samotny, jak pomnik zapomnianych czasów, patrząc na pustkowie, jak na grób własnej młodości.

Jego dłonie, schowane w kieszeniach jedwabno-wełnianego płaszcza od włoskiego projektanta, były lodowate, mimo grubych rękawiczek. Nie czuł ciepła, nie czuł czasu, nie czuł miasta wokół. Pozostał tylko pulsujący ból w piersi i migawki przeszłości, jak klatki ze starej taśmy.

Przed nim, za zardzewiałą siatką, leżało miejsce, gdzie kiedyś rozbrzmiewała muzyka, gdzie pary krążyły w rytm uderzeń, gdzie rodziły się pierwsze uczucia, gdzie po raz pierwszy pocałował dziewczynę pod gwiazdami. Parkiet taneczny. Jego parkiet. Kiedyś pachniał młodością, wolnością, nadzieją. Teraz tylko chwastami, rdzą i ciszą przerywaną szelestem wiatru.

To miejsce było dla niego jednocześnie świątynią i przekleństwem. Tu był szczęśliwy. Tu marzył. Tu po raz pierwszy poczuł, iż może wszystko. A teraz, stojąc za tym płotem, czuł, jakby jego dusza też zarosła jak to pustkowie chwastami, rozczarowaniem, samotnością.

Myśli same powróciły do tego, co wydarzyło się godzinę temu. Kinga. Jego gwiazda. Jego koszmar. Jego błąd.

Gabinet był w stylu loftu ceglane ściany, ciepłe światło, skórzana sofa, barek z rzadkim whisky. Ale atmosfera lodowata. Kinga stała pośrodku jak posąg z marmuru i trucizny. Jej ciało idealne, ukształtowane latami treningów, wzrok zimny jak stal. Patrzyła na niego, jakby był niczym. Śmieciem, które trzeba wyrzucić.

Nie masz prawa tak do mnie mówić syknęła, głos tnący jak brzytwa. Ja jestem twarzą twojego lokalu. Beze mnie jesteś nikim.

Marek stał przy oknie, plecami do niej. Nie odwrócił się. Nie chciał widzieć tej maski arogancji. Wiedział prawdę: tak, tańczyła świetnie. Ale talent bez duszy to tylko show. A ona dawno przestała tańczyć dla ludzi. Tańczyła dla siebie. Dla sławy. Dla fanów, których uważała za swoją własność.

Między nami nigdy nic nie było, Kingo powiedział spokojnie, jak tafla jeziora przed burzą. I nie będzie. Jestem ci wdzięczny. Za lata, za frekwencję, za to, iż naprawdę byłaś najlepsza. Ale przestałaś się uczyć. Zaczęłaś żądać, zamiast oferować. Myślisz, iż świat kręci się wokół ciebie. To koniec.

Położył na stole kopertę. Grubą. Ciężką. W środku suma równa rocznej pensji. choćby większa. To nie była zemsta. To był gest pożegnania. Szacunek dla jej talentu. Ale nie dla charakteru.

Kinga choćby nie spojrzała na kopertę.

Zabierz te słowa syknęła. Wyjdę. A twoja imperia się zawali. Ludzie przychodzili dla mnie. Za miesiąc będziesz siedział w pustej sali jak stary głupiec, który nie zrozumiał, kto go stworzył.

Marek w końcu się odwrócił. W jego oczach ani gniewu, ani żalu. Tylko zmęczenie. I absolutna pewność.

Zwalniam cię powiedział. Dwa tygodnie zgodnie z prawem. Administrator wypłaci ci należności. Powodzenia.

Wyszedł, nie oglądając się. Samochód czekał pod budynkiem. Wsiadł, włączył muzykę cichą, klasyczną i po prostu pojechał. Bez celu. Bez planu. Tylko droga. I myśli, jak odłamki szrapnela, rozrywające świadomość.

Po godzinie znalazł się tu. Przy tym płocie. Przy swojej młodości. Przy swoim bólu.

Następnego ranka głowa huczała, jakby przeszedł przez nią sztorm. Marek obudził się z uczuciem, iż wczoraj stracił coś ważnego. Ale nie pracę. Nie kobietę. Siebie samego. I, jak odpowiedź na wewnętrzne wołanie, nagle zrozumiał musi tam wrócić. Na tę ziemię. Gdzie kiedyś się śmiał, tańczył, zakochiwał.

W bagażniku znalazł łom zardzewiały, ale mocny. Przyjechał na pustkowie. Odsunął siatkę, wślizgnął się przez szczelinę jakby do przeszłości.

Teren powitał go ciszą. Wiatr szeleścił suchymi liśćmi, jakby przewracał strony zapomnianej książki. Stara drewniana estrada przechyliła się, jak dziadek zmęczony życiem. Drzwi zabite, okna czarna pustka. Jedno rozbite.

Zajrzał do środka. Półmrok. Pył. Pajęczyny. Resztki krzeseł, zardzewiałe gwoździe, fragmenty plakatów startych czasem.

A jednak wszedł. Nie dlatego, iż chciał. Ale dlatego, iż czuł tam, w środku, coś na niego czekało. Może odpowiedź. Może wybaczenie.

Zrobił trzy kroki. Podłoga, spróchniała do cna, zatrzeszczała i zawaliła się.

Upadek trwał sekundę. Ale w tej sekundzie zdążył pomyśleć: To koniec. Za co? Za dumę? Za samotność? Za to, iż zapomniałem, kim byłem?

Wylądował na kupie gruzu i desek. Ból przeszył bok, dłonie były zdarte, ale żył. To już było cudem.

Znalazł się w piwnicy. Głębokiej na trzy metry. Betonowe ściany gładkie jak szkło. Żadnych wystających elementów. Żadnych schodów. Żadnej nadziei.

Telefon w samochodzie. Był w pułapce.

Hej! krzyknął. Jest ktoś? Pomocy!

Głos odbił się od ścian, jak echo z pustki. Nikt nie odpowiedział.

Próbował się wydostać. Chwytał za szczeliny, za kawałki prętów. Spadał. Krew spływała z palców. Rozpacz ściskała serce.

Po godzinie usiadł na cegle. Zamkną oczy. Myślał, jak głupio wszystko się kończy. Właściciel sieci kawiarni, człowiek, który zbudował imperium od zera, umiera w dziurze na opuszczonym parkiecie.

I nagle głos.

Mamo, patrz! Pan w dole!

Marek podniósł głowę. Z góry, w prostokącie światła wpadającym przez dziurę, stali dwoje. Kobieta. Chłopiec